Vikan - 20.08.1987, Blaðsíða 54

Strokumaðurinn af Kleppi og systir Rikku rugluðu
„Ekki fara langt, elskan, við förum
bráðum heim. Komdu heldur og vertu
hérna hjá okkur!“
Nauðugur viljugur sneri Pétur við og
settist aftur á steininn. Það hlyti að vera
skemmtilegra að búa einhvers staðar
annars staðar.
Hann lét hugann reika norður yfir
heiðar til ömmu og afa. Hann sá ömmu
sína fyrir sér þar sem hún stóð í eld-
húsinu með hárið bundið í hnút í
hnakkanum. Hún var umvafín reykjar-
mekki og þurrkaði annað slagið svitann
af enni sér með svuntuhorninu. Glugg-
inn var galopinn. Hún var að steikja
kleinur.
Svo kom afí inn, moldugur upp fyrir
haus. „Ég skil ekki hvernig þú ferð að
þvi að ata yfirskeggið á þér út i mold
af því að taka upp kartöflur,“ sagði
amma hlæjandi og kyssti hann létt á
kinnina. Afi tók ofan gömlu derhúfuna,
ýfði skeggið með vísifíngrinum og
strauk svo hendinni yfir skallann. „Þetta
er nú útivinna," sagði hann svo og nældi
sér í nýbakaða kleinu.
„Hættu þessu, drengur, ætlarðu að
fæla alla fiskana í burtu?“
Pétur hætti að fleyta kerlingar og leit
í áttina til pabba síns. „Náðu í nokkra
plastpoka upp í bíl. Ég hlýt að' fara að
fá’ann,“ sagði pabbi og þeytti önglinum
ólundarlega langt út i vatn. Pétur hló
með sjálfum sér. Þeir köstuðu sko ekki
svona í sjónvarpinu - enda fengu þeir
oftast nær fisk. Pabbi fékk aldrei neitt.
Ekki einu sinni stígvél eins og þeir
Tommi og Jenni.
Hann rölti upp hólinn í átt að bílnum.
Þegar hann var kominn upp á hæðina
heyrði hann skyndilega lágan hlátur.
Hann gekk á hljóðið og sá móta fyrir
tveimur mannverum sem helgað höfðu
sér svæðið milli tveggja birkihríslna sem
óneitanlega settu svip á eyðilegt lands-
lagið. Pétri þótti vænt um að sjá tré.
Fyrir bragðið langaði hann þó enn
meira norður til afa og ömmu en nokkru
sinni fyrr.
Hann ákvað að láta mannverurnar
ekki sjá sig og faldi sig bak við stóran
stein. Hann sá stelpu í rauðu pilsi og
strák í svörtum buxum. Strákurinn var
með strípur og tagl. Hann var með aðra
höndina á rassinum á stelpunni og hin
ráfaði um inni undir peysunni, yfir
bringuna og magann. Að hverju skyldi
hann vera að leita? Hafði hún kannski
falið úrið hans inni á sér? Pétur þoldi
ekki stríðnar stelpur. Ef til vill var hann
að reyna að klófesta randaflugu sem
skroppið hafði í heimsókn á forboðnar
slóðir.
„Djöfull dýrka ég á þér spenana,"
heyrði hann strákinn segja.
Spenana? Hvilíkur asni. Hélt hann
kannski að hún væri belja?
„Hættessu,“ sagði stelpan og flissaði.
„Dóni ertu. Kanntu enga mannasiði?"
Og svo flissaði hún ennþá meira, blés
upp i nösina á stráknum og faðmaði
hann svo að sér.
„Æ djöst lov jor es,“ sagði strákurinn.
Af hverju var hann að tala útlensku
við hana? Þau höfðu bæði talað íslensku
rétt áðan.
Skyndilega rifjuðust upp fyrir Pétri
sögur af strokumönnum af Kleppi.
Hann vissi raunar ekkert hver þessi
Kleppur var en mamma hans hafði
margoft hótað að senda hann þangað
ef hann yrði ekki þægur. Hún var að
mestu hætt þvi núna en stundum sagði
hún að hún héldi hann ætti frekar heima
á Skálatúni en í Álfheimunum.
Pétur hafði séð Skálatún. Það var
ósköp venjulegt hús úti á Seltjarnar-
nesi, rétt hjá sundlauginni og húsinu
hennar Siggu frænku. Hann hafði meira
að segja séð fólkið sem bjó þar. Það
virtist vera ósköp venjulegt. Hann hafði
ekki hugmynd um hvernig mamma hans
hafði fengið þá flugu í höfuðið að þar
ætti hann heima. Honum fannst fint að
búa í Álfheimunum.
Kannski var þessi strákur strokumað-
ur af Kleppi. Pétur hafði að minnsta
kosti aldrei séð hann við Skálatún.
„Vá, rosa er hann stór,“ sagði stelpan
og tók andköf. Um hvern voru þau að
tala? Pétur leit í kringum sig. Hann sá
engan.
„Langar þig að taka hann út?“ spurði
strákurinn. „Oj, nei,“ sagði stelpan,
yggldi sig og ýtti stráknum frá sér. Svo
stóð hún upp, dustaði af sér rykið, lag-
aði á sér hárið, henti sér aftur á strákinn,
faðmaði hann, og svo rúlluðu þau
nokkra hringi og námu svo staðar.
Pétur hafði séð apa láta svona í sjón-
varpinu. Hann var hissa og hálfskelkað-
ur. Niðurstaða hans var sú að
strákurinn væri örugglega strokumaður
af Kleppi og stelpan líklega stóra systir
hennar Rikku rugluðu sem bjó á númer
átján. Rikka ruglaða var víst froska-
heft. Það sagði mamma. Pabbi sagði
aftur á móti að hann yrði að passa sig
á henni því svona fólk gæti tekið upp á
alls kyns kenjum. Pétur hafði grun um
að Rikka væri göldrótt. Hann hafði les-
ið ævintýri um frosk sem breyttist í prins
þegar kóngsdóttirin kyssti hann, og einu
sinni hafði hann séð Rikku éta orm. Svo
hafði hún hlegið ógurlega og hoppað
út á götu og næstum orðið fyrir bíl.
„Djöfull langar mig að taka þig,“
sagði strákurinn. Svo kyssti hann stelp-
una og allt í einu var eins og munnarnir
á þeim limdust saman. Pétur hafði séð
svona í sjónvarpinu. Fólki virtist þykja
þetta gott, en Pétri fannst það ógeðs-
legt. Hann var alinn upp við að forðast
að borða út úr öðru fólki, snerta aldrei
slefu úr litlum börnum og leyfa ekki
ókunnugum að kyssa sig á munninn.
Hann var viss um að strákurinn gæti
ekki tekið stelpuna. Hún var feit en
hann mjór og asnalegur með tagl. Hann
gæti örugglega ekki loftað henni.
„Lommér," sagði strákurinn. Pétur
stóð upp og læddist i burtu. Það var
ekkert gaman að horfa á þetta fólk.
Hann var að auki hálfhræddur um að
ef þau sæju hann myndu þau elta hann
uppi, leggjast ofan á hann, fara með
hendurnar inn undir peysuna, blása upp
í nösina á honum og troða tungunni
upp í hann. Mamma yrði alveg brjáluð
ef hún sæi hann illa gyrtan.
„Þarna ertu þá, elskan. Hvar hefurðu
verið? Við vorum orðin svo hrædd.“
Mamma kom á móti honum, faðmaði
hann að sér og strauk honum um hárið.
54 VIKAN 34. TBL