Vikan


Vikan - 10.09.1987, Blaðsíða 54

Vikan - 10.09.1987, Blaðsíða 54
Prófessor viðuta n Sakamálasaga eftir Julian Symons Þrem hafði verið boðið til hádegisverðar en aðeins einn kom. Þetta gerði Francis Quarles kleift að finna morðingja. Prófessor Henry Mailey breiddi út faðminn og brosti út undir eyru þegar Mary Longley gekk inn í stofuna. „Gjörið svo vel og fáið yður sæti. Ég þarf því miður að færa yður slæmar fréttir. Kærast- inn yðar hringdi í mig fyrir nokkrum mínút- um. Ég er hræddur um að hann hafi orðið fyrir dálítið neyðarlegu slysi. Hann fór út úr húsinu sínu klukkan tólf og ætlaði að koma hingað en rann á bananahýði og sneri sig um ökklann. Þér þurfið ekki að hafa áhyggjur, hann er búinn að koma fætinum þægilega fyrir á stól með púða undir, þannig að við verðum þrjú í hádegismat en ekki fjögur. Hvort viljið þér gin eða sérrí?“ Mary sagðist vilja gin og síðan skemmti hún sér konunglega meðan prófessorinn horfði viðutan á flöskurnar á barborðinu. Það gat varla verið að svona frægur vísindamaður á sviði læknisfræðinnar væri svona viðutan. Kærastinn hennar, John Carver, sem um þess- ar mundir var læknir við sjúkrahúsið þar sem prófessorinn hélt fyrirlestra, hafði stálminni og sömu sögu var að segja um aðstoðarmann prófessorsins, Charles Clifton. Prófessorinn kom sigri hrósandi frá barnum með glös í báðum höndum: „Þér sögðuð sérrí, var það ekki?“ Mary átti bágt með að stynja ekki upphátt og tók við glasinu. „Þér ætlið að gefa út ná- kvæma yflrlýsingu til fjölmiðla um áætlun K í þessari viku, er það ekki?“ Prófessorinn sam- sinnti því. Eftir svipnum að dæma var hann í öðrum heimi. „Það verður enn ein fjöðrin í hattinn yðar.“ 54 VIKAN 37. TBL Áætlun K var ný tegund af giktarmeðferð sem prófessorinn hafði unnið að um margra ára skeið. „Þetta er allt saman enn á tilraunastigi,“ sagði prófessorinn hvasst en síðan mildaðist röddin. „Charles hefur verið mér mjög hjálp- legur með verklegu hliðina, ég vildi óska að þið unga fólkið...“ Hann lauk ekki setningunni. Þetta var óheppilegt umræðuefni þar sem Mary og Charles höfðu eitt sinn verið trúlofuð. En Mary lét sér ekki bregða. „Við Charles vissum að við ættum ekki skap saman. Þetta er búið og gert. En meðal annarra orða, er Charles ekki orðinn dálítið seinn?“ Eins og til að staðfesta þetta sigldi ráðskona prófessorsins, frú Mallett, eins og skúta undir fullum seglum inn um stofudyrnar. „Maturinn er til, herra.“ Prófessorinn greip hendinni um ennið, tók síðan af sér gleraugun og leit undrandi á þau. Hann sagði afsakandi: „Við skulum bíða í svona fimm mínútur, frú Mallett.“ „Ég er að steikja nautalundir," sagði frú Mallett með þungri áherslu, „Þér viljið þær kannski gegnsteiktar?" Þau biðu í tíu mínútur eftir Charles Clifton og settustu siðan til borðs. Steikin bráðnaði í munninum og eftirrétturinn var mjúkur og sætur. Prófessorinn blaðraði ánægjulega um heima og geima eins og hans var vani. Mary Longley var samt sem áður einhvern veginn ekki rótt og líklega hefur prófessornum orðið það ljóst. Það kom stöku sinnum fyrir að hann veitti umhverfi sínu eftirtekt. Hann ýtti gleraugunum alveg fram á nefið og leit yfir brúnina á þeim. „Haldið þér að ég ætti að hringja í hann?“ Hún sagði já og þá hringdi prófessorinn í Charles Clifton og komst að raun um hvers vegna aðstoðarmaður hans hafði ekki komist til hádegisverðar. Lögreglan kom klukkutíma síðar. Leeds lögregluforingi átti að rannsaka málið og með honum var vinur hans, Francis Quarles einka- lögreglumaður. Quarles var hávaxinn maður og þrekinn vel, klæddur í spjátrungslega silki- skyrtu og með áberandi bindi. Lögreglufor- inginn sagði Mary Longley og prófessornum hvernig dauða Cliftons hafði borið að hönd- um. „Einhver skaut hann af stuttu færi í gær- kvöldi milli klukkan níu og tólf. Það var bara skotið einu skoti, vopnið var ekki skilið eftir og það voru engin merki um átök. Hann hef- ur þekkt morðingjann. Morðinginn virðist hafa farið í gegnum skjöl hans og haft stóran hluta þeirra á brott með sér. Spurningin er hverju hann hafi verið að sækjast eftir og hvort hann fann það.“ „Áætlun K,“ hrópaði Mary. „Hvað er það?“ „Prófessorinn sagði lögregluforingjanum frá áætluninni en honum fannst ekki mikið til koma. „Þetta er í sjálfu sér athyglisvert en ég get ekki ímyndað mér að hann hafi ætlað að stela henni. Þér ætlið hvort eð er að gefa yfirlýsingu um hana í lok vikunnar. Var þetta hugmynd yðar, prófessor?“ „Já, það má segja það en Clifton aðstoðaði mig við hana.“ ! j
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.