Vikan - 10.09.1987, Blaðsíða 37

ur verið er mjög lærdómsríkt fyrir nútíð
og framtíð og menn læra fyrst og fremst
af mistökum. En eina íslenska myndin,
sem gengið hefur upp sem kvikmynd, er
Hrafninn flýgur. Hún er líka á köflum
sem endurprentun á dollaramyndum
Sergio Leones. Það er sláandi að best
heppnaða íslenska kvikmyndin skuli vera
sótt svo beint í smiðju kvikmyndasög-
unnar, augljóslega og meðvitað. Það
segir okkur líka sitthvað um íslensk kvik-
mvndahandrit.
Hafa íslensk handrit þá upp til hópa ver-
ið léleg?
Brotalamir þeirra eru mjög margar.
Oft er engu líkara en menn hafi samið
handritin að fullu í lokuðu herbergi, án
gagnrýni og álits annarra. Menn eru að
pukra hver í sínu horni, sem skapast
auðvitað af smæð samfélagsins, það er
fljótt að spyrjast út um innihald nýrrar
myndar. í því ljósi er pukrið skiljanlegt
en það er jafnslæmt fyrir nauðsynlega
gagnrýni og þróun verks. Vorið í ís-
lenskri kvikmyndagerð var nauðsynlegur
tími til þróunar. Menn ætluðu sér að
gera tímamótaverk í fyrstu atrennu,
brjóta blað í kvikmyndasögunni, slík við-
horf eru auðvitað hæpin og vanþróuð.
Framtíðin hlýtur að vera samvinna við
erlenda aðila, ekki síst í Skandinaviu.
Það er jafnsláandi og uppgangur Hrafns-
ins að langbesta mynd íslensks leikstjóra
er sænsk. Það er Andra Dansen eftir
Lárus Ými Óskarsson. Auðvitað byggist
sú mynd á hefð í kvikmyndasögunni. En
hún er fullkomlega sjálfstætt listaverk,
ekki norræn útgáfa á vinsælum hasar-
myndum. Það vita til dæmis fáir að
Andra Dansen var valin sjötta besta
kvikmynd heims árið sem hún var fram-
leidd, af International Film Guide, og
hún lenti sama ár í öðru sæti í Guld-
bagge samkeppninni sænsku. Ingmar
Bergman hlaut fyrsta sæti með Fanny
och Alexander. Lárus Ýmir Óskarsson
er að mínu mati okkar besti kvikmynda-
gerðarmaður. En menn eru misduglegir
og áhugasamir við að auglýsa sig.
Líturðu á handritshöfundinn sem mynd-
skáld?
37. TBL VIK A N 37