Vikan - 15.09.1988, Blaðsíða 23

ar allir hafa nóg á sinni könnu.
En nú hefur Perlan fengið
annað boð, að þessu sinni til
Washington í júní á næsta ári.
Það er auðvitað mjög dýrt
fyrirtæki en vonandi reynist
unnt að kljúfa þann vanda. Boð
þetta kemur frá samtökum
sem nefhast Very Special Art
og ég held að Rose Kennedy
hafi stofnað þau á sínum tíma.
Þarna verður listahátíð fatlaðra
og mér skilst að valið sé allt
það besta i heiminum á þessu
svið. Svo þetta er mikill heiður
fyrir okkur.
Annan fjölmennan klúbb
höfúm við starfandi og er það
leiklistarklúbbur Perlunnar,
með 32 meðlimi. Við komum
saman einu sinni í viku og til
að fá fólkið aðeins út fyrir sér-
skólann hittumst við í félags-
miðstöðinni að Bústöðum. Þar
höldum við fundi um leiklist
og leikhúsmál, förum saman í
leikhús eða út að borða og
stundum í ferðalög. Þau hafa
sérstakt yndi af að fara í
leikhús og leikarar segja þau
einhverja albestu áhorfendur
sem þeir fái. Eftir sýningu
heilsum við svo upp á leikar-
ana og þökkum fyrir okkur.
Oft er einhver leikari fenginn
til að koma á fund og sitja fyrir
svörum um hlutverk sitt eða
viðkomandi leikrit. Athyglis-
gáfa þessa fólks er alveg stór-
kostleg. Þau taka eftir minnstu
smáatriðum. Stundum biðja
þau leikarann að leika ákveðið
atriði úr verkinu og þau láta
sig ekki muna um að bregða
sér í hlutverk mótleikaranna.
Ég á mér þann draum að
stofna leikhús þroskaheftra.
Lítið leikhús þar sem hægt
væri að hafa sýningar reglulega
og fá atvinnuleikara til að
starfa með þeim öðru hvoru.
Þetta kostar auðvitað mikla
peninga, en hugsaðu þér ef
fleiri samtök fatlaðra kæmu
inn í dæmið og úr þessu gæti
orðið eitt allsherjar leikhús
fatlaðra.
Já, og svo er það Kramhús-
ið,“ segir Sigríður og nær aftur
jarðsambandi eftir ljúfa leik-
húsdrauma. „Þar kenni ég
börnum og unglingum leik-
ræna tjáningu. Kennslan fer
ffam í námskeiðsformi, eins og
reyndar öll mín kennsla, og er
þannig að vissir hlutir eru
teknir fyrir í ákveðinn tíma en
síðan skipt yflr í annað. Þetta
flnnst mér miklu árangursrík-
ara en að gutla í því sama allan
veturinn. Og svo ég haldi nú
áfram að argast út í skólana þá
held ég að sá tætingur sem þar
tíðkast — fjörutíu mínútur í
einu fagi, svo kannski skipt yfir
í aðra stofu og setið aðrar
fjörutíu mínútur í öðru fagi og
þannig koli af kolli — fari bæði
illa með einbeitingu nemenda
og skili síðri árangri. Ég er viss
um að betra væri að taka færri
fög fyrir í einu og einbeita sér
að þeim í tvo til þrjá mánuði í
senn.
En það er mjög gaman að
vinna í Kramhúsinu og ekki
skemmir að því ágæta fyrirtæki
stjórna svoddan ljómandi
konur. Kramhúsið er mikil
menningarmiðstöð þar sem
lögð er áhersla á hvers konar
listir og tjáningarform."
Nú, og svo er ég í námi, til að
verða enn betri kennari. Er
búin að ljúka tveggja ára námi
á vegum Kennaraháskólans, er
nefnist starfsleikninám (Pro-
fessional skills). Svo er ég
núna í Kennaraháskólanum í
svokölluðu réttindanámi fyrir
leiðbeinendur, til að ná mér í
kennsluréttindi. Þetta er dálít-
ið löng leið því ég verð að taka
allan skólann til að geta kallað
mig kennara í því fagi sem ég
hef þegar sérhæft mig í. Þetta
er engin skylda fyrir mig, en
það er alltaf gott að hafa rétt-
indin.
■ Af hverju er ekki hœgt
að gera námsefnið meira lifandi,
fœra það nœr nemendum?
Vitneskja þeirra um gróðurfar og
veðráttu einhvers staðar úti í heimi
þykir mikilvœgari en skoðanir og
líðan þeirra.
■ Ég segi oft við krakkana mína
í Hagaskóla að þeir haldi mér ungri,
eldra fólkið hefur af svo mikilli
reynslu að miðla og hinir
þroskaheftu vekja upp í manni
barnssálina og það góða.
■ Það er svo skrýtið að það að lesa
upp Ijóðin sín er dálítið eins og að
afklœðast frammi fyrir ókunnugri
manneskju.
— Þetta hlýtur að vera
margföld kennsluskylda hjá
þér allt í allt?
,Ja, ég hef sennilega verið
með ríflega tvöfalda kennslu
samanlagt. En ætli þetta stafi
ekki bara af eigingirni, þetta
fólk hefúr gefið mér svo óend-
anlega mikið. Þetta eru svo
ólíkir nemendahópar og
skemmtilegt fólk að það er erf-
itt að skera niður eða hætta. Ég
segi oft við krakkana mína í
Hagaskóla að þeir haldi mér
ungri, eldra fólkið hefur af svo
mikilli reynslu að miðla og
hinir þroskaheftu vekja upp í
manni barnssálina og það
góða. En auðvitað er þetta of
mikil vinna og gengur ekki til
lengdar því allir aðrir hlutir
sitja á hakanum. Ég á mörg
önnur áhugamál sem mig lang-
ar til að sinna og mann og tvö
uppkomin börn. Svo á ég lítið
barnabarn sem mig langar að
vera meira með. Ég var oft
kölluð ungamamma hér áður
því ég hafði svo gaman af að
vera með börnunum mínum.
Áhugamálin? Til dæmis sund
og loftbað á hverjum degi, því
annars er ég ómöguleg rnann-
eskja, náttúran, garðrækt og
húsið mitt á Eyrarbakka. Það
er gamalt, lítið og sætt hús ná-
lægt sjónum, sem ég elska. Á
þennan hvíldarstað minn fér
ég eins oft og ég mögulega get
og nú á laugardaginn verður
merkilegt listaverk afhjúpað í
garðinum. Vinkona mín, Alex-
andra Kjuregej, stakk upp á því
eina lfostnótt í vetur að byggja
listaverk í garðinum. Ég hreifst
af hugmyndinni, en eins og
með margt annað vissi ég ekki
hvað ég var að fara út í. Við
hófumst handa með antíkverk-
færin hans föður míns, hann
bað mig sérstaklega að passa
töngina sem hann hafði pantað
úr verðlista árið 1929 og sá
ekki á, og nú er listaverkið
semsé fullskapað. Þetta er stór
fúgl sem situr á stuðlabergs-
stalli, í okkar augum allavega,
en kannski sjá aðrir eitthvað
allt annað. Stélið er mjög langt
og er jafúframt bekkur. Verkið
er úr steinsteypu skreytt speg-
ilbrotum, steinum, kuðungum
úr fjörunni og síðan málað
fögrum litum. Þetta er sjálfur
eldfúglinn, ævintýrafugl sem
margir þekkja úr tónlist Stra-
vinskys."
— Hvað með leikkonuna og
barnabókahöfúndinn Sigríði
Eyþórsdóttur? Og eitthvað hef
ég heyrt minnst á ljóðagerð ...
„Ég hélt ég væri alveg komin
yfir löngunina til að leika en
svo lék ég fyrir nokkru norn-
ina í Gúmmítarsan og upp-
götvaði aftur hvað það er
óskaplega gaman. Annars hef
ég alltaf verið viðloðandi leik-
inn gegnum tíðina og bakterí-
una losnar maður sjálfsagt
aldrei við.
Barnabókahöfundurinn lum-
ar reyndar á handritum og það
er aldrei að vita nema rykið
verði dustað af þeim við tæki-
færi. Fyrri bækur mínar hafa
selst ágætlega og það er aldrei
of mikið af barnabókunum.
Gott barnaefúi yfirleitt er
vandfundið, það varð ég
áþreifanlega vör við þau ár
sem ég sá um barnatíma Rikis-
útvarpsins.
Ljóðin já, þau eru eiginlega
mitt feimnismál. Þó hefur
Björk Guðmundsdóttir sungið
einn texta eftir mig en þá var
hún ásamt syni mínum, Eyþóri
Arnalds, í Tappa tíkarrassi. Það
er í eina skiptið sem feimnis-
málið hefur verið afhjúpað al-
menningi. Svo lét ég mig hafa
það að lesa upp Ijóð á svo-
nefúdu „hæfileikakvöldi" sem
við vinkonurnar í danshópn-
um höldum öðru hvoru, en þá
á hver og ein að koma fram og
sýna á sér nýja hlið. Það er svo
skrýtið að það að lesa upp
ljóðin sín er dálítið eins og að
afklæðast frammi fyrir ókunn-
ugri manneskju."
Sigriður féllst á að eitt
feimnismálið færi hér á prent.
„Ég hef lært það með aldrinum
að taka mig ekki of hátíðlega í
lífinu," segir hún. Hér kemur
„lífsfílósófían" mín ...“
Leiðumst gegnum lífið
Leiðumst gegnum lífið
látum ekki áfóllin sundra okkur.
Höldumst í hendur
hlustum hvort á annað
horfumst í augu.
Gleðjumst saman, grátum saman.
Göngum sarnan
götuna til góðs.
Syngjum saman söngva lífsins.
Syrgjum saman
þegar sorgin ber að dyrum.
Stöndum saman.
Snertumst,
elskumst.
Eldumst satnan.
VIKAN 23