Vikan - 15.09.1988, Side 59

SMASAGA
GILDRAN
eftir Ágúst Borgþór Sverrisson,
úr bókinni SÍÐASTI BÍLLINN
reynsla og voveiflegur atburð-
ur gerist. Það er því ekki út í
hött að flokka hana sem reyf-
ara eða hrollvekju.
Þetta á hins vegar ekki við
um hinar 7 sögurnar í bókinni.
Ég held að besta skilgreiningin
á bókinni sé raunsæi. Þetta eru
umfram allt raunsæislegar sög-
ur og meginmarkmið mitt er
hér að skapa trúverðugar per-
sónur og lifandi andrúmsloft."
Ástríðufullt
tómstundagaman
— Segðu eitthvað frá sjálfúm
þér.
„Það er nú varla við hæfi að
hálfþrítugt fólk reki ævisögu
sína í viðtölum enda man mað-
ur ósköp lítið á þessum aldri,
þetta er allt í hrærigraut í koll-
inum. Á nafnskírteininu mínu
stendur að ég sé fæddur 19.11.
1962 og hef ég enga ástæðu til
að rengja þær upplýsingar þó
ég muni ekki eftir þessum at-
burði. En ef ég á að segja þér
eitthvað af viti þá er helst að
ég geti rakið 4—5 síðustu árin.
Ég varð stúdent úr MR 1982
og hafði þá varla farið út fyrir
höfuðborgina. Næstu árin
bætti ég úr þessu, dvaldist tvo
vetur í V-Þýskalandi, í Berlín
(sem reyndar er landfræðilega
í A-Þýskalandi) og Múnchen.
Lærði útlendingaþýsku og
eitthvað í bókmenntafræði. Þá
var ég einn vetur úti á landi,
starfaði sem réttindalaus kenn-
ari í örsmáu þorpi.
Síðan síðla árs 1986 hef ég
búið í Reykjavík og unnið við
hitt og þetta, sem gæslumaður
á Kleppsspítala og æskulýðs-
leiðtogi í félagsmiðstöð. Þá hef
ég verið að dunda mér við
„frílans" blaðamennsku, viðtöl,
þýðingar og þess háttar."
— Og hvernig hafa ritstörfln
fléttast inn í þetta?
„Ég var þegar á barnsaldri
gripinn þeirri löngun að búa
til bækur. Mér fannst það aug-
ljós möguleiki að hægt væri að
skrifa bækur, eins og að lesa
þær. Ég minnist smásagna og
heilla skáldsagna sem ég skrif-
aði og voru eins konar eftirlík-
ingar af ævintýrum og barna-
bókum sem maður las. Ég leit
hins vegar ekki á skriftir sem
starfsheiti þegar ég var krakki.
Ég minnist þess að hafa
dreymt um að verða landsliðs-
markvörður í knattspyrnu og
klæðast kolsvörtum búningi
með kókauglýsingu eins og
Magnús Guðmundsson mark-
vörður KR á þessum árum.
Frh. á bls. 62
Ossi var búinn að sitja
óratíma í myrkrinu.
Hann var farinn að
slappa dálítið af og
byrjaður að líta í kringum sig án
þess að slaknaði á hjartslættinum.
Það var eflaust of dimmt til að
eitthvað af viti gæti sést inn um
sprungnar rúðurnar, en tungl-
skinið og snjóbirtan drógu upp
daufar útlínur af eymdarlegu
rusli sem fýllti kalt herbergið.
Og hann hafði vasaljósið. Til
allrar hamingju hafði hann vasa-
ljósið og hnífinn maður, vasahníf
með tappatogara og rauðu skefti
með krossi á. Hann hafði ekki
fattað það fýrr en núna að hann
væri með vasahníf. Það hafði líka
aldrei hvarflað að honum að
hann þyrfti að beita þessum hnífi
til annarrar varnar en gegn leið-
indum með því að skera út og
eyðileggja net. Og til að éta með
á þorrablótum.
Daufa ljósrák bar innum glugg-
ann ffá bílhræðu af þjóðveginum,
lengst fýrir ofan. Hvað hann
öfundaði þann sem sat í þessum
bíl. Sama þótt þetta væri drusla,
hann hefði viljað fórna öllu nema
lífinu til að sitja í þessum bíl á
þessari stundu. Verst að umferð-
in var of strjál til að hann gæti
tekið sjensinn á að hlaupa uppá
veg og fá far.
Hann vissi samt að hann var
lítið öruggari í þessu augljósa
fylgsni.
Aleiðinni uppá Glaðhól hafði
hann aðeins óttast frétta-
leysi. Hafði lagt af stað léttur í
bragði líkt og þegar hann skrapp
útí sjoppu á kvöldin með aur
fýrir ffönskum og vídeóspólu.
Snapaði fréttir úr Sjoppu-Mæju
eða sat yfir kartöflunum og beið
hvort Lalli fulli væri kominn aftur
á það og ræki inn nefið. Því þótt
honum liði vel í þorpinu var það
staðreynd að vildi maður hafa
gaman af líflnu á svona litlum
stað, varð maður að h’lgjast með
og grafa upp þær fréttir sem var
að finna. Og það gerðist svo sem
heilmargt, maður varð bara að
vera nógu glúrinn að þefa.
Nákvæmlega með þessu hugar-
fari hafði hann rölt í hjarninu
uppá Glaðhól. Hafði sjálfur frétt
það fýrstur manna að þar væri
ekki allt með felldu. Búið á
hausnum og Kalli víst farinn að
drekka sig útúr kvöld eftir kvöld.
Auk þess vitað mál að hann hafði
verið vikum saman á Kleppi um
haustið.
Hann ætlaði að gá hvort virki-
lega sæist á kellingunni. Sjoppu-
Mæja sagðist hafa séð hana með
glóðarauga í Kaupfélaginu.
(Yfirskinið var að heimsækja
Bjarna og hlusta á plötur eða
eitthvað. Bjarna kraftafifl og fýlu-
poka. Fyrir viku hafði hann heitið
sér að tala ekki við hann framar,
en hafði svo sæst við hann daginn
eftir. Bjarni var kannski ekki svo
slæmur innvið beinið en hann
var ferlega uppstökkur og mis-
skildi hlutina. Æsti sig útaf engu
og kunni ekki að taka saklausu
gríni. Kannski engin furða, alinn
upp á þessu heimili.
Það var eftir leikfimitíma, í
búningsklefanum: Össi sagði
nokkrum strákum brandarann
um Kalla á Glaðhóli sem kallaði
tannburstann sinn Snata og gekk
með hann í bandi.
Honum fannst hann tala lágt.
Strákarnir flissuðu laumulega í
kringum hann. En skyndilega sló
hálfgerðri þögn á hópinn. Össi
fann eitthvað þungt hvíla á sér,
leit nýhræddur upp og mætti bál-
reiðum augum Bjarna:
- Þykist vera vinur manns fífl
og ert svo að tala illa um pabba!
Hann reyndi að gera sér upp
reiði á móti á meðan Bjarni hellti
sér yfir hann með hótunum og
svo pínlegri hreinskilni að strák-
arnir laumuðust burt, en raun-
verulega sótti á hann sú tilfmning
að í þetta skipti hefði hann geng-
ið of langt.
Gengið í eigin gildru.
Og það sama gerðist einmitt
þetta kvöld. Bara ennþá verra.
Fólk var almennt farið að forðast
þetta heimili. Hann mundi það
núna.)
Það hafði verið ljós í gluggum.
Bíldruslan á hlaðinu og hávaðinn
úr húsinu barst út hálfan afleggj-
arann. Draugaleg tunglskinsbirta
lék um bæinn. Hafbláminn og
hvítglóandi klettaeyjar í baksýn
juku á drunga myndarinnar...
Ænei; hann hafði ekki skynjað
þetta svona þegar hann gekk að
húsdyrum fúllur tilhlökkunar,
nei, þetta var rnyndin sem rann
óstöðvandi í gegn á hugar-
skerminum þegar hann sat í
hnipri inní þessu bæjarskrifli...
Hrópin hækkuðu. Öskur og
rifrildi. Engin orðaskil. Þess
vegna minnti drykkjuöskur Kalla
svona mikið á óveður í stjórn-
lausri endurminningunni.
Ójá, hann hafði gengið spennt-
ur að húsdyrum. Var viss um að
þetta gat ekki verið vídeóið eða
sjónvarpið. Hann þekkti raddirn-
ar þótt hann greindi ekki orða-
skil. Ójá, hann þekkti sko radd-
irnar.
Oho, þetta var spennandi.
Hurðin ólæst. í rauninni engin
ástæða til að banka uppá. Það
gæti eyðilagt allt gamanið. Iss,
hann gat óhræddur læðst inn og
ef þau yrðu hans vör (sem von-
andi yrði ekki of snemma) myndi
hann bara spyrja sakleysislega
effir Bjarna. Þau myndu ekkert
segja. Framkoma þeirra hafði
lengi einkennst af óttablöndnum
vingjarnleika. Þau voru í bullandi
vanskilum í Kaupfélaginu þar
sem afi hans var orðinn gamall og
meyr og sýndi vanskilatrössum
langlundargeð, eins og pabbi
hans sagði, hann sem sjálfur hafði
fýrir aðeins viku lánað Kalla úr
útibúinu uppá velhálf mánaðarla-
un. Engin fúrða að þau væru vin-
gjarnlegri við hann en aðra
krakka sem ráku þarna inn nefið.
Hann opnaði útihurðina og var
þegar orðinn of spenntur til að
greina orðaskil þótt nú heyrðist
örugglega nógu hátt. Anddyrið
var hálfmyrkvað en ljósgeislarnir
úr galopnu eldhúsinu dreifðust
inní borðstofuna.
Nokkur andartök stóð hann á
miðju gólfi borðstofunnar, dauf-
lýstri af eldhúsgeislunum og
tunglsljósinu. Þessi kunnuglega
hversdagslega borðstofa sem
aldrei yrði þannig á ný. Nokkur
andartök, svo óendanlega hæg í
hrollferskri endurminningunni.
Stóð fyrst nteð höfuðið teygt
fram og eyrun sperrt, stóð á
VIKAN 57