Vikan


Vikan - 15.09.1988, Síða 61

Vikan - 15.09.1988, Síða 61
SMÁSAGA hlustaði á hjartslátt sinn í gnauð- inu. Heyrði ekkert annað og átt- aði sig smám saman á því að hann hlyti að hafa ofsk\’njað hljóðin. Kannski hafði eitthvert smárusl fokið utaní húsið og nóg- ur var kuldinn til að það gæti ver- ið opinn gluggi í næsta herbergi. Og nú heyrðist það aftur: Tvisvar, þrisvar; var of lágt til að geta verið brothljóð og of hlut- laust til að geta verið af manna völdum. Eitthvað sem vindurinn feykti. Kom innanúr húsinu og vakti engan ótta lengur. Hann stóð samt áfram eins og til öryggis þótt hann vissi að ekk- ert öryggi gat verið í því fólgið. Dróst síðan niðrá gólfið og heyrði að skrjáfið í úlpunni lét hærra í eyrum en fokliljóðið. Bunan í klofinu var farin af stað áður en hann gat áttað sig. Hann lét renna til enda. Gat ekki stoppað og fannst aldrei ætla að klárast. Hitinn var þægilegur og seytlandi hljóðið var greinilegt í þögninni. Hvað var langt síðan hann hafði migið á sig? Hann mundi ekki eftir því en kannaðist samt við þessa þægilegu tilfmningu af hlýju, raka og kæruleysi. En á eftir kom ögrandi niður- læging. Hún streymdi eins og þvagið og magnaðist. Um leið mundi hann eftir hnífhum. Hann hugsaði um hlandið og það að hann liafði gleymt hnífnum í ímyndunarkastinu og fannst myrkrið hlæja að sér þöglum hlátri. Um leið rifjaðist upp livað liann hafði alltaf verið spottsam- ur í skólanum. Hvað hann hafði skemmt sér þegar Gulli í Stein- koti pissaði á sig í 8 ára bekk. Össi hafði gantast með það marga vetur á eftir. Það var eins og Gulli gæti aldrei almennilega þvegið hlandið úr klofinu. Hann hafði alltaf verið iðinn við stríðni. Lúsiðinn. Hvað skyTdi hann oft hafa gert grín að skotn- um stelpum. Alltaf svo lunkinn að þefa uppi ástartilfinningar og traðkaði á þeim í ómeðvitaðri hefnd á því að engin stelpa var skotin í honum. Helvítis, hann sá ekki eftir neinu! Kannaðist ekki við að hafa brotið neitt af sér. Hann réð bara ekki við þessar minningar. Þær streymdu hindrunarlaust um kollinn eins og hlandbunan um klofið. Og hótanir Bjarna frá því þeini lenti saman hljómuðu núna hæðnislega í kollinum: - Þú átt ekki að skipta þér af því sem þér kemur ekki við. - Einhvern tíma ferðu yfir strikið! Einhvern tíma verðurðu tekinn í gegn! Óþolandi hvernig þetta kjaft- æði hljómaði skyndilega eins og heilagur sannleikur, eins og ekta spádómur. Þögnin ríkti og vindskröltið varð hluti af henni. Rakinn milli fótanna varð þungur og ömurleg- ur. Smám saman tók að stíga upp lykt og vaxa. Allt varð ömurlegt nema til- liugsunin um indælan hversdags- leika, jafnvel stærðffæðitíma og mánudagsleikrit í Ríkissjónvarp- inu. En hann var farinn að trúa því betur en áður að ekkert kæmi fyrir hann. Honum fannst það ekki lengur vera sjáifsblekking heldur skynsemin sem hvíslaði því. Æðið hlaut að vera runnið af manninum á þetta löngum tíma. Auk þess enginn tilgangur í því að láta fórnarlambið bíða í óra- tíma. Ef menn vilja losa sig við vitni í vídeó gera þeir það fljótt. Hann hafði enga ástæðu til að vera með ímyndunarveiki lengur. Þessi hugsun bægði samt ekki skelfmgunni frá honum. Ekki þessari alltumlykjandi aðalskelf- ingu sem hvíldi yfir vitundinni eins og dökkur himinn. Eins og myrkrið yfir dauðu eymdarlegu þorpinu þar sem aðkomumaður getur ekkert vitað um harmleik- ina sem leynast innan veggja lág- reistra húsa. Ekkert gat bægt frá þessari hre- inu ömurlegu skelfingu yfir at- burði kvöldsins. Síðan heyrðist bílhljóð úr fjarska. Það var samt byrjað að nálgast áður en hann áttaði sig og lagði við hlustir. Hann mundi eft- ir að hafa heyrt það nokkrum sekúndum áður en hann fattaði. Það var enn of langt í burtu til að hann greindi úr hvorri áttinni það kom. Það lifnaði yfir honum smám saman og álkulegt bros tók að myndast oní angistarsvipnum. Hljóðið hélt áfram að færast nær og virtist koma úr norðurátt. ÁTTI. . ÁTTI HANN?? ... Ænei! Um leið og honum datt það í hug fannst honum það ekki koma til greina. Það var alltof langt uppá þjóðveg... Hann sem þorði varla að standa á fætur og teygja úr sér þótt hann fyndi til af stirðleika. En bíddu! Bíllinn virtist virki- lega hægja á hraðanum. Og stopp. Var hann að beygja inn sveitaveginn? Bílhljóðið byrjaði aftur að nálgast. Hægar og hærra. Það kom greinilega ekki frá þjóðveg- inum. En svo var hurðin opnuð. Fyrst var eins og samanlögð taugaspenna kvöldsins í hægðum sínum og lægðum steyptist öll yfir hann í einu. Það hvarflaði að honum að nú myndi í fyrsta sinn á ævinni líða yfir hann. Um leið vissi hann að það myndi ekki gerast þótt mest langaði hann til að gufa upp eða hníga niður dauður. Honum sortnaði fyrir augum og fannst andlitið brenna. Þnsti sér uppað glugganum án þess að finna til fótanna. Þeir virtust í senn stífir og máttlausir. Á með- an hvíslaði myrkrið máttvana að hann yrði að gera eitthvað, forða sér, brjóta gluggann, fela sig... En hann gat ekki hreyft sig. Á eftir hurðarskarkinu fylgdi leitandi fótatak. Hikandi. Gengið var hægt inní næsta herbergi. Hann heyrði ekki lengur í bíln- um þótt hann vissi af honum. Hann heyrði ekki einu sinni eigin hjartslátt. Heyrði ekkert nema þruskið sem óttinn magnaði svo upp að það varð ærandi. Honum fannst hann vera að deyja á þessu andartaki, deyja áður en morð- inginn næði til hans. Fótatakið nálgaðist aftur. Hann byrjaði að titra ofsalega eins og í ýkjukenndri teiknimynd. Um leið og numið var staðar var eins og ofsahræðslan ýtti frá steini svo hann heyrði aftur í bílnum og eigin andardrætti sem skalf eins og rödd að bresta. Geisli vasaljóssins breiddist um herbergið. Um leið og bíl- ljósin flæddu innum gluggann birtist Kalli í gættinni með ljósið í hendinni. Sýndi engin svip- brigði við að mæta andliti Össa, afmynduðu af skelfingu. Hvað þetta var hræðilega óraunverulegt! í fyrsta sinn um kvöldið trúið hann því að hann væri að dreyma. Síðan vonaði hann það bara og svo ... Kalli var sviplausari en stytta. Hann var eins og vofa eða vél- menni. Hann horfði ekki á Össa heldur eins og í gegnum hann. Það var ekkert eftir af skelfing- unni og dr>'kkjusvipnum. Hann virtist ískaldur og eilíflega ós- nortinn af öllu eins og líðandi ómennskur drápsandi. Bíllinn fyrir utan hafði numið staðar. Blikkandi þaklukt sendi geisla innum gluggann sem sner- ust eins og hringekja á gólfinu. Um leið og hurðirnar skelltust tók Kalli skrefið áfram. Þá varð andlitið greinilegra, villibirtan hvarf af því og Össi sá það loksins með augunum í stað ímyndunar- innar. Þetta var Bjarni. □ Finndu sex villur á neðri myndinni i*unl>|.r|| <) uiiuiuunuu r isá.'ijcj jnj.ui lUUjndjAS usi.uuyo jö uuunui*|| 1 isj.vj jn -J.Tl| (_)I>|S.T\ V JI’IUIÍA UUrÍÍlTJNJ < ISjAIU^O j.-> ^J.i. i VIKAN 59

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.