Vikan - 18.05.1989, Blaðsíða 57

5MA5AC5A
á herðar að draga klukkuna upp og taka
teppið af sængunum, meðan Hans slökkti
og leit um.
En fyrst ég hafði ekki þessa sterklegu
höku, taldi ég að ég gæti með smáklókind-
um og örlítilli heppni leikið hlutverk hinn-
ar iðnu býflugu.
En sannleikurinn er sagna bestur, eins
og tengamóðir mín mundi vilja sagt hafa.
Og hann kom í Ijós fimmtudagsmorgun
einn. Ég vaknaði skyndilega við hinn
rólega andardrátt Hans. Það var enginn
hávaði af vekjaraklukku, engin gluggatjöld
sem þutu upp í loftið og ekkert blístur. Ég
mókti örlitla stund og furðaði mig á því
hvers vegna ég hefði eiginlega vaknað
svona snemma. En þá fóru hljóð að berast
mér til eyrna utan frá, ffá götunni, skellir í
bílhurðum og hróp og sköfl ffá barnahóp á
leið í skólann. Ég sneri mér rólega við og
leit á klukkuna. — Hún var átta. — Við höfð-
um sofið tveimur tímum lengur en venju-
lega. í einni svipan settist ég upp og neri
stírurnar úr augunum. Og þá mundi ég
hvað gerst hafði. Kvöldið áður hafði ég
ekki haft neina löngun til þess að fara í
háttinn kl. 10. Það hafði verið einn afþeim
dögum þegar andinn hafði komið yfir mig
og ég hafði rokið til að fara að staga í sokk-
ana af Hans, bóna gólfin, þvo glugga
o.s.frv. Þegar klukkan var tíu hafði ég enga
löngun til að fara að sofa, heldur til að sitja
og láta fara vel um mig og lesa bók, sem
við höfðum nýlega fengið úr bókasafhinu.
„Þú skalt bara fara að sofa,“ hafði ég sagt
við Hans, „ég kem bráðum.“ En bókin
hafði verið svo ofsalega spennandi og
áhrifamikil, að ég var svo dösuð, þegar ég
var búin að lesa hana, að ég hafði ekki
hugsun á öðru en koma mér undir sæng-
ina og breiða langt upp yfir höfuð.
En nú var ég glaðvöknuð, klukkan var
átta. „Hans,“ kallaði ég varlega og reyndi
að tilkynna honum tíðindin eins nærfern-
islega og mér var unnt. „Hans, klukkan er
átta.“
Áhrifin hefðu ekki getað orðið meiri, þó
að ég hefði sagt honum, að húsið stæði í
björtu báli. Hann fleygði sænginni ofan af
sér og var kominn í einu stökki ffarn á gólf.
„Hvað hefur komið fyrir?" öskraði hann,
og þá minntist ég þess, sem ég annars
gerði aldrei, að Hans hafði verið yfirmaður
í hernum. Nú skaut hann hökunni ffarn og
þandi brjóstkassann ffam og axlirnar aftur
þannig að náttfötin litu út fyrir að vera úr
stífasta kakíefni.
Ég andaði djúpt að mér. „Ég gleymdi að
draga upp vekjaraklukkuna í gær,“ sagði ég
stillilega. Þennan morguninn varð ekki úr
neinu steypibaði, og þegar Hans kom æð-
andi inn í eldhúsið, hafði kaffið rétt fengið
á sig þennan daufa, brúnleita lit, sem það
fer þegar það hefur bara verið stutta stund
í rafmagnskönnunni. Samt sem áður gaf ég
honum fullan bolla og rétti honum.
Gumsið í botninum blasti við honum.
Ég reyndi að eyða þessu með gamni og
sagði: ,Já, þetta er ekki alveg eins og hún
mamma þín býr til,“ — og óskaði þess á
sama andartaki, að ég hefði getað bitið úr
mér tunguna, en það var of seint. Þetta var
alls ekki rétta augnablikið að minnast á
móður Hans.
Nú leit út fyrir að ég hefði viljandi leitt
hana ffam á sjónarsviðið og væri að benda
Hans á, hvernig það hefði verið áður og
hvernig það væri nú.
Hann stóð kyrr og starði ofan í kaffiboll-
ann, líkt og hann væri áhorfandi að ein-
hverri átakanlega sorglegri kvikmynd. Síð-
an lagði hann bollann ff á sér, greip hattinn
og ffakkann og þaut út eins og byssu-
brenndur.
Ég stóð í dyragættinni og starði á eftir
honum, þar til hann hvarf fyrir næsta horn,
og þrammaði síðan inn í eldhús.
Ef andinn hefði nú verið yfir mér, hefði
hann rekið mig af stað til einhverra nyt-
samlegra starfa, en kaffið var nú orðið
dökkbrúnt og ilmandi og dagblaðið nýtt
og ólesið. Ég hellti í bolla handa mér og
breiddi úr blaðinu við hliðina á mér.
í fýrstu las ég fréttirnar, síðan kom röð-
in að teiknimyndasögunum og loks las ég
auglýsingarnar. En þrátt fyrir það að ég
hafði ekki lesið þær svo vandlega, komst
ég ekki hjá að sjá stóru auglýsinguna, sem
bauð lengra, betra og hamingjusamara líf,
ef maður prýddi svefhherbergi sitt með
mynstruðu sirsi, sem notað er til að leggja
yfir svefhherbergisrúm og þekja með hús-
gögn. Ákaflega ódýrt, stóð í auglýsingunni.
Mundi nú ekki eitthvað þessu líkt hafa
góð áhrif á Hans? hugsaði ég. Mundi það
ekki vera dásamlegt að geta sýnt honum,
að þótt húsmóðirin svæfi einu sinni yfir
sig, gæti hún samt sem áður lengt líf hans
og fegrað með fallegum litum?
Nú kom andinn yfir mig, þótt svo hann
væri að vísu dálítið einhliða og vekti ekki
athafhaþrá mína á öllum sviðum. Ég lét
uppþvott og óumbúið rúmið liggja á milli
hluta, opnaði skrifborðsskúfiuna, fann þar
vindlakassann, þar sem við geymdum
sparipeningana, og þaut af stað eins og
dugleg býfluga áleiðis í stóru verslunina,
sem fegraði líf fólks með mynstruðu sirsi.
Efhið var ljósgrænt með stóru, ljós-
brúnu mynstri og afgreiðslustúlkan hlýtur
að hafa fengið doktorsgráðu í nútíma sölu-
tækni, því að þegar ég suðaði eins og góð
býfluga út úr búðinni, hafði ég stóran
pakka undir hendinni og ekki grænan eyri
eftir í vindlakassanum.
Frh. á bls. 58
^\hrifin hefðu ekki
getað orðið meiri, þó
að ég hefði sagt
honum, að húsið stœði
í björtu bóli. Hann
fleygði sœnginni ofan
af sér og var kominn í
einu stökki fram ö gólf.
„Hvað hefur komið
fyrir?" öskraði hann, og
þö minntist ég þess,
sem ég annars gerði
aldrel að Hans hafði
verið yfirmaður í
hernum.