Vikan - 18.05.1989, Qupperneq 60

5MA5AC5A
Frh. af bls. 55
í kaupbæti hafði ég fengið umslag með
einhvers konar sniði til allra þeirra hluta,
sem hægt er að sníða eftir.
Og kl. 3 eftir hádegi var ég enn þá skríð-
andi um allt gólfið umkringd ljósgrænu
sirsi. Ég var í gömlum, bláum samfestingi,
hárið allt úfið og flaksandi, og ég var með
títuprjóna í munninum. Þá opnuðust dyrn-,
ar skyndilega og kaldur gustur kom inn og
feykti silkipappír framan í mig. En gegnum
götin á mynstrinu gat ég séð í Hans. Það
hafði aldrei komið fyrir áður, að Hans væri
kominn heim fyrr en kl. fimmtán mínút-
ur fyrir sjö. Þess vegna var ég vön að bíða
með húsverkin, þangað til andinn kæmi
yfir mig, og hingað til hafði hann alltaf
komið, áður en Hans kom heim. Og nú
stóð hann þarna í dyragættinni. Húsið er
ekki svo stórt, að vel sést yfir alla íbúðina,
ef staðið er frammi í innganginum, og nú
gat Hans virt fyrir sér allt í einu: óumbúið
rúm, skítugt leirtau og mig.
Það var sitt af hverju, sem var í reiði-
leysi þetta fimmtudagssíðdegi. Húsið leit
satt að segja út eins og einhver hefði brun-
að á bifhjóli í gegnum það. Hann litaðist
rólega um og sgði svo: „Hvað hefúr komið
fyrir?“
Ég tók út úr mér alla títuprjónana. „Ekk-
ert annað en það,“ sagði ég, „að sann-
leikurinn kemur alltaf í ljós fyrr eða síðar.
Ég er ekki þessi fyrirmyndarhúsmóðir,
Hans.“ Og nú reis ég upp og burstaði dá-
lítið af gamla samfestingnum mínum. „Og
ég er ekki heldur nein Monroe."
Hann brosti, en það var tvírætt bros, því
að annar helmingurinn af munninum gat
ekki ákveðið sig, hvort hann ætti að brosa
eða ekki. Hann skildi hvorki upp né niður í
þessu öllu saman, því að hann hafði
skyndilega séð nýja hlið á mér, sem hann
hafði aldrei viljað viðurkenna og þess
vegna neitað að trúa því. Ég gekk til hans
og lagði ennið við höku hans. Hún stakk
dálítið, því að hann hafði ekki getað rakað
sig um morguninn. „Elskan mín,“ sagði ég,
„mig langaði svo mikið til að sauma sæng-
urteppi. Ég veit vel, að það er ekki búið að
búa um.“
„Klukkan þrjú eftir hádegi," sagði hann
og hrökklaðist aðeins aftur á bak. Aðstaðan
var greinilega slæm fyrir mig.
„Hvers vegna kemur þú annars svona
snemma heim?“ spurði ég.
Hann tók bréf upp úr vasanum. „Vegna
þess, að það kom bréf frá mömmu, sem
var hraðsent á skrifstofuna. Hún kemur og
heimsækir okkur — stundvíslega kl. 6 á
sunnudagsmorgun."
„Þetta var nú einmitt það, sem vantaði,"
muldraði ég, og sem betur fór misskildi
hann mig og sagði: ,Já, mamma getur
áreiðanlega mikið hjálpað þér. Það er dá-
lítið, sem við verðum að laga áður,“ sagði
hann og lagði höndina á öxl mér. „Ég kom
heima svona snemma, til þess að við gæt-
um farið snemma í bæinn, áður en lokað
er. Við verðum að kaupa einhvers konar
kommóðu, sem getur staðið við hliðina á
svefnsófanum í litla herberginu, til þess að
mamma geti einhvers staðar geymt hlut-
ina sína.“
„Ágætt," sagði ég, — en svo fékk ég
hjartslátt. ,fyttu við með afborgunum?"
„Nei. Við eigum áreiðanlega nóg fyrir
ódýrri kommóðu." Hann gekk að skrif-
borðinu og tók fram vindlakassann.
„Hann er tómur, Hans,“ sagði ég. „Mig
langaði nefnilega svo mikið til að búa til
sængurteppi...“ Hann starði á mig. „Lang-
aði þig til... Og svo tókstu bara pening-
ana!“
i að var sitt
af hverju sem var í
reiðileysi þetta
fimmtudagssíðdegi.
Húsið ieit satt að segja
út eins og einhver hefði
brunað d bifhjóli í
gegnum það. Hann
litaðist rólega um og
sagði svo: „Hvað hefur
komið fyrir?"
Hann hristi vindlakassann, eins og hann
tryði ekki sínum eigin augum, að hann
væri raunverulega tómur. En á mig leit
hann eins og hann vissi, að ég væri ger-
samlega tóm. Og ég hafði hugboð um, að
ég væri það.
Það var líkast því sem vindlakassinn
væri orðinn nokkurs konar tákn um
ástandið, sem var hjá okkur, Hans og mér.
Þarna stóð Hans, maðurinn sem lifir eftir
fyrirfram gerðri áætlun, og hér stóð ég,
stúlkan sem fór eftir duttlungum sínum og
lætur kylfu ráða kasti.
Ég vissi ekki hvort ég ætti að gráta eða
hlæja. „Ég get ekki lifað samkvæmt ein-
hverri fyrirfram gerðri áætlun," sagði ég
þrjóskufúll. „Ég verð að gera hlutina þegar
andinn er yfir mér.“
Hann pírði augun, eins og hann hefði
fengið skipun um að hleypa af. „Þá skaltu
reyna að koma þessum anda af stað,“ hróp-
aði hann og rauk út um dyrnar.
Ég stökk á eftir honum. „Hans, komdu
aftur." En Hans kom ekki aftur, fyrr en
klukkan var orðin sex. En þá var ég búin
að laga til í húsinu og hressa upp á sjálfa
mig. Nú gæti hann séð, að þetta hefði nú
ekki verið annað en smávindur, sem kom
og fór.
En það var greinilegt, að eini vindurinn,
sem Hans vissi af, var vindurinn, sem þaut
í gegnum hár honum, þegar hann kom
þrammandi heim gangstíginn. Þó er
kannski fúlldjúpt tekið í árinni að segja, að
hann hafi komið þrammandi, þegar hann
var að rogast með þennan stóra trékassa,
sem hann var með.
Ég opnaði dyrnar fyrir hann, og hann óð
fram hjá mér inn í svefnherbergið og lagði
kassann niður við hliðina á kommóðunni.
„Þetta er eins og appelsínukassi," sagði
ég-
„Sýnist þér það?“ svaraði hann.
Jafhvel þótt maður elski manninn sinn,
þá kemur það alltaf fyrir fyrr eða síðar, að
maður óskar sér þess, að hann megi fara
norður og niður. En ég stillti mig og sagði:
„Inn í mötuneytið með yður, herra liðsfor-
ingi.“
Hann sneri sér við og leit á mig, og í
augum hans mátti sjá snöggvast drenginn,
sem langaði til að skellihlæja, en bara
snöggvast. Drengurinn vék fyrir liðsfor-
ingjanum, sem slengdi samanvöfðu dag-
blaðinu í höfúðið á mér og settist síðan
niður við borðið.
Kannski hann langi til að kýla hausinn á
mér niður í maga, hugsaði ég.
Umræðuefhið við borðið var ekki sér-
lega upplífgandi.
„Hve lengi hefúr mamma þín hugsað sér
að dveljast hérna?"
„Viku.“
„Er einhver sérstök ástæða til að hún
kemur kl. 6 að morgni?"
„Er einhver sérstök ástæða til þess, að
hún komi ekki þá?“
Já, það voru margar ástæður til þess,
taldi ég. í fyrsta lagi yrðum við að vakna kl.
hálfflmm á sunnudagsmorgni. En ég gerði
það, sem skynsamlegast var, ég lét málið
niður falla og tók upp annað.
„Hvað ætlar þú að gera við þennan
appelsínukassa?"
Hann skar rólega í kartöfluna án þess að
líta upp. „Ég ætla að setja hlutina mína úr
kommóðunni yfir í hann, til þess að
mamma geti fengið skúfifurnar mínar. Hún
getur sofið í svefhherberginu hjá þér og ég
get flutt yfir í litla herbergið."
Það var ekkert hægt að segja, svo að ég
þagði. Ég stóð upp og fór að taka af borð-
inu. Hann gekk inn í svefhherbergið og ég
gat heyrt hann rassakastast með komm-
óðuskúffúrnar.
Þetta kvöld varð ég ekki samferða Hans
í rúmið. Ég sat og starði inn í eldinn, sat og
starði allt kvöldið á meðan Hans las dag-
blaðið í ákafa, eins og hann hefði fengið
skipun um að læra það utan að. Þegar ég
fór loks í rúmið, sneri Hans í mig bakinu,
og það var kalt og einmanalegt hjá mér.’
Kuldinn og einmanaleikinn hélst til
morguns og varð enn meiri, eftir að Hans
var farinn og ég sat alein eftir og hugsaði
um það, hve lítið hefði komið svo miklu af
stað. Ef ég hefði ekki sofið yfir mig á
fimmtudagsmorguninn og ef ég hefði ekki
setið svona lengi með kaffibollann og lesið
auglýsingar um fialleg sirsefni á tækifæris-
verði.
Ég beit saman tönnurh og byrjaði á hús-
58 VIKAN 10. TBL. 1989