Vikan - 01.06.1989, Síða 30

FYRR 0(5 IIU
Reykjavíkurstúlkan 1939
kurteis, glaðleg og ögrandi
TEXTI: KARL STRAND
Fyrir nokkrum dögum fór ég í
strætisvagni frá Lækjartorgi vestur
á Sellandsstíg. í Aðalstræti kom
ung stúlka hlaupandi á harða-
spretti út úr snyrtistofu, þvert yfir götuna,
og heppnaðist með naumindum að
stökkva inn í vagninn um leið og hann var
að síga af stað. Hún fleygði sér í aftasta
sætið, lafrnóð, og kastaði kveðju á tvær
stallsystur sínar, sem fyrir voru í vagnin-
um. Þær voru allar á aldrinum 18—20 ára.
Ég sat í næsta sæti, og á þeim fimm mín-
útum, sem vagninn var að fara vestur á Sól-
vallagötuna, heyrði ég viljandi og óvilj-
andi, brot úr ævisögu þessarar ungu dótt-
ur Reykjavíkur. Hún skrafaði í hálfum
hijóðum við stallsystur sínar sem hún virt-
ist ekki hafa hitt í nokkra daga. Hún vann á
saumastofu inni í bæ. Á fimmtudagskvöld-
ið hafði hún verið heima hjá mömmu, því
hún þurfti að slétta lín. Á föstudagskvöldið
fór hún í bíó og sá þar Dorothy Lamour og
John Hall í kvikmyndinni Börn óveðurs-
ins. Hún var „agaiega hrifin" af Dorothy
Lamour. í kvöld var búið að bjóða henni á
ball á Hótel Borg. Ég heyrði ekki fyrir víst
hver það var, sem hafði boðið henni — ein-
hver, sem hún hafði farið með á ball suður
Hér birtist ritgerö sem skrifuð var af Karli
Strand og vann til verðlauna i samkeppni sem
Vikan efndi til fyrir hálfri öld. Önnur ritgerð um
sama efni, Reykjavíkurstúlkuna 1939, vann
einnig til verðlauna. Ritgerð stúlkunnar birtist í
síðasta tölublaði Vikunnar. Auk þess sem
grein Karls birtist í þessari Viku birtist grein
eftir ungan mann, Ólaf Þ. Stephensen, um
Reykjavíkurstúlku dagsins í dag. Skrifuð án
þess að Ólafur sæi gömlu greinina.
í Hafnarfjörð milli jóla og nýárs. Hinar
tvær vissu áreiðanlega hver það var.
Unga stúlkan var í snotrara lagi ásýnd-
um, berhöfðuð með hálfsítt, nýgreitt hár,
sem minnti á ákveðna kvikmyndaleik-
konu. Hún var dökkhærð, með mjóar,
litaðar augnabrúnir, og svertar brár.
Munnurinn var lítill Amorsbogi, hárauður
að lit. Tennurnar ofurlítið skemmdar en
ekki áberandi. Andlitsduftinu var sæmilega
nuddað inn í kinnarnar, nema vinstra meg-
in við nefið var örlítill blettur, sem orðið
hafði útundan. Hún var fremur lítil vexti
og hendurnar smáar en seiglingslegar.
Neglurnar voru klipptar í odda, lakkaðar
og ofurlitlar sorgarrendur undir þeim á
hægri hendinni. Á baugfingri hægri handar
bar hún silfraðan hring með steini. Yfir sér
hafði hún dökkbrúna kápu, vandaða, en
sem dálítið var farin að láta á sjá. Kápan
var óhneppt að framan, og sá þar í rauðan
kjól ódýran, en snotran og nýlegan. Sokk-
arnir voru móbrúnir, hreinir og þokkaleg-
ir, en utanvert á vinstra hné gægðist lyk-
kjufall við og við niður undan kjólfaldin-
um. Hún gekk í sokkunum úthverfum.
Saumarnir voru aftan á miðjum legg og
beinir. Skórnir voru a.m.k. þriggja mánaða,
hælaháir, sæmilega hirtir, en ofurlítið
snúnir.
Frh. á bls. 32
Reykjavíkurstúlkan 1989
sjálfstæðari og sjálfselskari
TEXTI: ÓLAFUR Þ. STEPHENSEN
Hin „dæmigerða" Reykjavíkur-
stúlka er sem betur fer ekki til.
Það er í rauninni hreint ekki
viðeigandi að skeyta við hana
greini og tala um Reykjavíkurstúlkuna,
þótt ég geri það í þessum pistli af því að ég
var beðinn um það. Staðlaðar kvenímyndir
eru á undanhaldi — þrátt fyrir að Cosmo-
politan og einstök karlrembutímarit reyni
að láta líta út fýrir annað. Ætli það hæfi
ekki best að segja að Reykjavíkurstúlkan
sé eins og Jónas Árnason lýsir fröken
Reykjavík í dægurlagatexta, sem þó er
kominn til ára sinna; „Ó, það er stúlka eng-
um öðrum lík“.
Mér dettur þar af leiðandi ekki heldur í
hug að skilgreina stúlkutetrið út frá mín-
um eigin sérlunduðu skoðunum á því
hvemig konur eigi að vera (hávaxnar, ljós-
hærðar, bláeygar, bókmenntalega sinnað-
ar, lesa ekki Þjóðlíf og svo framvegis...).
Peugeot 205 vinningur :
i getraun Vikunnar %o
I
Það er eitt af sífjölgandi heimsborgarein-
kennum Reykjavíkur, að stúlkurnar eru
frjálsar og sjálfstæðar, og geta verið svona
nokkurn veginn eins og þeim sýnist. Borg
í örum vexti rúmar fleiri skoðanir og fjöl-
breytilegri persónur í dag en í gær. Sam-
félagið leggur færri hömlur á Reykjavíkur-
stúlkuna en áður — og kröfur okkar pilt-
anna skipta stórum minna máli en þær
gerðu.
Reykjavíkurstúlkan hans Jónasar, sem
sveif suður Tjarnarbakkann, var að fara að
hitta ungan mann. Með breyttum tímum
gæti hún verið að gera flest annað. Hún
gæti til dæmis verið á leiðinni suður í Há-
skóla, á fund, ráðstefiiu eða í viðtal út af
nýja stjórnunarstarfinu hjá einhverju stór-
fýrirtækinu. Það er ekki lengur hjóna-
bandsmarkaðurinn, sem skiptir hana öllu
máli, vinnumarkaðurinn hefur tekið við.
Það má segja að Reykjavíkurstúlkan sé
bæði sjálfstæðari og sjálfselskari en hún
Frh. á bls. 34
30 VIKAN ll.TBL. 1989