Vikan - 08.12.1938, Blaðsíða 11

Nr. 4, 1938
VIKAN
11
Joan hafði staðið við orð sín. Hún hafði
fengið atvinnu í London, bjó í matsölu-
húsi og hafði verið að heiman í heilt ár,
þó að móðir hennar væri margsinnis bú-
in að skrifa henni og biðja hana um að
koma heim. En það var tvennt, sem Joan
hafði ekki athugað: heimþráin og vorið!
Það, sem hvatti hana til heimferðar var
minningin um útsprungnar rósir. Hún sá
í anda gamla heimilið, notalegu svalirnar,
stóra garðinn, ána, sem rann fram
með bænum, og hvernig vepjurnar
flugu yfir engin. Hún þráði ilminn
af eplatrjánum, sem stóðu í blóma,
og gljákvoðuilminn eftir vorhrein-
gerningarnar. Hún þráði Elsie,
Lindy og móður sína.
Heimþrá hennar varð svo mik-
il, að henni fannst hún verða að
leggja út í háskalega fyrirætlan,
þegar tók að líða að hálfsmánaðar-
fríinu. Nú hafði hún lokið því. Hún
var trúlofuð ■—• það er að segja —
hún átti engan unnusta. Það var
nóg að hafa hringinn. Hún hugs-
aði sem svo: Ég þarf
ekkert annað en að hafa
trúlofunarhring á hend-
inni, þá halda allir,
að ég sé trúlofuð, og þá
er allt í lagi. Þegar ég
kem aftur til London,
get ég skrifað þeim, að
ég hafi slitið trúlofun-
inni. Hún hafði keypt
sér eina dós af makrón-
um til miðdegisverðar,
og þegar hún var kom-
in heim í matsöluhúsið,
setti hún á sig litla, köf 1-
ótta svuntu, tók skaft-
pottinn í hönd og fór
niður í litla eldhúsið,
sem alhr íbúar matsölu-
hússin höfðu aðgang að.
En þegar hún opnaði
dyrnar á eldhúsinu, sá
hún, að einhver annar
hafði orðið á undan
henni. Það var listmál-
arinn, hr. Browne, sem
hafði stóru vinnustof-
una á efstu hæð.
Hann var stillilegur,
óframfærinn, ungur maður, sem
var ekkert að skipta sér af því,
sem honum kom ekki við. Joan
þekkti hann ekkert — þau heils-
uðust varla. Þess vegna bað hún afsökun-
ar og ætlaði að snúa við, en hann opnaði
dyrnar og sagði:
— Fyrirgefið þér, ungfrú — ungfrú
Crewe, þér megið ekki fara. Ég er að verða
búinn.
Joan fór aftur inn. Þarna stóð hann,
hár og grannur, og beygði sig yfir pönnu,
með tveimur ljósrauðum pylsum, sem
brákaði og brast í. Hann stakk í þær með
gaffh.
— Þér eruð alvel að byrja, sagði Joan,
og þreif snöggt í handlegginn á honum.
— Almáttugur, hrópaði hún, — þér
megið ekki stinga svona í pylsurnar og
velta þeim um alla pönnuna. Pylsur eiga
að liggja kyrrar.
— Það er kannske þess vegna, sem þær
fara æfinlega í sundur hjá mér —.
— Já, það mætti segja mér það,“ sagði
Joan. — Látið þér mig nú fá gaffalinn og
ég skal-------!
— Hvað erum við búin
að vera trúlofuð lengi ?
— Gaf ég yður þenna
ljóta hring? Hve nær?
Joan vellti pylsunum gætilega á pönn-
unni yfir gasloganum.
— Það var ágætt að þér komuð, sagði
hann feimnislega. — Ég hefi ekki talað
við manneskju í þrjá daga.
— Hvernig stendur á því? Þekkið þér
engan?
— Jú, en ekki í London. Ég á heima
í sveit.
— Er það? Það á ég líka. Eruð þér
ekki listmálari?
— Jú.
— Hvað máhð þér?
— Mest fugla. Ég ætla að mála stórt
málverk af fuglum og er nú að athuga
fuglana hér í London. Þegar ég hefi lokið
því, fer ég upp í sveit aftur til þess að
mála strandfugla, sjávarfugla, vepjur og
svo framvegis. Langar yður til að sjá
rissið ?
— Já, mig langar til þess. En það verð-
ur þá að vera í kvöld, því að ég fer snemma
á morgun. Ég fer heim til
Norfolk.
— Við skulum þá koma
upp og skoða rissin.
Hann staldraði við. —
Væri það mögulegt — ég
á við, hvort við gætum
ekki borðað kvöldmat sam-
an uppi hjá mér?
— Jú — ágætt! sagði
Joan. — En eigið þér nóga
bolla og diska, því að ann-
ars get ég náð í mína?
— Nei, ég á nóg *leir-
tau — en minna af mat.
Hann horfði hugsandi á
pylsumar.
— Þetta- verður nóg,
sagði Joan hlæjandi. —
Þér eigið pylsur og ég
makrónur. Ef við skipt-
um þessu, verður það nóg.
Pylsurnar og makrón-
urnar voru brátt soðnar,
og þau fóm með það upp
stigana inn í vinnustofuna.
Hann gekk á undan, svo
að Joan notaði tækifærið
til að athuga hann. Hann
var ekki nálægt því eins
grannur eins og henni
hafði fundizt fyrst í stað.
Henni fannst vera eitthvað
víkingslegt við hann. Hún
brosti, þegar henni datt í hug víkingur
með skaftpott, hlaupandi upp stiga í ný-
tízku húsi í London.
Hann opnaði dyrnar með fætinum og
fyrir Joan blasti langt herbergi, þar sem
var mjög lágt undir loft. 1 loftinu vom
tveir stórir og breiðir gluggar. Veggirair
vom gulir og á þeim hengu á víð og dreif
riss af fuglum.
Joan lagði pönnuna með pylsunum á
borðið innan um htarbelgi, terpentínu-
glös og pensla og hljóp að myndgrind,
sem á var riss af fimm spörfuglum, sitj-
andi á þakrennu í rigningu. — En hvað
þeir em yndislegir! sagði hún.
— Við skulum borða fyrst, svaraði
hann, — síðan getum við skoðað fuglana.
Þau skiptu pylsunum og makrónunum
og drukku te með kexi og glóaldinmauki
á eftir.
— Þessi þarna er ekki góður, sagði
Joan og benti á riss af vepju.
— Hvað er að honum? Segið þér mér
það. Ég hefi aldrei athugað þá sjálfur.
Þetta er riss eftir fyrirmynd á safni.
Framh. á bls. 17.