Vikan - 08.12.1938, Blaðsíða 18

18
VIK A N
Nr. 4, 1938
lofuð lehgi? Gaf ég yður þenna ljóta
hring? — Hvenær —?
1 sama bili var barið að dyrum.
— Það er kaffið, sagið Joan. — Hvað
á ég að gera, hr. Browne?
— Þér skuluð kalla mig Andy og við
þykjumst vera trúlofuð, hvíslaði hann.
Þetta var rétt áður en dyrnar opnuðust
og frú Crewe kom inn ásamt tveimur eldri
dætrum sínum.
Daginn eftir fóru Joan og hr. Browne í
skemmtigöngu um héraðið. Þeim leið svo
vel, að Joan steingleymdi að segja honum
um trúlofunina. Fyrst þegar þau fóru að
borða nestið sitt, mundi hún eftir því og
sagði honum þá alla söguna og um hring-
inn, sem hún hafði keypt fyrir fimm
krónur.
— Það eina, sem skyggir á þetta, er
hringurinn, sagði Browne. — Hann er ekki
við mitt hæfi.
Síðan borðuðu þau morgunmatinn og á
eftir hjálpaði hann henni að láta allt nið-
ur. Það fór ágætlega um þau þarna, glaða
sólskin, vepjurnar flugu í hópum yfir
höfðum þeirra, og hr. Browne dró uppp
hvert rissið á fætur öðru.
Þrír næstu dagar liðu á sömu leið, og
allt var í bezta lagi, þangað til frú Crewe
hleypti öllu í bál með sinni móðurlegu um-
hyggju.
Það var miðvikudagur, hellirigning, og
ungfrúrnar þrjár voru boðnar í kaffi á
prestssetrið. Þegar Joan kom heim, var
móðir hennar ein í stofunni og var önnum
kafin við að skoða í eikarskápinn sinn, en
þar geymdi hún fallegasta borðbúnaðinn,
sem hún átti.
— Ég er farin að hugsa um heiman-
mundinn þinn, sagði hún sakleysislega,
— þú giftir þig í haust. Ég var að tala
við Andy. Hann drakk hérna kaffi, og við
spjölluðum um peningamál og fleira.
— Um hvað? hrópaði Joan reiðilega.
Frú Crewe kipptist við. — Rjúktu ekki
svona upp, góða mín. Mér brá svo við.
— Voruð þið hr. Browne að tala um
mig?
— Já, við töluðum lengi saman. Ég vildi
láta hann bíða, þangað til að þú kæmir
heim, en hann mátti ekki vera að því.
Joan tók stól, bar hann að skápnum,
setti hann beint fyrir framan móður sína
og settist á hann.
— Mamma, segðu mér um hvað þið
voruð að tala. Hvert einasta orð. Hvað
sagðir þú við hann?
— Ég gerði eins og faðir þinn sálugi
hefði gert, spurði hann um f járhagsástæð-
ur hans — hve mikil laun hann hefði,
hvers son hann væri og--------.
— Spurðir þú hann, hve mikil laun hann
hefði ?
— Já, vina mín, og hann hefir bara
góð laun. Hann þarf ekki eingöngu að lifa
á listinni. Hann fékk arf eftir föður sinn.
— Mér er alveg sama um allan arf. Ég
vil ekki heyra eitt orð um þetta frekar.
Þú veizt ekki, hvað þú hefir gert, mamma.
Ég er alls ekki trúlofuð manninum. Ég
taldi ykkur bara trú um það--------.
Þetta var eins og orðaflóð, sem ekki er
hægt að stöðva. Nú varð hún að leysa frá
skjóðunni: — Ég þekki hann ekki vitund.
Þetta er bláókunnugur maður. Og þú hef-
ir spurt hann spjörunum úr um tekjur
hans og hve nær hann æth að giftast mér.
Auðvitað heldur hann, að ég vilji fyrir
hvern mun giftast sér, og einn góðan
veðurdag biður hann mín af tómri með-
aumkun--------. Ó hvað ég skammast mín
— ég hefi aldrei á æfi minni-----. Hún
þaut út úr stofunni, fram hjá systrum
sínum og upp stigann.
— Hvað gengur nú á? spurði Lindy um
leið og hún kom inn í stofuna.
— Það var bara taugaveiklunarkast,
sagði frú Crewe rólega og opnaði nýja
skúffu. — Það er oft svona þegar ungar
stúlkur eru ástfangnar. Mér þykir vænt
um, að hún fær skynsaman mann, sem
annast hana.
1 einu hendingskasti setti Joan dótið
sitt ofan í kistuna. Hún ætlaði aftur til
London, áður en hún gæti átt á hættu að
hitta hr. Browne. Hún ætlaði sér að búa
á öðrum matsölustað, míluvegar frá þeim
stað, þar sem hún hafði áður búið. Hún
ætlaði strax með kvöldlestinni. Hún gat
einmitt náð henni.
Morguninn eftir stóð Joan í herberginu
sínu í matsöluhúsinu og var að taka upp
úr töskunni sinni eldhúsáhöld, fjölskyldu-
myndir og allt, sem hún átti.
Hún var að ljúka við að taka það síð-
asta upp, þegar barið var að dyrum, og
hr. Browne gekk inn.
— Datt mér ekki í hug, sagði hann.
— Þér farið hispurslaust leiðar yðar og
skiptið yður ekkert af mér.
— Farið þér — farið þér! sagði Joan.
— Ég vil ekki sjá yður — ekki tala við
yður!
Hann lokaði dyrunum rólega og stóð
fyrir þeim.
— Hvað viljið þér mér?
— Ég er kominn til þess að biðja yður
fyrirgefningar ? sagði hann.
— Fyrirgefningar — fyrir hvað?
— Fyrir það, að ég hefi skrökvað að
yður.
Hún starði á hann. — Hafið þér —
skrökvað að mér?
— Já — og það eftirminnilega. 1 fyrsta
lagi fór ég ekki til Norfolk til þess að
mála vepjur, heldur til þess að hitta yður.
f öðru lagi er ég snillingur í að steikja
pylsur. Ég hefi verið skáti. 1 þriðja
lagi leigði ég ekki herbergið til þess að
mála bæjarfugla, heldur til að vera ná-
lægt yður. Ég sá yður einu sinni á dýra-
safninu og elti yður hingað. Ég gat aldrei
náð tali af yður, svo að ég var oft í eld-
húsinu með pylsur og ýmislegt fleira í
þeirri von, að þér mynduð rekast þangað
inn af tilviljun.
Hann þagnaði augnablik, en hélt svo
áfram:
— Síðasta kvöldið, áður en þér ætluðuð
að fara, var ég svo heppinn að geta verið
einn með yður, og svo elti ég yður til
Norfolk. Því miður hafið þér eyðilagt allt
með þessarri trúlofunarsögu, en ég átti
mjög uppbyggilegt samtal. við móður yðar
í gær. Ég bað hana að segja yður það ekki,
en því miður hefir hún gert það.
— Ég hefi aldrei á æfi minni skamm-
ast mín svona, hrópaði Joan. — Ég bið
yður að fara leiðar yðar. Ég vil ekki sjá
yður framar.
— Ég hefi betri uppástungu.
— Þér ætlið kannske að biðja mín. Þér
kennið í brjósti um mig og ætlið að spyr ja
mig, hvort ég vilji ekki giftast yður?
— Alls ekki.
— Ég ætla rétt að láta yður vita, að
ég elska yður, og að ég-----að ég-------.
Viljið þér giftast mér, ungfrú Crew?
Hann gekk að henni.
— Joan!
— Já?
— Ég elska þig. Hvar er trúlofunar-
hringurinn ?
Hún opnaði töskuna sína og rétti hon-
um hringinn. Hann tók við honum, kast-
aði honum í gólfið og steig á hann, svo að
hann brotnaði.
— Jæja! sagði hann. — Þá er þessi trú-
lofunarsaga úti!
Hann tók hana í fang sér og lyfti henni
upp. — Og nú byrjum við á annari nýrri.
Piltur frá Englandi í Borgarfirði kom í
kaupstað. Spurði einhver, hvar hann ætti
heima. — „Ég á heima á Englandi,“ svar-
aði hann, „þú heldur kannske, að ég sé að
ljúga að þér. Þú veizt kannske ekki, að
það er til víðar England en í Kaupmanna-
höfn!“
Ungur maður hafði kvongazt móti vilja
foreldra sinna í f jarveru þeirra og bað vin
sinn að færa þeim fregnina. „Segðu þeim
fyrst,“ sagði hann, „að ég sé dauður, svo
að þeim verði ekki alltof hverft við, þegar
þú segir þeim frá kvonfanginu."
#
Kona kom til blaðamanns og bað hann
að birta dánarfregn mannsins síns.
„Það kostar 50 aura fyrir sentimeter-
inn,“ segir blaðamaðurinn.
„Það verður þá nokkuð kostnaðarsamt,“
mælti konan niðurdregin, „því að hann var
fullar þrjár álnir.“
Vinur hjónanna heimsótti þau í jóla-
fríinu, en svo stóð á, að húsbóndinn var
ekki heima, þegar hann kom, og hann ætl-
aði því að gamni sínu að síma til hans yfir
á skrifstofuna, og láta hann vita um komu
sína á þann hátt. Hann gekk að símanum,
en fann ekki símaskrána, og spurði Lilju
litlu, 4 ára gamla dóttur hjónanna, hvert
númerið væri:
„Lilja mín, um hvað biður mamma, þeg-
ar hún talar við pabba á skrifstofunni ?“
Lilja litla vissi dálítið, þó ung væri:
„Um peninga,“ hvíslaði hún.