Vikan - 08.12.1938, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 4, 1938'
Teiknum
allskonar auglýsingar, umbúðir,
bréfhausa, bókakápur, vöru-
merki, verzlunarmerki, götu-
auglýsingar og bíóauglýsingar.
Auglýsing yðar gerir margfalt meira gagn,
ef þér hafið í hemii góða mynd.
Ennfremur ætti hver verzlun ætíð að nota
nafn sitt í sama formi.
Erum ávallt reiðubúnir til þess að
aðstoða yður með allt, er að aug-
lýsingum lýtur.
juiupij
Austurstræti 12. Sími 4292.
drepum hana. I stuttu máli sagt. Þetta
getur verið lífið, — en það getur líka verið
dauðinn. Það er möguleiki til að bjarga
henni — en engin vissa.
Báðir voru með tárin í augunum.
Nú var engin andúð né beizkja þeirra
á milli. Hræðslan við dauðann skapaði aft-
ur bræðralagið, sem skoðanir þeirra höfðu
rofið.
— Við skulum bíða, sagði Marcelo eftir
nokkur augnablik og kraup síðan aftur á
bænastólinn.
Luciano setti glasið á borðið, gekk síðan
að fótagafli rúmsins og stóð þar lengi og
horfði á móður sína.
Nóttin leið. Þeim fannst klukkustund-
irnar óendanlegar og þögnin hræðileg.
Hljóðið í klukkunni gerði þá órólega. Það
var eins og hver sveifla pendúlsins tæki
burt eitt augnablik af þessu lífi, sem var
þeim hið dýrmætasta í veröldinni.
*
Morgungoluna lagði inn um glugga í
næsta herbergi. Brátt heyrðist hátt og
skrækt hanagal, og svo kom dagsljósið,
fyrst aðeins daufur bjarmi, en síðan geisla-
flóð, sem fuglarnir í trjágörðunum heils-
uðu með ærandi söng og hávaða. Allt, sem
að utan kom, minnti á endurnýjun lífsins,
en inni var sannkölluð dauðaþögn.
Marcelo hélt áfram að biðjast fyrir.
Luciano hafði sett glas með vatni á borð-
ið hjá flöskunni, því það átti að taka
meðalið í vatni. Hann hafði allt tilbúið,
en þorði ekki að hætta á þessa hræðilegu
tilraun, heldur gekk úr einu herberginu í
annað, eða stóð og horfði ýmist á flösk-
una eða vatnsglasið.
Eftir margra stunda meðvitundarleysi
og óráð, virtist Dona Inés hressast örlítið.
Hún opnaði augun, sneri sér við í rúminu
og muldraði nokkrar sundurlausar setn-
ingar. Þá rétti Luciano út hendina, tók
meðalaglasið upp, dró úr því tappann —
en svo yfirbugaði óttinn hann, svo hann
skellti því aftur hranalega á borðið.
Marcelo leit upp, þegar hann heyrði
hávaðann. Og er hann sá óvissuna og ör-
væntinguna í andliti bróður síns, gekk
hann til hans.
— Hvað er að? spurði hann lágt.
— Sjáðu, sagði hinn, og benti á móður
þeirra. Hún hreyfði sig og talaði. Hún er
hressari. Hún þyldi það ef til vill núna.
Nú er tækifærið — og ég þori það ekki!
Ef við værum á sjúkrahúsinu! Ef það væri
ekki hún! !
— Þú heldur að henni batni, — ef?
— I svipuðum tilfellum hefir meðalið
stundum komið að gagni — stundum ekki.
Og Marcelo tók þá tappann úr glasinu
og gaf gömlu konunni að dreypa á með-
alinu.
Allt í einu reis Dona Inés upp í rúminu
og hvíslaði:
— Vatn.
Þeir störðu þegjandi hvor á annan.
— Vatn, vatn, endurtók gamla konan
með hljómlausri rödd.
Þessi rödd, sem þeir óttuðust að heyra
aldrei framar, risti til botns í sálu þeirra
og kom hugmyndum þeirra og skoðunum
á svo mikla ringulreið, að hvor um sig brá
við til að bjarga móður sinni, en greip, í
fátinu, ekki til þess meðals, sem honum
var eiginlegt, heldur til hins, sem fékk ein-
hvern töframátt í augum hans, einmitt af
því, að það var honum ókunnugt og and-
stætt hans eigin hugsanagangi.
Á þessari örlagaþrungnu stund riðaði trú
hins guðhrædda og vantrú guðleysingjans
brast. Efinn nagaði guðsmanninn, en von-
in brosti við hinum, sem hafði álitið sig
hafinn yfir allt hjátrúarkukl. Hin nístandi
sorg sneri öllu við.
Læknirinn Luciano féll á kné fyrir fram-
an kristmyndina og bað til guðs. Prestur-
inn Marcelo gekk að borðinu, tók flöskuna,
hellti nokkrum dropum úr henni í vatnið
og bar þennan kynjadrykk að vörum móð-
ur sinnar með annarri hendinni, meðan
hann studdi hana með hinni. Meðan lækn-
irinn bað til guðs um miskunsemi, fleygði
presturinn sér í fang vísindanna.
Var það bænin, sem steig til himins, eða
meðalið, sem verkaði á líffæri sjúklings-
ins---------
Eftir nokkurn tíma fór Donu Inés að
batna. Hún varð alheil heilsu og var enn
í nokkur ár stoð og stytta hinna fátæku
og óhamingjusömu.
*
Eftir þetta gættu bræðurnir þess vand-
lega að hittast aldrei. Hvor vissi um leynd-
armál hins og báðir blygðuðust sín fyrir
þennan stundar veikleika, sem þeir aldrei
trúðu neinum fyrir.
Eftir áttu þeir vissuna um það, að
til var vald, sem réði jafnt yfir þeim
báðum, sem gat truflað allt og jafnað alla.
Hinn guðlegi máttur sorgarinnar, sem get-
ur sáð efanum í sál trúmannsins og látið
vonina blómgast í huga hins vantrúaða.
En þegar hættan var liðin hjá, kom gamla
ofstækið aftur fram í þeim og Luciano
áleit bæn sína barnalega og hlægilega, en
Marcelo taldi meðalið gagnslaust, ef ekki
óguðlegt.
Margt er undarlegt í náttúrunnar ríki.
I líkama mannsins eru 240 bein. Hjartað
í manninum berst 92,160 sinnum á dag.
I laxhrogni hafa fundist ein milljón eggja.
Kóngulær verpa 2000 eggjum. Býflugna-
drottningar verpa 100,000 eggjum á ári.
#
Maður nokkur, sem oft var utan við sig,
sat í bát. Bátnum hvolfdi, og var maðurinn
nálega drukknaður. Skaut honum tvisvar
upp, en sökk jafnóðum aftur. En í þriðja
sinni tók hann allt í einu til að synda, svo
að hann náði landi. Þegar hann var spurð-
ur að, því hann hefði ekki undir eins far-
ið að synda, svaraði hann: „Ég mundi þá
ekki eftir því, að ég kunni að synda.
Vinnumaður segir bónda upp vist: „Það
er leiðinlegt, að þú skulir eigi vilja vera,
Jón. Ég vil ekki almennilega missa þig.
Hvað þykir þér að hjá mér? —
— Ég vildi gjarnan vera kyrr. Ég þyk-
ist ekki láta mér vant. Það er bara þrent,
sem mér þykir vanta. Það er meira kaup,
meiri tómstundir og lykilinn að búrinu
hérna.
#
Öll speridýr eru hærð af náttúrunnar
hendi — meira að segja hvalir, sem má
þó án þess að ýkja kalla snoðna.