Vikan - 08.12.1938, Blaðsíða 17

Nr. 4, 1938
VIK AN
17
— Fæturnir eru of langir, og ég held,
að vængirnir séu aldrei svona lágir. Það
er skömm að því, að þér skulið aldrei hafa
athugað þá úti í náttúrunni. Það er fullt
af þeim, þar sem ég á heima. Þeir eru kall-
aðir Norfolk-vepjur.
Þau töluðu um fugla um leið og þau
gengu um herbergið og skoðuðu myndirn-
ar. Hann sagði henni frá myndunum, sem
hann ætlaði að mála, og hún sagði honum
frá heimili sínu í Norfolk.
Kvöldið var liðið áður en þau vissu af,
og Joan sleit samtalinu. Þau kvöddust með
handabandi, og hann óskaði henni góðrar
ferðar.
Hann sagðist búast við, að hann yrði
farinn, þegar hún kæmi aftur. Þau þökk-
uðu hvort öðru fyrir kvöldið, og síðan fór
Joan niður til sín með tóman, hreinan
skaftpottinn.
— Það er nú svo, sagði hún um leið
og hún lét skaftpottinn á borðið, þar sem
eldhúsáhöldin voru. ,,Hann er ekki svo
afleitur, þessi málari. En hvað það er leið-
inlegt, að hann skuli vera að fara.
Sagan um trúlofunina gekk alveg ágæt-
lega, þangað til fjölskyldan tók að spyrja
hana spjörunum úr, hvað hann gerði,
hvað hann héti og hvernig hann liti út.
Joan hafði ekki búizt við þessari for-
vitni og hafði ekki búið sig undir nákvæma
frásögn.
— Jæja, hvað heitir hann, elskan mín?
spurði móðir hennar.
Joan hugsaði sig vel um og datt allt
í einu listmálarinn í hug — hr. Browne.
Það var dálaglegt nafn og hún þekkti
hann. Það var alltof mikil fyrirhöfn að
búa til mann, sem yrði nokkurn veginn
sennilegur.
— Hann heitir Browne, sagði Joan.
En þetta var aðeins byrjunin. Elsie vildi
vita, hvað hann gerði, Lindy, hvernig hann
liti út og hvar þau hefðu kynnzt, og áður
en Joan hafði hugmynd um, var hún búin
að lýsa Browne listmálara, og segja frá
því, hvernig hún hafði fyrst hitt hann með
pönnuna í eldhúsinu. Því næst tók hún að
lýsa vinnustofunni og fuglamyndunum
hans. Þegar Joan tók að lýsa einhverju,
gerði hún það nákvæmlega.
Henni varð ekki ljóst fyrr en daginn
eftir, hvað hún hafði gert.
Guð minn almáttugur! hugsaði hún. Ég
er búin að segja þeim, að ég sé trúlofuð
Browne og að hann heiti Andy. Hvernig
í ósköpunum gat mér dottið þetta í hug?
En hún huggaði sig við það, að Browne
myndi aldrei frétta þetta. Hann var í
London, hún í Norfolk, og þegar hún kæmi
aftur til London, yrði hann farinn og þau
myndu aldrei hittast aftur.
Þrem dögum síðar, þegar Joan kom
úr skemmtilegri gönguferð, biðu hennar
óvænt gleðitíðindi.
Móðir hennar kom þjótandi út til henn-
ar, þegar hún heyrði til hennar í anddyr-
inu.
— Gettu, hver er inni, hrópaði hún,
Undarleg trúlolun.
Framh. af bls. 11.
utan við sig af hrifningu. — Hvern lang-
ar þig lang-lang mest til að sjá af öllum?
Joan stirðnaði upp. Hana svimaði, þeg-
ar henni datt í hug, að það væri sá maður,
sem hún allra sízt vildi sjá, eins og á stóð.
— Það er auðvitað hr. Browne, sagði
móðir hennar. — Kærastinn þinn!
— Hvað . . . hvað er hann að gera
hingað? stamaði Joan.
— Hann segist vera kominn hingað til
að mála fugla, sérstaklega vepjur, sagði
móðir hennar og brosti eins og hún skildi
allt.
Norfolk-vepjuna. Þvílíkur asni gat hún
verið! Að h^nni skyldi ekki detta í hug
áhugi hans á Norfolk-vepjunni. Aldrei
hafði henni komið til hugar, að þessi
heimski fugl ætti eftir að koma henni í
svona mikla klípu.
— Ég verð að segja, að þér hefir tekizt
valið vel, sagði móðir hennar æ hrifnari.
— En hann er feiminn, er það ekki? Hann
varð svo vandræðalegur, þegar ég óskaði
honum til hamingju. Þetta hefir vonandi
ekki átt að vera leyndarmál?
— Jú, það átti nefnilega að vera það,
hún greip þetta, eins og drukknandi mað-
ur hálmstrá.
— Mamma, hvað sagðir þú við hann?
— Hvað ég sagði? Ég sagði auðvitað
það, sem vanalegt er að segja við slík
tækifæri, að þú værir ákaflega góð stúlka
og dugleg að matreiða. Hann sagði, að þú
kynnir að minnsta kosti að steikja pylsur,
og þá fórum við að hlæja, og ég sagði
honum, að ég kynni alla söguna um pyls-
urnar. Síðan spjölluðum við dálítið um litla
fuglinn, sem hann ætlar að athuga, sagði
hún að síðustu.
— Guð minn góður, sagðir þú honum
allt þetta, sagði Joan og stundi við.
— Þú hefir enga hugmynd um, hvað
við höfum spjallað saman, sagði móðír
hennar. — Fyrst var hann dálítið feim-
inn, en það hvarf nú fljótt.
— Jæja-------, hrópaði Joan. — Hvað
á ég að gera? Hún var alltof skelkuð til
þess að standa ekki á sama um, hvað móðir
hennar hugsaði.
— Hvað gengur að þér? spurði móðir
hennar undrandi og tók nú fyrst eftir því,
að Joan var náföl. — Þykir þér ekki vænt
um að hitta hann?
— Vænt um? Joan horfði rugluð í kring
um sig. Hún reyndi að láta á engu bera.
— Við erum ósátt, gat hún loksins stun-
ið upp og tók á sig alla þá rögg, sem hún
gat. — Og ég kæri mig ekkert um að hitta
hann fyrst um sinn.
— Þess vegna hefir hann komið, sagði
móðir hennar. — Farðu nú inn í stofuna
til hans og reynið þið að sættast.
Joan leit í kringum sig eins og dýr,
sem búið er að veiða, en hún sá enga leið
út úr ógöngunum.
Hún varð að segja honum einhverja
sögu — um misskilning eða eitthvað þess
háttar. Svo sneri hún sér hvatlega að móð-
ur sinni og sagði:
— Ég verð að tala við hann í einrúmi.
— Auðvitað, góða mín; það er ósköp
skiljanlegt. Við skulum ekki ónáða ykkur,
sagði móðir hennar nærgætnislega.
Joan gekk að stofudyrunum og opnaði
þær. Hún vár eldrjóð út undir eyru, hárið
allt úfið, og augun stór og þrútin af
hræðslu. Hún leit út eins og krakki, sem
býst við skömmum, eins og lítill synda-
selur, sem nýlega hefir komizt upp um, —
og það var nú einmitt það, sem hún var.
Hr. Browne stóð þarna hár og grannur
og horfði út um gluggann. Hann snéri sér
við, þegar hún kom inn og gekk til hennar.
— Ó, hr. Browne, sagði hún með hvísl-
andi röddu, — þetta er alveg hræðilegt.
Mamma hefir alveg misskilið þetta.-------
Ég á við-------það er-------það er annar
hr. Brown, sem ég er trúlofuð. Ilann heit-
ir líka Brown, en það er ekki skrifað með
e. Hann heitir Andy að fornafni. Þér verð-
ið að afsaka misskilninginn, en mamma
hélt, að það væruð þér, sem —.
— Sem heiti Andy Browne? spurði hr.
Browne.
— Já, svaraði Joan.
— Og væri listmálari?
— Já!
— Og málaði fugla, spurði hr. Browne,
— og kynni ekki að steikja pylsur?
Hann hafði gengið alveg að henni, horfði
á hana og brosti hæðnislega.
Tárin stóðu allt í einu í augum henn-
ar, og hún leit niður á gólfið.
Hún vildi ekki — hún mátti ekki láta
þau renna. —Mamma hélt, að---------að —.
Þá greip Browne hönd hennar. — Ung-
frú Crewe, sagði hann rólega og vingjam-
lega, — síðast þegar við hittumst réttuð
þér mér hjálparhönd. Má ég nú ekki gera
það sama fyrir yður? Ég hefi ekki hug-
mynd um, hvernig á öllu þessu stendur,
en mér skilst, að þér hafið verið í ein-
hverjum vandræðum staddar og notað
nafnið mitt til þess að komast út úr þeim.
Þetta sá ég strax og ég talaði við móður
yðar, og því lét ég á engu bera. Þér skul-
uð ekkert láta þetta á yður fá. Það verður
leyndarmál okkar í milli.
Hann dró hvítan vasaklút upp úr vas-
anum og rétti henni.
— Þurrkið þér nú tárin. Ég verð hér
aðeins í nokkra daga. Ég bý í ,,Græna
drekanum“ niðri í þorpinu. Ég kom hing-
að til þess að athuga vepjur. Þér getið
þótzt vera trúlofaðar mér í nokkra daga
eða eins lengi og yður bezt hentar, og síð-
an getið þér slitið því. Hvað segið þér um
það?
— Ég þakka yður kærlega fyrir, taut-
aði Joan. — Þetta er ákaflega fallega gert
af yður. En sjáið þér, ég-------.
— Þér þurfið ekki að segja mér neitt,
nema þér viljið það endilega sjálfar. En
segið þér mér nú fljótt, sagði hann bros-
andi, — hvað erum við búin að vera trú-