Vikan - 17.12.1942, Blaðsíða 9

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942
9
Louise Dickinson Rich:
Mér þykir
vœnt um skúnka.
Louise Dickinson Rich býr með manni sínum, Ralf Rich, og
tveim börnum þeirra í frumskógi í Bandaríkjunum. Bók
hennar, „We took to the Woods“ (Við elskum skóginn),
segir frá lífi þeirra í óbyggðunum. Annar kafli úr þessarri
bók, „Barnsfæðing í frumskógunum“, birtist í 43. tbl. Vik-
unnar.
I|||jrG hafði beðið Ralf að færa mér heim
fáeinar sítrónur, svo að þegar hann
kom heim með póstinn og rétti mér
ofurlítinn pappírspoka, þóttist ég vita,
hvað í honum væri. Ég braut pokann upp
og hvolfdi úr honum á eldhúsbekkinn. Og
ég gerði svo næst það, sem konum er eig-
inlegast: ég hljóðaði. „Æ-i — farðu með
þennan ófögnuð út héðan!“ Sítrónurnar
mínar höfðu tekið á sig mynd þriggja daga
gamals skúnk-hnoðra.
Þegar ég var búinn að ná mér aftur
nægilega til þess að geta virt greyið htla
fyrir mér, varð ég að játa, að hann var
skringilegur. Hann var sem næst þrír þuml-
ungar á lengd og rófan álíka löng, fæturnir
svo sem hálfur þumlungur, og hann var
bröndóttur eins og hver annar skúnkur.
Ralf hafði séð hann í götutroðningnum,
þegar hann var á leiðinni til póstafgreiðsl-
unnar, og þegar hann kom aftur, stundu
síðar, var greyið litla kyrr á sama stað.
Ekki er hægt að ganga fram hjá slíkum
vesalingi, sem hlyti þá að drepast af sulti,
og Ralf tók hann því með sér heim. Hann
hélt, að hann myndi finna eitthvert ráð
til að halda við í honum líftórunni, þegar
heim kæmi.
Eldabuska hét tíkin, sem við áttum þá,
bezti hundurinn, sem við höfum átt. Það
eru ekki ýkjur, þó að ég segi, að hún hafi
verið bezti hundurinn, sem nokkur maður
hefir átt. Hvolparnir hennar voru rétt
tveggja vikna gamlir, og var um þá búið
í einu eldhúshorninu. Þegar við vorum að
ræða um það, hvernig bezt yrði að koma
einhverri næringu ofan í skúnk-hvolpinn,
kom Eldabuska inn, til þess að gefa sín-
um króum kvöldmatinn sinn. Við fundum
ónotaðan spena. Tíkin var tilleiðanleg. En
veiðihundur er allur stórgerðari en skúnk-
urinn, svo að ekki varð þetta að gagni.
Meðala-tútta dugði.
Rollo litli þreif utan um hana með báð-
um framlöppunum, og hann svelgdi í sig
volga mjólkina úr henni, þangað til vömb-
in á honum var orðin hörð og hnöttótt
— og álíka stór og golfknöttur.
En þá voru líka allir hvolpar Busku belg-
saddir og sofnaðir. Við tróðum Rollo ofan
á milli þeirra. Buska leit á okkur, þefaði
af honum og leit á okkur aftur. Hún skildi,
að henni var ætlað að annast þessa skringi-
legu viðbót við fjölskylduna. Hún byrjaði
þá á því að velta honum um hrygg, og
hvernig sem hann þrjóskaðist, sleikti hún
hann í krók og kring, alveg eins og hún
þvoði hinum króunum sínum. Upp frá því
var Rollo einn af þeim.
Ég ímynda mér, að hann hafi sjálfur
haldið, að hann væri hundur. Þeir léku sér
saman, allir hvolparnir, tuskuðust og tog-
uðu í eyru og rófur hver á öðrum. Hvolpar
Busku voru allt að því tífalt stærri en
Rollo, og í fyrstu var ég hrædd um, að
Skuuk er lítið loðdýr, svart og hvitt á.
Ut (bröndótt). Feldimir, þótt smáir séu,
eru mjög eftirsóttir í loðflíkur kvenna. Við
nefnum greyið s k ú n k í þessarri grein,
— en líklega kallar íslenzka kvenfólkið
hann „skönk“. — Geir kallar hann „þef-
dýr“ i orðabók sinni, því að hann getur
gefið frá sér ódæma óþef! Annars er hér
sæmileg lýsbig af honum.
þeir myndu stúta honum. En ef ég tók
hann upp og lét hann einhvers staðar, þar
sem ég ætlaðist til að hann væri óhultur
fyrir þeim, ætlaði hann alveg vitlaus að
verða af vonsku, og sparkaði þá aftur und-
an sér afturfótunum á víxl, en það er sið-
ur skúnkanna, þegar þeir eru áreittir, og
síðasti undirbúningurinn undir „gas“-árás-
ina — og síðan hentist hann fram í áflog-
in á nýjan leik. Ég horfði oft á það, að
einn hvolpurinn beit í hnakkann á honum
og annar í rófuna, og síðan var togast á
um hann, og hann hrakinn og hrjáður á
alla vegu. En að þessu virtist hann hafa
meira en lítið gaman, því að um leið og
honum var sleppt, ruddist hann á andstæð-
ingana aftur, í von um að fá meira af svo
góðu. Hann kaus heldur einhvers konar
athygli, en enga athygli. Hann vildi ekki
láta gleyma sér eitt andartak. Og þegar
hvolparnir sváfu, tróð hann sér ofan á
milli þeirra, alveg í hvarf.
Hann elti mig eins og skugginn minn,
þegar ég var að sinna hússtörfum. Svo
smávaxinn var hann, að hann gat hniprað
sig ofan í annan skóinn minn, og var þó
rúmt um hann. Hann varð fokvondur, ef
ég fór upp á loft. Það var of langt á milli
stigaþrepanna fyrir hann. Þegar ég kom
niður aftur, var hann sparkandi afturfót-
unum í bræði sinni, — ekki aðeins reiður,
heldur bál-ösku-grenjandi reiður! En þó að
hann hefði nú viljað gera hávaða á við
þrumugný og sparka húsinu af grunni, þá
varð nú hávaðinn aldrei meiri en það, að
rétt var hægt að greina hann.
Hann var þriflegri innanhúss en nokkur
köttur, og urðu aldrei mistök á því hjá
honum. Og aðeins í eitt skipti hleypti hann
úr sér óþef — og við gátum ekki láð hon-
um það. Eitt kvöld hafði ég bruggað handa
honum ,kókó-malt“ sem oftar, því að það
var uppáhalds réttur hans. Þegar hann
ætlaði að fara að gæða sér á þessu, bar
kisu þar að. Þau hötuðust að vísu, en
höfðu jafnan látið hvort annað óáreitt. En
í þetta sinn brá Jana út af vana sínum,
gekk rakleitt að undirskálinni og þefaði
af góðgætinu. Rollo tók að sparka aftur-
fótunum í ákafa, en Jana Iét sér hvergi
bregða. Ég er viss um, að hún ætlaði sér
ekki að éta frá honum, heldur var hún
aðeins forvitin. En nú þóttist hann vera
búinn að aðvara hana og hún hafði ekki
sint því. Allt í einu skellti hann rófunni
í boga fram yfir hrygg sér og hleypti að
„skotinu" beint framan í snjáldrið á kisu.
Hún hentist um hrygg, skreið á fætur
aftur sem skjótast og sentist út úr dyrun-
um, eins og byssukúla. Upp frá því hélzt
hún við í eldiviðarhlaða, skammt frá hús-
inu, og steig aldrei framar fæti inn fyrir
dyr.
Rollo var skemmdur af eftirlæti. Við
sinntum honum alltof mikið, hvolparnir
gerðu það líka, og eins var um gesti, sem
nú urðu tíðari hjá okkur en áður hafði
verið. Mig hafði aldrei um það dreymt, að
ég myndi eiga einu skúnk-greyi að þakka
vinsældir meðal nágrannanna, en þetta var
nú svo. Ókunnugt fólk bar að garði, ham-
ingjan má vita, hvaðan það kom, — og
sagði „Góðan daginn!“ — og síðan „Við
heyrðum, að þið ættuð taminn skúnk.“ En
erindið: hvort við hefðum nokkuð á móti
því, að þeir létu taka þarna mynd af sér
— með Rollo í fanginu? Rollo varð jafii
vanur ljósmyndavélinni og kvikmynda-
krakki. Hann gat látið á sér skilja að hon-
um leiddist það, — en hann sat sig þó
aldrei úr færi um að láta taka af sér
myndina. Framhald á bls. 10.