Vikan - 17.12.1942, Blaðsíða 60

60
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942
legur máttur. Það var ekki um, annað að
ræða en aðeins að bíða, — og biðin varð
löng. Það var ekki fyrr en sjö vikum síð-
ar, sem Luigi kvaddi þennan heim. Hann
þraukaði sem sé þangað til sendimennirnir
komu frá Rómaborg.
Þegar þeir höfðu rætt erindi sín við
biskup, fór hann einn til kirkju og baðst
fyrir. Síðan heimsótti hann Luigi.
„Hvernig horfir?“ spurði hinn dauðvona
maður með ákafa.
„Hans Heilagleiki hefir auðsýnt mér þá
miklu náð, að skipa mig hinn fyrsta erki-
biskup í Remó, og hann leggur jafnframt
undir stólinn Ugri- og Soneto-biskups-
dæmi,“ sagði biskup rólega. „En ég skil
þetta ekki.“
„Þetta er vel af sér vikið. Þér hafið stað-
ið með fátæklingunum í fátækt þeirra, og
með vesalingunum á neyðarstundum
þeirra,“ sagði Luigi. Og aldrei þessu vant,
var nú engin keskni í hans tali.
„Ég skil þetta ekki, Luigi. Ég get alls
ekki skilið þetta,“ sagði biskup enn. „Nær
hefði verið að veita þér einhverja viður-
kenningu, Luigi, þú átt það fremur skilið
en ég.“
„Nei,“ svaraði Luigi. „Þetta er rangt.“
Biskup strauk hendi um enni sér. „Ég
er ekkert flón,“ sagði hann svo. „Og ég á
þér að þakka að sál mín kenndi auðmýkt-
ar. Það er þitt verk, en hvað gekk þér til,
Luigi ?“
„Það er einmitt mín aðalsynd,“ svaraði
Luigi. „Ég er búinn að játa á mig æði-
margar upplognar syndir, en aldrei höfuð-
syndina, fyrr en þá nú.“ Hann þagnaði,
eins og honum væri ofraun að tala, vegna
sársauka. „Þegar þér ókuð yfir mig, yðar
hágöfgi, ólgaði í mér hatur,“ hélt hann
áfram. „Það er svo lítið, sem fátæklingar
eiga. Og að glata því litla — að geta ekki
framar notið friálsræðis og hressandi úti-
vistar uppi í fjöllum, að geta ekki lengur
hlaupið, hvert sem mig langaði, — að verða
að liggja afvelta alla ævi, fyrir hunda og
manna fótum, vegna þess að ökumaður
biskupsins var óaðgætinn — þetta kveikti
hatur í brjósti mér. Heldur hefði ég viljað
þá, að þér hefðuð látið aka jrfir mig í ann-
að sinn, en að vera fluttur hingað og þurfa
að þiggja velgjörðir yðar. Ég hataði yðirr
fyrir alla þá utangarna-góðsemi, sem þér
sýnduð mér. Ég hataði yður fyrir allt, sem
þér gerðuð."
„Gerðir þú það, Luigi?“ sagði biskup.
„Já,“ svaraði Luigi. „Og ég sá, að þér
hötuðuð mig — eða, ef þér hötuðuð mig
ekki, þá höfðuð þér andstyggð á mér, eins
og limlestum hundi, sem þér mynduð telja
skyldu yðar að vera góður við, þó að yður
þætti ekkert vænt um hann. Og ég einsetti
mér að stríða yður og kvelja, — fyrst með
því, að gerast beiningamaður yðar, og síðar
á ýmsan hátt annan. Ég gat ekki trúað á
góðsemi. Ég trúði því ekki, að ekki myndi
að því koma, að þér snéruð við blaðinu og
rækjuð mig á brott.“
Hann þagnaði aftur, og þurrkaði sér um
munninn með klút.
„Já, ég trúði því alls ekki,“ hélt hann
enn áfram. „En það var ekki hægt að
brjóta þig, Gianfrancesco, bróðir minn.
Óþokkaskapurinn, sem ég sýndi þér dag-
lega, var sem hnífi væri snúið í opnu sári,
og ég var þér að öllu leyti þung byrði.
Mér var unun að því, að sýna þér, hvernig
allt gekk á tréfótum í þessari borg þinni,
sýna þér, að undir fáguðu yfirborðinu var
eymd og þjáning. Og ef þú hefðir í eitt
einasta skipti hopað fyrir eymdinni og
þjáningunum, þá hefði ég verið ánægður,
því að þá hefðir þú glatað sál þinni, — og
skipti þá ekki máli, hvort þú varst biskup
eða ekki. Var þetta syndsamlegt, Gian-
francesco ?“
„Ákaflega syndsamlegt áform,“ sagði
biskup rólega, „því þó að það sé í sjálfu
sér leyft, að maður verði fyrir freisting-
um, þá er það syndsamlegt, að gera sér
leik að því að freista annarra manna. En
haltu áfram.“
„Jæja,“ sagði Luigi, og virtist honum
koma þetta kynlega fyrir, — „en þetta
tókst ekki. Því meira, sem ég lagði mig
fram til þess að reyna að gera þig að
vondum manni, því betri maður virtist þú
verða. Þú vildir ekkert gera, sem illt var
eða Ijótt. Þú vildir ekki skilja við fátækl-
ingána þína, eftir að þú hafðir kynnzt
þeim, ekki einu sinni, þó að í boði væri
rauður hattur og hylli höfðingja. Þú þver-
neitaðir því. Og nú höfum við varið Remó,.
— við tveir einir — og ég er að skilja við.“
Hann mjakaði sér til í rúminu með erfið-
leikum. „Það er líka eins gott,“ hélt hann
svo áfram, og brá nú enn fyrir hinni gömlu
glettni. „Ég var búinn að segja honum
frænda mínum, að ég skyldi þrauka það,
að verða beiningamaður kardínála, en ég
er ekki viss um, að mér hefði fallið það.
Ég er búinn að vera svo lengi beininga-
maður biskups. — — En hvað sem um
þetta er allt saman, þá hefi ég elskað þig
líka, Gianfrancesco. Viltu nú ekki gefa
mér blessun þína núna, og blessa um leið
starf mitt, — veita mér blessunina, sem
þú neitaðir mér um einu sinni?“
Það var eins og að kvaladráttum brygði
fyrir á svíp biskups, en hann hóf upp hend-
urnar, veitti Luigi aflausn og blessaði
hann. Hann blessaði Luigi og starf hans
í nafni Föður, Sonar og Heilags Anda.
Þegar þeirri athöfn var lokið, brosti Luigi.
„Þetta var prýðileg blessun," sagði hann.
„Ég verð að segja honum Króki frá þessu,
þegar ég sé hann. Sá held ég öfundi mig!
Mér var að detta í hug: skyldi nú verða
næðingasamt á himna-tröppunum ? Alveg
prýðileg blessun, yðar hágöfgi ... tíu ...
skúdí ... handa ... Luigi.“ Um leið slöpp-
uðust kjálkamir á honum og allt var um
garð gengið. En biskup kraup á kné við
rúmstokkinn og grét í hljóði.
Og allt gerðist þetta fyrir langa löngu.
Þó er aðkomumönnum enn sögð sagan
þessi í Remó, þegar verið er að sýna þeim
leiði biskupsins. En á legsteininn allan em
höggnar ótal myndir af beiningamönnum,
lama, höltum og vansköpuðum, sem allir
era að lofa drottinn. Og á steininn eru
letruð orð á latínu, sem þýða: „Það er ekki
nóg að eiga þekkingu — þessir eru einnig
mínir sauðir!“ En leiði Luigis — enginn
veit nú, hvar það er. Þeir segja, þar í
Remó, að það hafi verið næst leiði biskups,
en í einhverri styrjöldinni hafi það verið
troðið niður, svo að nú sjást þar engin
verksummerki. En Luigi var stórlátur í
anda; má vera að honum myndi hafa líkað
þetta.
Th. Á. íslenzkaði.
Húsgagnaverzlun
Kristjáns Siggeirssonar
Laugaveg 13
Eigin framleiðsla
— timburþurkun
— vinnustofur
Einungis fyrsta flokks efni
notað til framleiðslunnar.
uiiiiiiiiiiiiiniiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiirii
Lýsissamlag
íslenzkra botnvörpunga
Símar 3616, 3428. Símn.: Lýsissamlag.
REYKJAVlK. .
Stærsta og fullkomnasta
kaldhreinsunarstöð á Islandi.
Lýsissamlagið selur lyfsölum, kaupmönnum
og kaupfélögum fyrsta fl. kaldhreinsað
meðalalýsi, sem er framleitt við hin allra
beztu skilyrði.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinm.