Vikan


Vikan - 17.12.1942, Blaðsíða 49

Vikan - 17.12.1942, Blaðsíða 49
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942 49 að hann hafði ekki gert það. Mark hafði látið hann þar. Ég mundi, hvað þú hafðir sagt mér um það, að Mark vseri þrifalegur, og ætti mikið af fötum og svo framvegis, og ég var viss um, að hann væri aldrei tvo dagd með sama flibbann.“ Hann þagnaði og spurði svo: „Heldurðu, að þetta sé rétt?“ „Ábyggilega,“ sagði Bill með sannfæringu. „Jæja, ég gat mér til að svo væri. Svo þá fór ég að sjá x, sem mundi hæfa þessum hluta ráð- gátunnar — fata-hlutanum. Ég sá Mark skipta um föt; ég sá hann láta flibbann ósjálfrátt i körf- una, alveg eins og hann hafði gert við hvern einasta flibba, sem hann tók af sér, en skilja það, sem eftir var af fötunum, eftir á stól, eins og venjulega; og ég sá Cayley safna saman öll- um fötunum eftir á — öllum þeim fötum, sem hann sá — og taka ekki eftir þvi, að flibbann vantaði.“ „Haltu áfram,“ sagði Bill ákafur. „Jæja, ég var anzi viss um þetta, og ég vildi fá skýringu á því. Hvers vegna hafði Mark haft fataskipti þarna niðri í stað þess að gera það uppi í svefnherbergi sínu? Eina svarið var það, að þeirri staðreynd, að hann hefði fataskipti, varð að halda leyndri. Hvenær hafði hann fataskipti? Eini líklegi tíminn var milli hádegisverðar (en þá mundi þjónustufólkið sjá hann) og komu Ró- berts. Og hvenær safnaði Cayley fötunum saman í böggul? Aftur var eina svarið „Fyrir komu Róberts". Svo að það vantaði annað x — til þess að hæfa öllum þessum þremur skilyrðum.“ „Og svarið var, að morð var áætlaö jafnvel áður en Róbert kom?“ „Já. Jæja þá, það gat ekki verið í trausti til þessa bréfs, nema það væri miklu meira á bak við þetta bréf en við vissum um. Það var heldur ekki gerlegt, að morð hefði verið áætlað án meiri undirbúnings en það, að fara í önnur föt til þess að flýja í. Það var of bamalegt. Og svo var það einnig þetta, ef myrða átti Róbert, hvers vegna var þá verið að tilkynna ykkur öllum komu hans '— og jafnvel með dálítilli fyrirhöfn, frú Norbury ? Hvaða þýðingu hafði það? Ég vissi það ekki. En ég fór nú að halda, að Róbert væri tilviljun ein; að allt þetta samsæri væri samsæri Cayley gegn Mark — annað hvort til þess að fá hann til þess að drepa bróður sinn, eða fá bróðurinn til þess að drepa Mark — og að af einhverri óskiljanlegri ástæðu tæki Mark sinn þátt í samsærinu." Hann varð þögull dálitla stund og sagði svo, eins og við sjálfan sig. „Ég hafði séð tómar vínflöskur í skápnum." „Þú nefndir þær aldrei neitt,“ kvartaði Bill. „Ég sá þær ekki fyrr en seinna. Ég var að leitað að flibbanum, sérðu til, — þær ltomu mér í hug seinna; ég vissi, hvernig Cayley mundi vera við þær . . . Veslingurinn . .. ." „Haltu áfram," sagði Bill. „Jæja, svo var nú yfirheyrslan og auðvitað tók ég eftir, og ég býst við, að þú hafir líka tekið eftir því, þeirri einkennilegu staðreynd, að Róbert hafði spurt til vegar við seinna varðhúsið og ekki hið fyrra. Svo ég talaði við Amos og Parsons. Það gerði þetta enn einkennilegra. Amos sagði mér það, að Róbert hefði gengið út af leið sinni til þess að tala við hann; hafði í rauninni kallað til hans. Parsons sagði mér, að kona hans hefði verið úti i litla garðinum þeirra við fyrra varð- húsið allan daginn og væri viss um, að Róbert hefði aldrei farið fram hjá því. Hann sagði mér einnig, að Cayley hefði sett sig við að slá gras- flötina fyrir framan húsið iþennan eftirmiðdag. Svo að ég gat mér annars til: Róbert hafði notað leynigöngin — göngin, sem enda i garðinum á milli fyrsta og annars varðhúss. Þetta var sam- steypa hjá Róbert og Cayley. En hvernig gat Róbert verið þarna, án þess að Mark vissi af þvi? Það var því augljóst, að Mark hlaut að vita þetta líka. Hvað þýddi þetta allt saman eiginlega ? “ „Hvenær var þetta?" greip Bill fram í. „Rétt eftir yfirheyrsluna ? Eftir að þú varst búinn að tala við Amos og Parsons?" „Já. Ég stóð á fætur og yfirgaf þá, og fór svo að gá að þér. Ég var þá kominn aftur að fötunum. Hvers vegna hafði Mark fataskipti svona leynilega? Var hann að dulbúast? En hvað þá um andlit hans? Það var miklu þýðingar- meira en fötin. Andlit hans, skeggið — hann yrði að raka það af sér — og þá — bölvaður asni! Ég sá þig horfa á auglýsinguna. Mark að leika, Mark í gervi, Mark dulklæddur. O, mikill bölvaður asni! Mark var Róbert .... Lánaðu mér eld- spýtur." Bill rétti honum eldspýturnar aftur, beið þar til Antony hafði kveikt i pípu sinni, og rétti þá út höndina eftir þeim i þvi að þær voru að hverfa niður í vasa hins. ,,Já,“ sagði Bill hugsi. „Já . .. en bíddu augna- blik. Hvað er þá um „Plógur og hestar“?“ Antony leit glettnislega á hann. „Þú fyrirgefur mér það aldrei, Bill,“ sagði hann. „Þú kemur aldrei með mér að leita að lykli að ráðgátu framar." „Við hvað áttu ?“ „Það var uppspuni, Watson. Ég vildi losna við þig. Ég þurfti að vera einn. Ég hafði getið upp á x-inu og ég vildi reyna það — reyna það á hvern hátt, með öllu þvi,. sem við höfðum upp- götvað. Ég varð blátt áfram að vera einn. Svo . . . .“ Hann brosti og bætti við: „Ja, ég vissi, að þig langaði í sopa.“ „Þú ert þorpari," sagði Bill og starði á hann. „Og áhugi þinn, er ég sagði þér, að kvenmaður hefði dvalið þar . ... “ „Nú, það var ekki nema kurteisi, að sýna áhuga, þegar þú hafðir lagt svona mikið á þig.“ „Þorparinn þinn! Þú — þú, Sherlock! Og svo ertu alltaf að reyna að stela eldspýtustokknum minum. Jæja, haltu áfram.“ „Þetta er allt. X-ið mitt reyndist rétt.“ „Gaztu þér til þessa með ungfrú Norris ogalls?" „Ja, ekki alveg. Ég vissi ekki, að Cayley hafði unnið að þessu frá byrjun ■— hafði látið ungfrú Norris hræða Mark. Ég hélt, að hann hefði bara gripið tækifærið." Bill þagði lengi. Svo sagði hann hægt, um leið og hann dró að sér reyk úr pípunni: „Skaut Cayley sig?“ Antony yppti öxlum. „Veslings maðurinn," sagði Bill. „Það var fallega gert af þér að gefa honum tækifæri. Ég er feginn að þú skyldir gera það.“ „Ég gat ekki að því gert, að mér geðjast vel að Cayley einhvern veginn.“ „Hann er slunginn náungi. Ef þú hefðir ekki komið einmitt -á þvi augnabliki, sem þú komst, þá hefði aldrei komizt upp um hann.“ „Ætli það? Þetta var mjög hugvitssamlega undirbúið, en það er oft hið hugvitssama, sem komizt er að. Varhugaverðasta atriðið frá Cay- leys sjónarmiði var það, að þótt Mark væri sakn- að, mundi hvorki hann né lik hans nokkurn tima finnast. Það kemur eltki oft fyrir með mann, sem saknað er. Hann finnst venjulega að lokum; ef til vill ekki þaulæfður glæpamaður — en viðvan- ingur eins og Mark! Hann kann að hafa getað haldið þvi leyndu, hvernig hann drap Mark, en ég held, að það hefði fyrr eða síðar komið i ljós, að hann hafði drepið hann.“. „Já, það er nokkuð til í þessu .... En segðu mér bara eitt. Hvers vegna sagði Mark ungfrú Norbury frá þessum ímyndaða bróður sínum?“ „Mér fannst þetta líka einkennilegt, Bill. Það kann að vera, að hann hafi aðeins verið að leika Othello — sverta sig allan. Ég á við, að hann hafi verið svo samgróinn hlutverki sínu sem Róbert, að hann hafi næstum því verið farinn að trúa á Róbert, og hafi orðið að segja öllum frá honum. En þó er það sennilegra, að honum hafi fundizt, þar sem hann var búinn að segja ykkur frá þvi, þá væri betra að segja ungfrú Norbury frá því líka, ef hún skyldi hitta eitt- hvert ykkar; ef svo færi, að þið minntuzt á komu Róberts, kynni hún að segja: „Ég er viss um, að hann á engan bróður, hann mundi hafa sagt mér frá því, ef hann ætti einhvern," og eyðileggja þannig gaman hans. Svo er það líka hugsanlegt, að Cayley hafi fengið hann til þess; Cayley vildi Jólin hennar Rögnu. Framhald af bls. 47. hefði verið heilbrigð, væruð þér alls ekki komnar heim enn þá. Það hafa verið lesta- stöðvanir um allt vegna fárviðris. En nú er brautin greið og veðrinu slotað, svo nú getið þér farið. Það kemur hér hjúkrunar- kona og tekur við starfi yðar, en þér megið auðvitað fara á fætur frú Bergfeldt." Með alla þessa reynslu kom Ragna heim til föðurhúsanna. Og þar var henni sagt, að hvorki frændi hennar né frænka hefðu komizt daginn áður vegna óveðurs- ins, en kæmu þá um daginn. Og það hafði heldur ekki verið kveikt á jólatrénu kvöld- ið áður og það átti fyrst að kveikja á því þá um kvöldið. Á annan jóladag kom frú Bergfeldt, án þess að nokkur byggist við því, með jóla- gjafir til allra. Þó bar það, sem Ragna fékk, af öllum gjöfunum. Frú Bergfeldt átti langt samtal við föður og móður Rögnu og sagði þeim, að hún vildi, að Hammer flytti til bæjarins og bauð honum stóra peningafúlgu til láns og að kosta öll f jögur börnin í bezta skóla bæjarins. Þetta voru laun frú Bergfeldts til Rögnu. Hún var hjá Hammersfjölskyldunni fram yfir nýár, í góðu yfirlæti, og þegar hún fór hætti hún við að hafa Rögnu með sér. Frú Bergfeldt skildi, hve þau böndin voru sterk, sem bundu þessa góðu stúlku við foreldra og systkini og hún sá, að það var ekki rétt að slíta þau. Og Ragna! Hún var svo hjartanlega ánægð yfir öllu þessu og oft hugsaði hún iðrandi til þessarar jólanætur, þegar hún hafði horft upp til blikandi stjarnanna og sakað guð fyrir að hafa tekið hennar beztu gleði frá henni. augsýnilega, að eins margir vissu um Róbert og unt var.“ „Ætlarðu að segja lögreglunni þetta?“ „Já, ég býst við, að þeir verði að vita það. Cayley kann að hafa skilið eftir aðra játningu. Ég vona, að hann komi ekki upp um mig; ég hefi nefnilega verið nokkurs konar meðsekur sið- an í gærkvöldi. Og nú verð ég að fara að heim- sækja ungfrú Norbury.“ „Ég spurði,“ sagði Bill til útskýringar, „vegna þess, að ég var að velta þvi fyrir mér, hvað ég ætti að segja við — við Betty — ungfrú Calla- dine. Hún spyr mig áreiðanlega." „Ef til vill sérðu hana ekki aftur i langan, langan tima,“ sagði Antony dapurlega. „Ég veit nú reyndar, að hún mun vera hjá Barrington-fólkinu. Og ég fer þangað á morgun." „Já, þú skalt bara segja henni allt. Þig lang- ar augsýnilega til þess. En láttu hana bara ekki segja neitt um það í einn eða tvo daga. Ég skrifa þér.“ „Ágætt!" Antony sló öskuna úr pípu sinni og stóð á fæt- ur. „Barrington-fólkið," sagði hann. „Er margt fólk þar?“ . „Svona frekar, held ég.“ Antony brosti til vinar síns. „Ef eitthvert þeirra skyldi verða myrt, þá máttu senda eftir mér. Ég er einmitt að ná tök- unum á þessu." ENDIR.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.