Vikan - 23.07.1992, Síða 14

TEXTI: JÓHANN GUÐNI REYNISSON / LJÓSM.: MAGNÚS HJÖRLEIFSSON
Ingólfur Guðbrandsson:
ÉG HEF GÓÐA
SAMVISKU
í FERÐAMÁLUM
Sólarlandaferöirnar, sem Ingólfur
Guöbrandsson byrjaöi meö milli sex-
tíu og sjötíu, standa nú frammi fyrir
skæöum keppinaut, sköpuöum af
frumkvöðlinum sjálfum, heimsreis-
um. Víðförlir ferðalangar fara nú eins og eldur
í sinu um allan heim. En Ingólfur er þó ekki í
samkeppni við sjálfan sig. Reyndar segist
hann ekki eiga í beinni samkeppni viö neinn,
miklu frekar sé hann aö gera það sem hann
hafi alltaf langað til að gera; aö sýna fólki heim-
inn. Ekki bara sjó, sand og sól.
Á skrifstofu sinni dregur Ingólfur upp þá
dökku mynd sem ferðamannaiðnaður á íslandi
stendur frammi fyrir, þá mynd sem skýtur
hvaða hrollvekju sem er aftur fyrir sig, myndina
sem lætur engan ósnortinn vegna þess að hún
er raunveruleiki. Óheiðarleika í samkeppni og
viðskiptum finnur hann í nýafsföðnum harm-
leik í ferðabraski og hér lýsir hann í fyrsta
skipti skoðunum sínum og tilfinningum gagn-
vart því leiðinlega máli sem hann segir hafa
haft mikil áhrif á almenningsálitið gagnvart
ferðaiðnaðinum í heild. En Ingólfur Guð-
brandsson Ijómar þegar hann talar um klúbb-
inn sinn, Heimsklúbb Ingólfs, klúbbinn sem
spratt af afmælisferð Útsýnar. Og við byrjum í
flugvél á leið til Mexíkó.
EKKI HÁTEKJUFÓLK
„Mig langaði að gera eitthvað sérstakt í tilefni
af tuttugu og fimm ára afmæli Útsýnar, sem
var einkafyrirtæki mitt þá, og því setti ég upp
ferð til Mexíkó. Ég fór með hundrað og sextíu
farþega í ferð sem var feikivel heppnuð og
mikið ævintýri fyrir þátttakendur," segir Ingólf-
ur og þegar blaðamaður hváir og spyr hvort sá
fjöldi hafi farið í einni ferð svarar hann,
kankvís, að bragði, „já, já, ein flugvél. Beint til
Mexíkó. Og þessi ferð heppnaðist svo vel að
fólk fór að biðja um aðra svona ferð næsta ár
á eftir. Eftír þetta hafa ferðirnar haldið áfram en
áfangastaðirnir alltaf breyst."
Einna merkilegast þykir þessum atorku-
manni í ferðamálum þó að margir af þeim sem
flugu með honum við hundrað fimmtugasta og
níunda mann til Mexíkó hafa farið I slíkar ferðir
með Ingólfi á hverju ári síðan. „Og það er ekki
hátekjufólk," bætir hann við enda eru ferðirnar
eitthvað dýrari en með sérleyfisrútunni austur
fyrir fjall. „Þetta fólk er að njóta lífsgæða, láta
eftir sér munað sem margt af því myndi aldrei
komast I kynni við annars. Þessi ímynd hefur
fest við nafn Heimsklúbbsins en jafnframt orð-
ið til þess að ef til vill halda sumir að þessar
ferðir séu of fínar fyrir sig og fyrst og fremst allt
of dýrar,“ segir Ingólfur.
Auk þess segir hann suma halda að Heims-
klúbburinn sé einhver lokaður klúbbur. „Það er
hann ekki. Heimsklúbburinn er opinn öllum
þeim sem hafa áhuga og gaman af því besta
sem heimurinn hefur að bjóða," bætir hann við
með raddblæ eins og stoltur faðir, talandi um
afkvæmi sitt. „Fólk er að hlakkatil þess allt árið
að láta eftir sér þennan munað og það getur
gert það með góðri samvisku vegna þess að
það er að njóta vellíðanar á hálfvirði eða
minna. En það leiðir af sjálfu sér að þegar ferð-
irnar eru orðnar þetta langar þá hækka tölurn-
ar. Eftir sem áður kemur I Ijós, þegar ferða-
kostnaði er deilt með kílómetrafjölda, að dag-
urinn kostar eitthvaö um tíu til ellefu þúsund
krónur að ferðum til fjarlægustu staða í heimin-
um meðtöldum. Þessi uþþhæð er mjög svipuð
því sem fólk er að borga fyrir gistingu á góðu
hóteli eina nótt hér á Vesturlöndum," bætir
hann við og bendir á að daglegt uppihald sé
mun kostnaðarminna í mörgum Asíulöndum/
löndum S-Afríku og S-Ameríku svo dæmi séu
tekin.
BREIÐÞOTA EÐA STRÆTÓ
Hvað ferðalögin sjálf varðar, í lofti sem á láði,
ber Ingólfur saman ferðir með breiðþotum ann-
ars vegar og strætisvögnum hins vegar. Lykil-
hugtakið er sætiskílómetri, það er að segja
hver kílómetri ferðarinnar er verðlagður miðað
við ferðina í heild.
„Þetta var tekið út nú nýlega I Suður-Amer-
ikuferð en þar var siglingafræðingur meðal
farþega. Hann reiknaði út vegalengdina sem
var um það bil 33.000 kílómetrar og fargjaldið
var með þeim kjörum að sætiskílómetrinn
kostaði ekki nema þrjár krónur og fimmtíu
aura,“ segir Ingólfur, brosir í kampinn og bætir
við að síðan fargjöld hækkuöu meö Strætis-
vögnum Reykjavíkur sé talið að meðalverð á
sætiskílómetra I ferð með vagni í Reykjavik sé
fjörutiu krónur. Og Ingólfur leggur áherslu á að
hér sé ekki líku saman jafnað, í flugvélinni sé
fullt fæði innifalið ásamt drykkjum, músík og
bíósýningum. Þessum heimsfargjöldum hafi
hann náð niður með viðskiptasamböndum og
persónulegu vinfengi við áhrifamenn úti í hin-
um stóra heimi ferðamálaiðnaðarins. „Það er
svo margt ríkt fólk til í heiminum og fyrir pen-
ingafólk eru þessar feröir mínar afskaplega
ódýrar. Þaö fólk á íslandi sem hefur kannski
mestar ráðstöfunartekjur fer fátt í svona feröir.
Ætli þvi finnist þaö bara nógu fínt að fara með
1 4 VIKAN 15. TBL. 1992