Vikan - 23.07.1992, Side 16

öðrum? Eg held að það fari á eigin vegum fyrir
auðvitað langtum meiri peninga auk þess sem
það fær í flestum tilvikum ekki sambærilegar
feröir í það minnsta hvaö varðar þjónustu og
upplýsingar sem ferðamenn verða að eiga vís-
an aðgang að ef ferðalagið á aö skilja eitthvað
eftir."
Hér hefur Ingólfur staldraö við peningahlið-
ina á málinu en önnur hlið, lífsreynslan, segir
hann að hafi oftar en ekki vinninginn þegar
þessum tveimur helstu hliðum ferðalaga er att
saman.
þjóðina til, en þó eins mjúklega og kostur er.
Enda hefur hann dreymt um að fá ákveðnum
hlutum áorkað.
DRAUMRÁÐNING FORSETA
Það má því kalla það draumráðningu sem Ing-
ólfur fékk hjá forseta íslands, frú Vigdísi Finn-
bogadóttur, þegar hún lýsti ferðalögum í út-
varpsviðtali. Þar sagði hún að íslendingar
þyrftu, meðal annars vegna einangrunar sinn-
ar og þjóðfélagsaðstæðna, að ferðast mikið.
„Mér finnst óviðfelldiö þegar menn eru að slá sig til riddara, þykjast vera einhverjir bjargvættir en reyn-
ast síðan bara vera svindlarar."
EIN BLAÐSÍÐA
„Hvern langar ekki að skoða heimínn?" spyr
hann og notar máli sínu til stuðnings dæmi-
sögu af Ágústusi, keisara Rómaveldis, einum
víðförlasta manni þeirra tíma. „Ágústus sagði:
Heiminum má líkja við stóra bók og sá sem
ekki ferðast les aðeins eina síðu.“ Hann tekur
sér góða stund, til þess greinilega að dást að
þessum fleygu orðum, í huga sér, en heldur
siðan áfram. „Heimurinn hefur opnast þeim
sem hafa áhuga og nokkur auraráð. Slík land-
könnun er fyrir flesta langmesta skemmtun
lífsins," segir hann og tekur sem dæmi að í.s-
lendingar séu um margt mjög vinsælir gestir í
feröum Heimsklúbbsins vegna þess að þeir
séu örlátir á þjórfé.
Þegar hann nefnir það verður ekki hjá því
komist að minnast þess orðspors sem farið
hefur af afkomendum víkinga í svaðilförum
þeirra á erlendar sólarstrendur. „Já, en íslend-
ingar hafa mikið lært og mikið mannast á
ferðalögum sínum,“ svarar Ingólfur Guð-
brandsson og gefur farþegum sínum í það
minnsta hæstu einkunn hvað þetta varðar.
En þó að þjóðinni hafi, að mati Ingólfs, fariö
stórlega fram i framkomu og siðum á erlend-
um menningargrundum sér hann enn móta fyr-
ir galla sem viö íslendingar viljum oft ekki
viðurkenna að sé til staðar hjá bókaþjóðinni af-
skekktu. „Þrátt fyrir stórbættar samgöngur og
fjölmiðlun er ég alltaf að rekast á fákunnáttu ís-
lendinga um annað en sitt nánasta umhverfi,"
segir Ingólfur og þetta segir hann næstum
föðurlega, eins og hann sé hreinlega að tukta
„Hún sagði,“ segir hann og tilvitnunin heldur
áfram; „við erum svo nærsýn. Mér finnst oft að
fólk þyrfti að fá sér sjónauka til að sjá dálítið
lengra út í heiminn," hefur Ingólfur eftir Vigdísi
og hann bætir því við að hann telji ferðir
Heimsklúbbsins einmitt gegna þessu hlutverki.
Að þær leiki hlutverk sjónaukans í hinu stóra
leikhúsi sem heimurinn er. Ef til vill mætti segja
samkvæmt þessu að við íslendingar værum
áhorfendur á efstu svölum leikhússins og að
við þyrftum sérlega sterka sjónauka til þess að
sjá allt það sem fyrir augu getur þorið.
Áherslan er á lífsreynslu, upplifun og
ævintýri raunveruleikans. „Sólarstrandakaflinn
er löngu liðinn hjá mér,“ segir Ingólfur. „Sól-
aralandafeiðir eru ekki nýjung í dag og þær
eru á undanhaldi nema hvað varðar hvíldar-
og hressingargildi. Nú langar mig að sýna fólki
merkilega hluti í heiminum. Og ég er að því.
Ég vil að ferðirnar séu menntandi, að þær
séu farnar í einhverju augnamiði," bætir hann
við og talandi um menntir ber skipulag á góma.
„Það er heilmikil kúnst. En ég hef ferðast
mikið, lesið margt og samkvæmt reynslu minni
og þekkingu reyni ég að finna út hentug svæði
og staði til að sýna farþegum mínum. Ég fer
enga ferð öðruvfsi en að hafa reynt alla þjón-
ustuþætti ferðarinnar sjálfur áður. Enda eru
þessar ferðir „klæðskerasaumaðar" fyrir far-
þegana," segir Ingólfur. „Fólk vill skoða heim-
inn, sjá eitthvað merkilegt, kynnast einhverju
nýju, komast í kynni við menningu annarra
þjóða. Þannig eru ferðalög að þróast í dag í
öllum hinum vestræna heimi."
MEÐ HEIMINN í HENDI SÉR
„í mínu ungdæmi þótti mikil upphefð að „vera
sigldur" sem kallað var ef menn höfðu komist
út fyrir landsteinana. Nú hafa flestir, jafnvel
börnin, farið vítt og breitt um Evrópu og verið
oft á sömu sólarströndinni en það þykir ekkert
sérstakt lengur. Ferðir Heimsklúbbsins eru
landkönnun nútímans, ævintýraleg, litrík og
spennandi en fyrst og fremst feiknarleg lífsfyll-
ing sem allir geta talið ævinni til gildis. Áhrif
slíkra ferða vara ævilangt. Þess vegna er synd
hve margir fresta því fram á efri ár að auðga
lífið meö „heimsskoðun" á borð viö heimsreis-
urnar. Mér finnst hún góð sagan um ríka fs-
lendinginn, sem búsettur er erlendis, og sagði
við vin sinn þegar hann skutlaði honum til
landsins á einkaþotunni: „Það verða engir vas-
ar á síðustu buxunum mínum“ og átti við að
ekki tæki hann neitt af veraldargóssinu með
sér í sína hinstu för, fremur en aðrir. Það gæti
verið mörgum góð lexía sem tíma ekki að láta
neitt eftir sér fyrr en allt er orðið um seinan.
Margt fólk má ekki vera að því að njóta lífsins
fyrr en eftir dauðann en það líf á sér óljósan
samastað."
Aðspurður um ferðir Heimsklúbbsins í ár
segir Ingólfur þær býsna fjölbreyttar og að farið
verði um fjórar heimsálfur. Vetrarferðirnar voru
til Tælands og Suður-Ameríku, haustferðirnar
verða til Suður-Afríku og Asíulanda, sú
lengsta til Filippseyja, Japans, Tævan og Tæ-
lands í september, og segir Ingólfur það vera
merkilegustu ferðina og þá vönduðustu sem
hann hefur sett upp. Hvers vegna? „Japan er
fagurt land, fullt af töfrum og mystík, fullt af
sögum og aldagömlum hefðum og þar býr
kurteisasta þjóð í heimi. Japan er fortíðin,
samtíðin og framtíðin í senn í einhverju ótrú-
legu samspili tímans sem ekki þekkist annars
staðar en hefur leitt til þróunar langt fram úr
nútíma Vesturlanda. Hverjum finnst ekki for-
vitnilegt að kynnast þessum heimi? Önnur
Asíuferð í haust er uppseld því að allir vilja
komast í hana en það er Malaysía, Borneo,
Singapore og endar á eyjaperlunni Penang í
nóvember. Samt er Suður-Afríka mitt land af
því að ég er svo mikið náttúrubarn, finnst gam-
an að vera innan um Ijón, fíla, sebra, antilópur
og öll hin dýrin. Fátt gleður þó augað meira en
blómin og önnur eins dýrð í ríki náttúrunnar
sést hvergi og blómin og trén í Suður-Afríku í
október. Það skiptir máli að fara ferðirnar á
réttum tíma ársins. Ferðirnar eru sambland af
þessu öllu, dýrð sköpunarverksins og mætti
mannlegra handa og snilldar. Það upplifir fólk
líka í ferð minni um Ítalíu á vit endurreisnar,
barrokks og klassíkur og loksins vildu allir
komast í hana þegar hún var uppseld!"
Þjónusta kemur til tals þegar rætt er um
ferðalög um heiminn og mismun á henni eftir
menningarsvæðum. Ingólfur segir þjónustuna
fara hnignandi hér á Vesturlöndum. Eiginlega
megi segja að við Vesturlandabúar vitum ekki
hvað þjónusta er, í það minnsta ekki fyrr en
eftir að hafa reynt þjónustu til dæmis í Asíu.
Þetta segir hann sumpart mega rekja til síauk-
ins sparnaðar á hótelum og veitingastöðum í
Evrópu. Þar má nefna fækkun starfsfólks til að
mynda á veitingahúsum og hótelum sem aftur
leiði til þess að of hlaðið starfsfólk verði frá-
hrindandi. „í Austurlöndum er mýktin regla en
ekki undantekning eins og vill brenna við i Evr-
ópu," segir Ingólfur með sérstakri áherslu á
mýktina.
Það fer reyndar lítið fyrir mýktinni í ferða-
1 Ó VIKAN 15. TBL 1992