Vikan - 23.09.1993, Blaðsíða 54

SMÁSAGA EFTIR
ODD SIGURÐSSON
Stefanía gamla stóö við eldhúsborðiö og
skar væna sneið af fallegu rauðu nauta-
kjöti. Skolli, stór og digur, biksvartur átta
ára gamall köttur, snerist óþolinmóður í kring-
um fætur hennar og beið þess með blóð-
bragðið í kjaftinum að hún rétti honum lostæt-
ið. Annað veifið gaf hann frá sér græðgislegt
urr og nartaði lauslega í kálfana á gömlu kon-
unni. Stefanía lét þetta ekki trufla sig frá því
að skera kjötið í smábita svo Skolli drægi það
ekki um öll gólf. Hún hellti rjómablöndu í
drykkjarskálina og lagði kjötstykkin snyrtilega
í matarhólfið. Kötturinn gaf frá sér ánægju-
hljóð og tók þegar hraustlega til matar síns.
Stefanía gamla hlustaði á sterka jaxla hans
klippa sundur hrátt kjötið bita fyrir bita. Hún
naut þess að heyra hvernig hraustlegir kjálk-
arnir hökkuðu kjötið.
Gamla konan hlammaöi sér niður í stól í
stofunni og horfði þreytulega yfir litla heimilið
sitt.
- Sjaldan launar kálfurinn ofeldið, hugsaöi
hún með sársauka.
Börnin hennar komu bara alls ekki núorðið
að vitja hennar og því síður barnabörnin. Síð-
an Bjartmar gamli dó hafði hún í rauninni eng-
an annan en Skolla. Gömlu hjónin höfðu tekið
hann að sér fyrir átta árum, þá aðeins tveggja
mánaða gamlan. Stefanía hafði hið mesta
yndi af kettinum. Hann fyllti svolítið upp í það
tómarúm sem myndast haföi eftir að börnin
fóru úr hreiðrinu. Gamli maöurinn þoldi hins
vegar illa hversu mjög Stefanía dekraði við
köttinn. Hann tuðaði um að kött-
urinn væri henni meira virði en
hann sjálfur og að honum væri
það mjög á móti skapi að hún
gæfi honum hrátt kjöt. - Ófétið
verður bara grimmt af þessum
fjára, sagði hann oftar en ekki.
Stefanía gamla lét þessar at-
hugasemdir sem vind um eyru
þjóta. Henni hafði verið sagt að
köttur eins og Skolli, sem aldrei
fengi að fara út til að freista gæf-
unnar í veiði, yrði að fá hrátt kjöt
einu sinni á dag, ætti hann að
þrífast virkilega vel. Þessi
fræðsla um ketti hitti að vonum
beint í mark. Sú gamla var vön
að sjá vel um sína.
Stefanía lagaði sig til í stólnum
og hallaði höfðinu dreymandi aft-
ur á stólbakið. Hún strauk þunnt
hárið aftur fyrir ennið.
- Hvar væri ég nú, Bjartmar minn, ef ég
hefði ekki blessaðan köttinn? tautaði hún fyrir
munni sér.
Hún hafði allt frá því gamli maöurinn burt-
kallaðist talað við hann sem væri hann í stof-
unni hjá henni. Það var henni einhvers konar
friðþæging í einsemdinni.
Kötturinn hafði lokið við mat sinn og lagðist
í kjöltu hennar. Hún strauk honum blíðlega
um bakið. Skolli malaði ánægjulega og lygndi
aftur augunum. Þannig fengu þau sér hádeg-
islúrinn sinn saman. Þetta var föst venja
þeirra og mátti ekki missa sig.
Stefanía gamla féll nú sem fyrr á þessum
tíma sólarhrings ( djúþan svefn. Hana
dreymdi til þess tíma er þau Bjartmar kynnt-
ust fyrst. Um varir hennar lék alúðlegt feimn-
isbros er draumurinn bar hana til þess tíma
þar sem hún stóö og breiddi saltfisk á reiti
mót glampandi sólu. Úti á firðinum sá hún
skipið hans Bjartmars sigla inn fjörðinn. Hann
var búinn að vera lengi í þessum túr, heila
fjóra mánuði. Mikil eftirvænting fyllti hjarta
Stefaníu. Nú loksins eftir þessa löngu bið gat
hún sagt honum að þeirra fyrsti ástarfundur
hefði borið ávöxt. Örlítill kvíði en svo fann
hún sig í faðmi hans og vissi að hún treysti
honum fyrir lífi sínu og framtíð. Hann strauk
hár hennar blíðlega um stund en greip svo
um höfuð hennar báðum höndum og horföi
stíft í augu hennar. Stefanía gamla sá að
andlit hans var nú gamalt og þreytulegt, rétt
eins og þegar hann dó.
- Stefanía mín, hvíslaði hann ástúðlega.
Brátt fáum við að sameinast á ný.
Hún fann heit tár renna niður vangann,
nenni einhvern veginn létti við þessi orð hans.
- Þú verður að láta köttinn í burtu, hélt
hann áfram. Fyrr getur það ekki orðið. Ég
sagði þér að kötturinn yrði grimmur af hráu
kjöti. Losaðu þig við hann, ástin mín. Þá verð-
ur ekkert í veginum að ég sæki þig.
Stefanía gamla vaknaði illa upp við þessi
orð hans. Svitinn rann af andlitinu og draup
niður á köttinn f kjöltu hennar. Hann var (óða-
önn að sleikja svitadropana sem féllu niður á
gljáandi feldinn.
- Hvað yrði um Skolla ef ég nú andaðist
hérna inni? hugsaði hún. Það gæti vissulega
liðið langur tími þar til nokkur kæmi aö vitja
mín.
Það fór hrollur um Stefaníu gömlu þegar
hún horfði á köttinn sleikja svita hennar af
feldi sínum.
Hann gæti auðvitað átt það til að leggja
hana... Hún þoröi ekki að hugsa þá hugsun til
enda.
Stefanía gamla reis upp úr stólnum, svo
snöggt sem þreyttur líkaminn leyfði. Skolli
hentist óviðbúinn úr kjöltu hennar niður á gólf-
ið. Hann gaf frá sér grimmilegt hvæs og
skundaði því næst undir sófa án þess að
virða hana viðlits. Stefanía gekk tautandi fram
í eldhúsið og hellti kaffi í bolla handa sér. Hún
lagði bollann varlega á gljáandi borðplötuna
við stofusófann og náði í prjónadótið sitt.
Andardráttur hennar var þungur þegar hún
settist eftir ferðalagið um litlu íbúðina. Hún
mátti muna fífil sinn fegri en ekkert þýddi að
fást um það.
Gamla Borgundarhólmsklukkan á stofugólf-
inu sveiflaði pendúlnum eins og hún hafði gert
í alla þá áratugi sem hún hafði verið í eigu
Stefaníu gömlu. Við undirsþil prjónana hljóm-
aði þetta sem taktfast vélarglamur. Ónota-
kenndin, sem Stefanía gamla hafði fundið fyrir
vegna draumsins, fjaraöi smám saman út. Nú
lagði hún sig alla fram við prjónaskapinn og
sem endranær var vinnan henni allra meina
bót. Skolli hafði ekkert látið á sér kræla og
kúrði undir sófanum í stofunni. Stefanía
gamla sat um stund við vinnu sína uns það
fór að hafa truflandi áhrif á hana að sjá ekki til
kattarins. Hún lagði prjónana á sófaborðið og
fór fram í eldhúsið. Hún tók skál kattarins og
fyllti hana af fersku vatni, siðan kallaði hún á
Skolla. Aldrei slíku vant svaraði hann ekki
kalli hennar.
54 VIKAN 19.TBL. 1993