Vikan - 23.09.1993, Blaðsíða 42

brynhala sínum og geiflaði nöðruskoltana.
Blóðbuna gusaðist úr hálsi þess og einhvers
staöar í innum þess sprungu vessablöörur lík-
amans. Viðbjóðsleg spýja gegnvætti veiði-
mennina og þeir stóðu eftir allir rauðslikjaðir.
Þrumugnýrinn dó út.
Frumskógurinn varð hljóður. Eftir hamfar-
irnar færðist yfir friðsæld, eftir martröðina dög-
un.
Billings og Kramer sátu á stígnum og köst-
uöu upp. Travis og Lesperance stóðu meö
rjúkandi rifflana og bölvuðu hljóðlega.
í tímavélinni lá Eckels titrandi á grúfu. Hann
hafði ranglað aftur upp á stíginn og klifrað inn
í vélina.
Travis kom til baka en virti hann naumast
viðlits. Hann greip baðmullargrisju úr málm-
kassa og sneri svo aftur til hinna sem sátu á
stígnum.
- Strjúkið af ykkur.
Þeir þurrkuöu blóðið af hjálmunum og tuldr-
uðu einhver blótsyröi þegar þeir máttu loks
mæla. Eðlan lá þarna eins og kjötfjall, hreyf-
ingarlaus og innan úr henni heyrðist hvinur og
korr þegar lífið fjaraði úr einum kima líkamans
af öðrum. Líffærin gáfu sig og líkamsvessarnir
seytluöu síðasta spölinn. Allt storknaði og
lokaðist að eilífu. Þetta var eins og að horfa á
úr sér gengna eimreið að lokinni hinstu för.
Ýmist opnað fyrir ventla eöa skrúfað fyrir.
Bein brustu og ofurþungi flikkisins braut
netta armana sem orðið höfðu undir þegar
skepnan féll. Titrandi seig holdið saman. Enn
kvað viö þrumugnýr. Yfir höfðum þeirra féll
jötunmeiöur af rót sinni og skall sem lokalag á
dýriö.
- Hana, sagði Lesperance og leit á úriö. -
Nákvæmlega á réttum tíma. Þetta er tréð sem
upprunalega átti að drepa dýrið. Hann leit á
veiðimennina tvo. - Viljið þið taka myndir af
bráðinni?
- Ha?
- Við getum ekki tekið hana með okkur.
Hræið verður að vera nákvæmlega hér til
þess að skordýr, fuglar og bakteríur geti kom-
ist að því eins og til stóð. Allt verður að vera í
jafnvægi. Skrokkurinn verður eftir. En við get-
um tekið myndir af ykkur við hann.
Mennirnir tveir reyndu að hugsa heila hugs-
un en gáfust upp og fylgdu leiðsögumönnun-
um auðsveipir aftur eftir stígnum. Þeir létu
fallast uppgefnir ofan í sessur vélarinnar og
horfðu í átt að skrímslinu þar sem kynlegir
fuglar og gullin skordýr voru þegar tekin til við
rjúkandi skrápinn.
Það heyrðist þrusk af vélargólfinu og þeir
stífnuðu upp. Á gólfinu sat Eckels og titraði
allur.
- Ég biðst afsökunar, sagði hann eftir
nokkra þögn.
- Stattu upp, sagði Travis.
Eckels stóð á fætur.
- Farðu út, sagði Travis og mundaði byss-
una. - Þú kemur ekki með. Við skiljum þig
eftir.
Lesperance þreif í handlegginn á Travis. -
Rólegur maður.
- Skiptu þér ekki af þessu. Travis hristi
hann af sér.
- Þetta fífl var nærri búið að drepa okkur.
En það er samt ekki það sem ég hef áhyggjur
af. Lítiö á skóna hans. Hann hefur farið út af
stígnum. Það getur átt eftir að setja okkur á
hausinn. Við munum þurfa aö borga mörg
þúsund dollara sekt. Við ábyrgjumst að eng-
inn fari út af stígnum en þetta endemis fífl
gerði það samt. Við verðum að gefa ríkis-
stjórninni skýrslu og hún tekur ef til vill af okk-
ur starfsleyfið. Það má svo guð einn vita hvað
hann er búinn að gera þróunarsögunni.
- Slakaðu nú á. Hann gerði ekki annað en
að stappa upp dálítinn skít.
- Hvað vitum við um þaö? æpti Travis. -
Við vitum ekkert. Þaö hefur aldrei reynt neitt á
hvað kann að gerast. Hypjaðu þig út, Eckels.
Eckels fitlaði örvæntingarfullur við fiíkur sín-
ar. - Ég skal borga hvaö sem er. Hundraö
þúsund dollara.
Travis sendi ávísanahefti Eckels illt auga
og hrækti út úr sér. - Þú getur fengið að fara
með til baka ef þú ferö og rekur handleggina
upp í kjaftinn á eðlunni þarna.
- Af hverju? Nýtur þú þess að kvelja mig?
- Ófreskjan er dauð, aulinn þinn. Það eru
kúlurnar sem ég er aö hugsa um. Kúlurnar
mega ekki verða eftir. Þær eiga ekki heima í
fortíðinni. Það er ekki að vita hverju þær
kynnu að breyta. Hérna er hnífurinn minn.
Graföu þær út.
Frumskógurinn var aftur vaknaöur til lífsins,
fullur af aldagömlum hræringum og fugla-
skrækjum. Eckels sneri sér hægt við og virti
fyrir sér þennan úrgang fornaldarinnar. Þenn-
an hrauk martraðar og hryllings. Eftir drjúga
stund skjögraði hann af stað eftir stígnum
eins og svefngengill.
Fimm mínútum síðar kom hann aftur, skjálf-
andi og rauður upp að olnbogum. Hann rétti
fram hendurnar. í hvorri um sig hélt hann á
nokkrum stálkúlum. Síðan féll hann um koll.
Hann lá hreyfingarlaus þar sem hann var
kominn.
- Þetta var nú ekki nauðsynlegt, sagöi
Lesperance.
- Ekki það? Það er enn of snemmt að
segja til um þaö. Travis stjakaði við mannin-
um sem lá og rótaði sér ekki. - Ég læt hann
lifa. En hann fer ekki í aðra svona veiðiferð.
Hann bandaði með hendinni til Lesperance. -
Settu í gang. Viö skulum fara heim.
1492, 1776, 1812.
Þeir neru af höndum sínum og andliti, fóru
úr skurnuðum buxum og skyrtum og höfðu
fataskipti. Eckels var aftur kominn á ról þó
ekki drægist upp úr honum orö. í fullar tíu
mínútur sat Travis og hafði ekki af honum
augun.
- Af hverju ertu að glápa svona á mig!
æpti Eckels loks. - Ég hef ekki gert neitt.
- Hvernig getur þú verið svo viss um þaö?
- Ég hljóp bara út af stígnum. Það er dálítil
leðja á skónum mínum, annað ekki. Hvað
viltu að ég geri? Leggist á bæn?
- Það kann að veröa þörf á því. Ég vara
þig við. Ég get enn átt eftir að drepa þig. Ég
verð með byssuna til taks.
- Ég hef ekki gert neitt.
1990, 2000, 2055
Vélin nam staöar.
- Farðu út sagði Travis.
*
Salurinn var þarna eins og þeir höfðu skilið
við hann. En þó var einhvern veginn eins og
eitthvað væri með öörum hætti. Sami maður
sat bak við sama skrifborö en þó var maður-
inn ekki alveg sami maður og borðið ekki al-
veg sama borö og fyrr.
Travis leit í kringum sig. - Er allt í lagi hér?
spurði hann stuttaralega.
- Allt í fínu. Velkomnir aftur.
Travis var samt ekki rótt. Hann starði út í
loftið eins og hann væri að reyna að lesa í
sólarsljósiö sem streymdi inn um gluggana
eða jafnvel rýna í sjálfar eigindir loftsins.
- Allt í lagi þá, Eckels. Farðu og komdu
aldrei aftur.
Eckels stóð sem steinrunninn.
- Þú heyröir hvað ég sagði, sagði Travis. -
Á hvað ertu að glápa?
Eckels stóð og nasaði út í loftið. Það var í
því einhver eimur, svo fínn, svo sallafínn að
einungis næmustu taugar skilningarvitanna
fengu numið hann. Litirnir á veggjunum, hús-
42 VIKAN 19. TBL. 1993