Vikan


Vikan - 23.09.1993, Blaðsíða 42

Vikan - 23.09.1993, Blaðsíða 42
brynhala sínum og geiflaði nöðruskoltana. Blóðbuna gusaðist úr hálsi þess og einhvers staöar í innum þess sprungu vessablöörur lík- amans. Viðbjóðsleg spýja gegnvætti veiði- mennina og þeir stóðu eftir allir rauðslikjaðir. Þrumugnýrinn dó út. Frumskógurinn varð hljóður. Eftir hamfar- irnar færðist yfir friðsæld, eftir martröðina dög- un. Billings og Kramer sátu á stígnum og köst- uöu upp. Travis og Lesperance stóðu meö rjúkandi rifflana og bölvuðu hljóðlega. í tímavélinni lá Eckels titrandi á grúfu. Hann hafði ranglað aftur upp á stíginn og klifrað inn í vélina. Travis kom til baka en virti hann naumast viðlits. Hann greip baðmullargrisju úr málm- kassa og sneri svo aftur til hinna sem sátu á stígnum. - Strjúkið af ykkur. Þeir þurrkuöu blóðið af hjálmunum og tuldr- uðu einhver blótsyröi þegar þeir máttu loks mæla. Eðlan lá þarna eins og kjötfjall, hreyf- ingarlaus og innan úr henni heyrðist hvinur og korr þegar lífið fjaraði úr einum kima líkamans af öðrum. Líffærin gáfu sig og líkamsvessarnir seytluöu síðasta spölinn. Allt storknaði og lokaðist að eilífu. Þetta var eins og að horfa á úr sér gengna eimreið að lokinni hinstu för. Ýmist opnað fyrir ventla eöa skrúfað fyrir. Bein brustu og ofurþungi flikkisins braut netta armana sem orðið höfðu undir þegar skepnan féll. Titrandi seig holdið saman. Enn kvað viö þrumugnýr. Yfir höfðum þeirra féll jötunmeiöur af rót sinni og skall sem lokalag á dýriö. - Hana, sagði Lesperance og leit á úriö. - Nákvæmlega á réttum tíma. Þetta er tréð sem upprunalega átti að drepa dýrið. Hann leit á veiðimennina tvo. - Viljið þið taka myndir af bráðinni? - Ha? - Við getum ekki tekið hana með okkur. Hræið verður að vera nákvæmlega hér til þess að skordýr, fuglar og bakteríur geti kom- ist að því eins og til stóð. Allt verður að vera í jafnvægi. Skrokkurinn verður eftir. En við get- um tekið myndir af ykkur við hann. Mennirnir tveir reyndu að hugsa heila hugs- un en gáfust upp og fylgdu leiðsögumönnun- um auðsveipir aftur eftir stígnum. Þeir létu fallast uppgefnir ofan í sessur vélarinnar og horfðu í átt að skrímslinu þar sem kynlegir fuglar og gullin skordýr voru þegar tekin til við rjúkandi skrápinn. Það heyrðist þrusk af vélargólfinu og þeir stífnuðu upp. Á gólfinu sat Eckels og titraði allur. - Ég biðst afsökunar, sagði hann eftir nokkra þögn. - Stattu upp, sagði Travis. Eckels stóð á fætur. - Farðu út, sagði Travis og mundaði byss- una. - Þú kemur ekki með. Við skiljum þig eftir. Lesperance þreif í handlegginn á Travis. - Rólegur maður. - Skiptu þér ekki af þessu. Travis hristi hann af sér. - Þetta fífl var nærri búið að drepa okkur. En það er samt ekki það sem ég hef áhyggjur af. Lítiö á skóna hans. Hann hefur farið út af stígnum. Það getur átt eftir að setja okkur á hausinn. Við munum þurfa aö borga mörg þúsund dollara sekt. Við ábyrgjumst að eng- inn fari út af stígnum en þetta endemis fífl gerði það samt. Við verðum að gefa ríkis- stjórninni skýrslu og hún tekur ef til vill af okk- ur starfsleyfið. Það má svo guð einn vita hvað hann er búinn að gera þróunarsögunni. - Slakaðu nú á. Hann gerði ekki annað en að stappa upp dálítinn skít. - Hvað vitum við um þaö? æpti Travis. - Við vitum ekkert. Þaö hefur aldrei reynt neitt á hvað kann að gerast. Hypjaðu þig út, Eckels. Eckels fitlaði örvæntingarfullur við fiíkur sín- ar. - Ég skal borga hvaö sem er. Hundraö þúsund dollara. Travis sendi ávísanahefti Eckels illt auga og hrækti út úr sér. - Þú getur fengið að fara með til baka ef þú ferö og rekur handleggina upp í kjaftinn á eðlunni þarna. - Af hverju? Nýtur þú þess að kvelja mig? - Ófreskjan er dauð, aulinn þinn. Það eru kúlurnar sem ég er aö hugsa um. Kúlurnar mega ekki verða eftir. Þær eiga ekki heima í fortíðinni. Það er ekki að vita hverju þær kynnu að breyta. Hérna er hnífurinn minn. Graföu þær út. Frumskógurinn var aftur vaknaöur til lífsins, fullur af aldagömlum hræringum og fugla- skrækjum. Eckels sneri sér hægt við og virti fyrir sér þennan úrgang fornaldarinnar. Þenn- an hrauk martraðar og hryllings. Eftir drjúga stund skjögraði hann af stað eftir stígnum eins og svefngengill. Fimm mínútum síðar kom hann aftur, skjálf- andi og rauður upp að olnbogum. Hann rétti fram hendurnar. í hvorri um sig hélt hann á nokkrum stálkúlum. Síðan féll hann um koll. Hann lá hreyfingarlaus þar sem hann var kominn. - Þetta var nú ekki nauðsynlegt, sagöi Lesperance. - Ekki það? Það er enn of snemmt að segja til um þaö. Travis stjakaði við mannin- um sem lá og rótaði sér ekki. - Ég læt hann lifa. En hann fer ekki í aðra svona veiðiferð. Hann bandaði með hendinni til Lesperance. - Settu í gang. Viö skulum fara heim. 1492, 1776, 1812. Þeir neru af höndum sínum og andliti, fóru úr skurnuðum buxum og skyrtum og höfðu fataskipti. Eckels var aftur kominn á ról þó ekki drægist upp úr honum orö. í fullar tíu mínútur sat Travis og hafði ekki af honum augun. - Af hverju ertu að glápa svona á mig! æpti Eckels loks. - Ég hef ekki gert neitt. - Hvernig getur þú verið svo viss um þaö? - Ég hljóp bara út af stígnum. Það er dálítil leðja á skónum mínum, annað ekki. Hvað viltu að ég geri? Leggist á bæn? - Það kann að veröa þörf á því. Ég vara þig við. Ég get enn átt eftir að drepa þig. Ég verð með byssuna til taks. - Ég hef ekki gert neitt. 1990, 2000, 2055 Vélin nam staöar. - Farðu út sagði Travis. * Salurinn var þarna eins og þeir höfðu skilið við hann. En þó var einhvern veginn eins og eitthvað væri með öörum hætti. Sami maður sat bak við sama skrifborö en þó var maður- inn ekki alveg sami maður og borðið ekki al- veg sama borö og fyrr. Travis leit í kringum sig. - Er allt í lagi hér? spurði hann stuttaralega. - Allt í fínu. Velkomnir aftur. Travis var samt ekki rótt. Hann starði út í loftið eins og hann væri að reyna að lesa í sólarsljósiö sem streymdi inn um gluggana eða jafnvel rýna í sjálfar eigindir loftsins. - Allt í lagi þá, Eckels. Farðu og komdu aldrei aftur. Eckels stóð sem steinrunninn. - Þú heyröir hvað ég sagði, sagði Travis. - Á hvað ertu að glápa? Eckels stóð og nasaði út í loftið. Það var í því einhver eimur, svo fínn, svo sallafínn að einungis næmustu taugar skilningarvitanna fengu numið hann. Litirnir á veggjunum, hús- 42 VIKAN 19. TBL. 1993
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.