Vikan - 10.09.1998, Page 17

S m ásaga
fiðringi og vellíðan innra með
sér og í staðinn fyrir að rísa
upp lá hún kyrr og beið. Óli
hafði snúið sér og hún fann
fyrir hita milli fóta sér og
skildi að drengnum stóð í
svefninum. Einhvern veginn
hafði limur hans ratað út úr
náttbuxunum og titraði nú við
skaut hennar. Helga hafði
verið skelfingu lostin en þó
mest hissa. Það var langt síðan
hún hafði séð Óla nakinn og
hún skildi fyrst þarna að
drengurinn var ekkert barn
lengur. Verst var þó að limur
hans vakti með henni kenndir
sem hún vissi að voru alrangar
og að hún hafði ekki styrk til
að snúa sér undan. Svo hafði
hún skynjað að hann var
vaknaður. Helga vissi ekki
hversu lengi þau lágu svona
þétt saman en drengurinn lá
lengi kyrr eins og hún. Svo
hreyfði hann sig þannig að
limur hans rann lengra inn í
hana og hún mundi ekki til að
hafa fundið fyrir slíkum unaði
áður. Hún reyndi að hugsa
rökrétt, en þegar hann hóf
taktfastar hreyfingar í skauti
hennar missti hún alla sjálfs-
stjórn og þegar fullnægingin
kom missti hún nánast með-
vitund.
Hann sneri sér upp í horn
þegar það var afstaðið og
sofnaði. Hún lá lengi vakandi,
skömmustuleg og miður sín,
og hét því að svona nokkuð
myndi aldrei gerast aftur.
Þau minntust ekki á atburð-
inn daginn eftir. Óli fór í skól-
ann eins og hann var vanur,
hún í vinnuna, og eftir að heim
kom höfðu þau borðað og
spjallað eins og ekkert hefði
ískorist. Samt fundu bæði fyrir
óljósri spennu sem hvorugt
vildi færa í orð og þegar leið
að háttatíma voru þau óörugg
og feimin og smeygðu sér und-
ir sængina orðalaust í myrkr-
inu. Hún mundi ekki lengur
hvort þeirra fikraði sig nær
hinu en þegar hún fann fyrir
heitum lim hans annað kvöld-
ið í röð var eins og fyrirheitin
góðu fykju út í veður og vind
og hún gaf sig á vald unaðin-
um. Hann bar sig að eins og
kvöldið áður nema hvað hann
gaf frá sér lága stunu þegar
hann fékk fullnægingu. Síðan
sneri hann sér frá henni og
sofnaði.
Hún hafði farið í bað löngu
seinna þessa nótt og þrifið
burtu sæði barnsins, en eftir
þetta var eins og öll skynsemi
væri endanlega á bak og burt.
Smátt og smátt varð eins og
þessi samskipti þeirra yrðu
eðlilegasti hlutur í heimi. Þau
gældu aldrei hvort við annað
öðruvísi en að hann nuddaði
limnum við læri hennar og
skaut og þau fengu yfirleitt
fullnægingu samtímis. Á und-
arlegasta hátt fannst Helgu að
þessar stundir kæmu engum
við, þau væru einstæðingar og
hefðu fullan rétt á að gera
hvort öðru gott.
Þetta stóð yfir í rúm þrjú ár.
Þá ákvað Óli einn daginn að
framvegis svæfi hann í sínu
rúmi. Hann var hálfnaður með
landsprófið þegar þetta var.
Helga hafði ekki sagt neitt, en
oft hafði hún saknað hans á
löngum nóttum.
Óli fór í menntaskóla að
loknu landsprófi og kynntist
Ellen um það leyti sem hann
lauk prófi frá Háskólanum.
Helga var stolt af stráknum
sínum eins og hún hafði alltaf
verið og gladdist yfir hvað
honum virtist vegna vel. Þau
Ellen giftu sig og Helga var í
góðu sambandi við tengda-
dótturina og ömmustrákana
tvo sem voru nú orðnir sjö og
ellefu ára. Fortíðin var svo
fjarlæg, eins og það hefði allt
gerst í öðru lífi, og Helga var
hæstánægð með litlu fjöl-
skylduna sína, hljóp undir
bagga með ungu hjónunum
þegar á þurfti að halda og ef
hún þjáðist af sektarkennd
sópaði hún henni undir teppi
og þurrkaði, kannski ómeðvit-
að, út úr minninu það sem hún
vissi að hafði verið svo rangt,
svo rangt.
Óli var góður við hana eins
Hún mundi eftir að
hafa vaknað við að
eitthvað var ekki
eins og það átti að
vera. Hún hafði ver-
ið smá stund að átta
sig en þegar hán
skildi hvers kyns var
lá hán grafkyrr og
hélt niðri í sér and-
anum.
og hann hafði alltaf verið og
Helga hlakkaði til að komast á
ellilaun svo hún hefði meiri
tíma fyrir fólkið sitt, eins og
hún sagði gjarnan við kerling-
arnar í vinnunni.
Það tók hana langan tíma að
skilja það sem Ellen sagði við
hana þegar hún hringdi þenn-
an örlagaríka dag fyrir hálfu
ári. Ellen var líka svo æst að
ekki skildist nema sumt sem
hún sagði, hún talaði hátt og
samhengislaust og Helga gerði
margar tilraunir til að róa
hana niður og skilja um hvað
málið snerist. Að Óli myndi
kæra, svo mikið skildi hún, en
hvað hann ætlaði að kæra og
hvern rann ekki upp fyrir
henni fyrr en seint í samtalinu.
Ellen talaði um sifjaspell og
perrahátt og sjúkar konur, og
Helgu skildist að ömmustrák-
ana fengi hún aldrei að hitta
framar.
Helga hafði hringt í Óla sem
fór undan í flæmingi en sagðist
verða að kæra, svona mál
væru ekki lengur svæfð með
þögninni og umræðan öll orð-
in opinská, hann hefði játað
þetta fyrir Ellen sem heimtaði
að réttlætinu yrði fullnægt
hvað sem það kostaði.
En þú, Óli minn, vilt þú
kæra? hafði hún spurt og hann
svaraði að auðvitað yrði hann
að gera það, hann sem ætti tvo
litla syni núna, og eftir að hafa
talað við Ellen sæi hann
hversu sjúkt samskiptamunst-
ur þeirra mæðgina hefði verið.
Helga, sem hafði reyndar
tekið eftir því að sifjaspell
fékk æ meiri umfjöllun í fjöl-
miðlum, skildi ekki allt sem
Óli sagði, en skildi þó að hún
hafði glatað fjölskyldu sinni
og lífstilgangi.
I dag myndi hún mæta fyrir
rétti og taka í framhaldi af því
út sína refsingu.
Hún klæddi sig í sitt fínasta
púss, hún vildi ekki að Óli
skammaðist sín fyrir hana af
því hún væri illa til fara, svo
brosti hún með sjálfri sér, eins
og hann hlyti ekki að skamm-
ast sín fyrir hana af öðrum og
verri ástæðum.
Hún óskaði þess svo heitt að
hún gæti bætt fyrir synd sína,
að eitthvað sem hún segði eða
gerði breytti því sem var, en
hún vissi að nú væri komið að
skuldadögum. „Svona mál
fyrnast ekki, mamma", hafði
Óli sagt.
Kannski hefði hún átt að
tala við hann fyrir löngu, hún
bara kunni ekki listina að
ræða málin eins og var svo
mikið um að fólk gerði núorð-
ið og það hefði auðvitað engu
breytt.
Hún leit í spegil á leið sinni
út og undraðist spegilmynd
sína, undraðist hvað hún var
róleg og æðrulaus, jafnvel
virðuleg _ eldri kona með
perrastimpil.
Innst inni var hún þó viss um
að hún hefði alltaf hugsað vel
um sinn strák.
17