Vikan - 16.02.1999, Blaðsíða 24

Maðurinn minn er spilafíkill
Ég var fráskilin og
bjó með börnunum
mínum tveimur
þegar nýi maður-
inn kom inn í líf
mitt. Ég var á þeim
tíma ánægð með
lífið eins og það
var, Maðurinn
minn fyrrverandi
er alkóhólisti og
lífið hafði oft verið
erfitt með honum.
Eftir skilnaðinn var
ég varkár í sam-
skiptum mínum við
hitt kynið. En svo
féll ég kylliflöt fyrir
þessum manni.
Hann er vel mennt-
aður og í góðu
starfi. Hann hafði
verið giftur en skil-
ið nokkrum árum
áður en við kynnt-
umst.
Fljótlega eftir að við
byrjuðum að vera
saman flutti hann inn
til mín og barnanna. Ég á
íbúð og bíl og ég sagði hon-
um strax og ég vildi hafa
fjárhag okkar aðskilinn. Ég
varð vör við það að hann
var mjög peningalítill og
undraðist það þar sem hann
var í vel launuðu starfi. En
hann gaf þá skýringu að
hann hefði verið ábyrgðar-
maður á stórum lánum fyrir
vin sinn sem rak fyrirtæki.
Þegar það svo varð gjald-
þrota hafði hann, sem
ábyrgðarmaður, setið í
skuldasúpunni, misst íbúð-
ina sína og væri nú að reyna
að koma undir sig fótunum
á nýjan leik. Ég vissi að
hann var ennþá að borga af
einhverjum lánum en ég
spurði hann ekki nánar út í
fjármál hans, mér fannst
þau ekki koma mér við að
svo komnu máli. En það fór
í taugarnar á mér hversu lít-
inn þátt hann tók í sameig-
inlegum útgjöldum, ein-
hvern veginn fór það svo að
ég borgaði allan kostnaðinn
af því að reka heimilið,
hann var eins og gestur á
heimilinu sem fékk að búa
þar sér að kostnaðarlausu.
ÞUNGLYNDI OG
ERFIÐ HEGÐUN
Áður en við byrjuðum að
búa saman vissi ég að hann
væri þunglyndur, eins og
reyndar fleiri í hans fjöl-
skyldu. Hann tók þunglynd-
islyf og gekk til geðlæknis.
Hann sagðist fyrst hafa
fundið fyrir þunglyndinu í
kjölfar skilnaðarins. Ég
kenndi því þunglyndinu um
þegar hann fór að sýna
furðulega hegðun. Hann var
í burtu í tvo til þrjá sólar-
hringa í hverjum mánuði og
þegar hann kom til baka gaf
hann enga skýringu á því
hvar hann hefði verið. Þegar
hann sneri heim eftir þessa
dularfullu daga var hann
skapstyggur og hafði allt á
hornum sér, reifst og
skammaðist og það þróaðist
upp í það að hann braut og
bramlaði allt sem fyrir var.
Eðlilega var ég forvitin um
það hvað væri að gerast í lífi
þessa sambýlismanns míns
og skýringuna fékk ég þegar
ég í eitt sinn opnaði bréf frá
bankanum hans. Sannleik-
urinn blasti við mér þegar
ég sá að háar upphæðir voru
teknar út á stöðum þar sem
spilakassar eru staðsettir.
Uttektirnar stóðu þarna
svart á hvítu og voru allt
upp í 70 þúsund krónur á
hverjum stað. Ég áttaði mig
nú á því að fjarvistir hans
voru alltaf í kringum mán-
aðamót. Hvern dag sem út-
borgað var, hvarf hann.
Hann hringdi oft heim og
sagðist koma heim beint úr
vinnunni en svo bara hvarf
hann.
dagleqt líf með
SPILAFIKLI
Nú vissi ég hvar hann var
að finna. Ég fór oft og leit-
aði hans, stundum hringsól-
aði ég á bílnum í kringum
spilakassastaðina og stund-
um hringdi ég þangað. Oft
tókst mér á þann hátt að
hafa uppi á honum og þá
kom fyrir að hann skilaði
sér heim öskureiður út í mig
fyrir að vera að skipta mér
af því sem mér kæmi ekki
við. Ég áttaði mig á því að
líf með spilafíkli væri ekki
óáþekkt því að búa með
alkóhólista. Reyndar snýst
hegðunarmynstrið við; alkó-
hólistinn verður þunglyndur
áður en hann dettur í það,
spilafíkillinn dettur í þung-
lyndi þegar gamanið og allir
peningarnir eru uppurnir.
Alkóhólistinn kemur af stað
rifrildi til þess að komast út
að drekka; spilafíkillinn
hinsvegar þegar hann skilar
sér heim.
Þunglyndið ágerðist og
spilafíknin var farin að
stjórna lífi hans. Einnig var
mikið álag á honum vegna
erfiðleika í samskiptum við
fyrrverandi eiginkonu hans
og börn þeirra. Allt þetta
varð til þess að sífellt hallaði
meira undan fæti. Loks var
svo komið að hann var lagð-
ur inn á geðdeild. En eftir
að hann var útskrifaður
þaðan fór allt í sama, gamla
farið og ég efast um að hann
hafi nokkuð minnst á
spilafíknina við læknana.
Ég hafði vonast til að
hann kæmi út af sjúkrahús-
inu nýr og betri maður en
hegðun hans síversnaði.
Hann hélt áfram að hverfa
mánaðarlega, safnaði skuld-
um og líf hans var á hraðri
niðurleið. Hann sýndi meiri
skapofsa en áður þegar
hann skilaði sér heim aftur.
Oft var hann eins og sturl-
aður maður. Augun voru
stjörf og hatrið skein úr
þeim, hann skammaði mig
og sagði mig ómögulega og
vonda manneskju. Með
reglulegu millibili pakkaði
hann fötunum sínum niður í
tösku, rauk út og flutti til
vinar síns. En alltaf kom
hann til baka og alltaf stóðu
dyr mínar opnar fyrir hon-
um. En loks kom að því að
ég fékk nóg.
ÞÁTTASKIL
I fyrrasumar, þegar hann
eitt kvöldið hafði brotið allt
og bramlað í íbúðinni, kom
eitthvað yfir mig. Ég varð
allt í einu alveg sallaróleg,
teygði mig í símann og
hringdi í lögregluna. Hann
var sóttur og farið með
hann niður á lögreglustöð
þar sem hann var látinn
vera um nóttina.
Þessi ákvörðun mín mark-
aði þáttaskil. Þegar hann
hringdi morguninn eftir frá
lögreglustöðinni og bað mig
um að sækja sig átti ég í
mikilli baráttu við sjálfa
mig. En ég ákvað að fara og
þar talaði ég við sérstaklega
indælan mann sem þar
starfar sem ráðgjafi. Hann
var búinn að tala við mann-
inn minn og var, í samráði
við hann, búinn að tala við
prest sem var reiðubúinn að
hitta okkur og gefa okkur
ráð. Einnig var hann búinn
24 Vikaii