Vikan - 16.02.1999, Blaðsíða 42

Smásaga eftir Harry Williams
Framkoma mannsins var
mér hulin ráðgáta. Mér datt
í hug að ganga rakleiðis til
hans, komast í návígi við
hann. Ég gat svo sem gert
mér upp erindi. - Væri hon-
um sama þótt ég truflaði
hann svolítið og væri hann
til í að svara nokkrum
spurningum? Þetta væri við-
horfskönnun bankans!
Ég lét þó ekki verða af
því. Það var kominn einhver
púki í mig. Ég hafði ótta-
blandna ánægju af nærveru
hans. Var orðin ótrúlega
forvitin og hafði einsett mér
að komast að því hver væri
raunveruleg ástæða fyrir
áhuga hans á mér.
Á hverjum einasta degi
varð ég vör við unga mann-
inn. Og þótt ég sæi hann
ekki vissi ég að hann var
þarna einhvers staðar að
mæla mig og athafnir mínar
út. Þegar ég sá hann horfði
ég óhikað og brosandi í átt
til hans. Það hlaut að koma
að því að hann gæfi sig að
mér. En hvenær - og hvers
vegna?
Á kvöldin, þegar ég sat al-
ein í herberginu mínu á
gistiheimilinu og horfði á
sjónvarp sem ekki náði að
fanga huga minn hugsaði ég
oft til hans. Ég sá hann fyrir
mér. Hávaxinn, grannan,
með rauðleitt hár. Hann var
alltaf eins klæddur, í bláum
gallabuxum og ljósum jakka
og hliðartaskan virtist vera
gróin við hann. Hann var í
meira lagi dularfullur. Eng-
inn riddari á hvítum hesti,
en samt - maður sem ég var
alveg til í að kynnast nánar,
þó ekki væri til annars en að
vita eitthvað um hann og
þann mikla áhuga sem hann
virtist hafa á mér.
Það fór að líða að því að
ég væri búin að safna nægi-
lega mörgum svörum til
þess að geta farið að vinna
að skýrslunni. Tveir til þrír
dagar enn. Það var líka eins
gott. Þótt mér þætti þetta
alls ekki leiðinlegt var starf-
ið orðið einhæft og ég var
farin að fara svo nærri um
svör þeirra er ég tók tali að
ég gat næstum því sleppt því
að tala við þá en merkt samt
í rétta reiti á eyðublaðinu.
Hver dagur varð orðinn
öðrum líkur. Ég mætti í
bankaútibúið á morgnana,
fékk mér te með starfsfólk-
inu, fór út á götu, var þar
fram að hádegi en þá fór ég
og fékk mér samloku, hélt
áfram að spyrja og þegar
komið var alveg að lokun
fór ég inn, settist við skrif-
borð, sem mér hafði verið
úthlutað, og kom svareyðu-
blöðunum fyrir í þar til
gerðri möppu.
Eina raunverulega til-
breytingin var ungi maður-
inn. Hann birtist á hverjum
degi. Ég var farin að njósna
um hann, ekki síður en hann
um mig. Tvívegis lék ég
þann leik að stinga hann af
og í annað skiptið tókst mér
að komast aftan að honum
og gat fylgst með honum
góða stund. Hann var
greinilega að leita að mér.
Skimaði í allar áttir og var
órólegur. Læddist fyrir hús-
horn og þegar hann kom
ekki auga á mig stikaði
hann yfir götuna, inn í næsta
húsasund og gægðist þaðan.
Það var í seinna skiptið
sem ég lék þennan leik að
ég tók eftir dálitlu sem kom
mér undarlega fyrir sjónir.
Eftir að ungi maðurinn
hafði fullvissað sig um að
hann hefði misst af mér
smaug hann inn í þröngt
húsasund í hliðargötu við
bankaútibúið. Ég sá að
hann gægðist nokkrum sinn-
um fram, eins og hann vildi
fullvissa sig um að enginn
fylgdist með honum. Svo sá
ég að hann tók hliðartösk-
una, sem ég hélt raunar að
væri gróin við hann, af öxl
sinni og skaut henni inn í
sorplúgu eins hússins. Síðan
gekk hann fram á götuna
aftur en snerist á hæl, opn-
aði lúguna, tók töskuna sína
aftur og hengdi hana á öxl-
ina. I sömu svifum ók bíll
framhjá. Þegar hann kom að
húsasundinu þar sem ungi
maðurinn var hægði hann
ferðina og það leyndi sér
ekki að ungi maðurinn og
ökumaðurinn gáfu hvor
öðrum einhver merki.
Aldrei hafði ég verið nær
því að fara að tala um und-
arlega hegðun mannsins við
samstarfsfólk mitt eins og
þegar ég kom inn um kvöld-
ið. Ég var raunar búin að
opna munninn og ætlaði að
fara að segja frá honum,
þegar ákafar deilur hófust
milli tveggja ungra starfs-
manna í bankanum. Fleiri
blönduðu sér í þær á svip-
stundu og ákafinn varð fljótt
svo mikill að ég sá að það
var ekkert ráðrúm fyrir mig
að brydda upp á nýju um-
ræðuefni. Mennirnir voru
enn að rífast þegar ég fór út.
Það var greinilegt að það
skipti miklu máli hvort ein-
hver framkvæmdastjóri fót-
boltaliðs yrði rekinn eða
héldi starfi sínu. Um flest
gátu menn svo sem deilt!
Næsti dagur hófst á hinn
venjubundna hátt og hann
leið eins og allir hinir. Eini
munurinn var sá að þetta
var föstudagur og helgarfrí-
ið var fram undan. Það var
svo sem ekkert tilhlökkun-
arefni fyrir mig. Ég var þó
búin að ákveða að fara í
Covent Garden á laugar-
daginn, sjá mig þar um,
fylgjast með götulistamönn-
um og dekra svolítið við
sjálfa mig með því að fá mér
góðan mat og vínglas. Betra
hefði þó verið að ég hefði
haft einhvern til að fara
með, en því var ekki til að
dreifa.
Á föstudögum var alltaf
mikið að gera í bankanum.
Oftast allt á fullu alveg fram
undir lokun. Rétt fyrir lok-
un komu margir verslunar-
eigendur með fullar töskur
af peningum og lögðu inn,
og það komu líka margir til
þess að taka út peninga til
þess að hafa reiðufé fyrir
helgina. Sjálfsagt var þetta
eins og í öðrum útibúum.
Föstudagar voru stórir dag-
ar.
Ég var sein fyrir. Þegar ég
kom að útibúinu var búið að
loka aðaldyrunum. Það
gerði svo sem ekkert til. Ég
fór hvort sem var oftast inn
um bakdyrnar, en á þeim
var tölulás sem mér hafði
verið kennt á. Ég hélt rak-
leiðis þangað. Möppurnar
sem ég var með voru svo
fyrirferðarmiklar að ég varð
að skorða þær milli hnjánna
á meðan ég var að slá inn
tölurnar, enda þurfti ég líka
að ýta stífri hurðinni úr lás á
örfáum sekúndum. Væri
það ekki gert var ekki hægt
að slá inn tölurnar til þess
að opna hurðina fyrr en að
nokkrum mínútum liðnum.
Þetta var öryggisatriði, að
mér var tjáð.
Á því andartaki sem ég
hafði slegið inn tölurnar á
lásnum og ýtt hurðinni úr
lás var atburðarásin svo
hröð að ég gerði mér ekki
grein fyrir henni fyrr en
löngu, löngu seinna. Það var
ráðist á mig aftan frá.
Hanskaklædd hönd greip
svo harkalega fyrir munninn
á mér að ég fann sárlega til.
Jafnframt var gripið utan
um mig af slíkum kröftum
að mér fannst ég vera í
skrúfstykki. Möppurnar
duttu á götuna og eitt and-
artak fannst mér að þær
skiptu meginmáli.
“Ég er með byssu og ef þú
gefur frá þér minnsta hljóð
verðurðu drepin!”
Röddin sem mælti þessi
orð upp í eyrað á mér var
hás og torkennileg.
Ég hafði séð slíkt og því-
líkt gerast í ótal bíómyndum
sem enduðu á alla hugsan-
lega vegu en síst hafði mig
grunað að ég yrði allt í einu
sjálf í miðpunkti slíkra at-
burða. Ég fann að hnén á
mér tóku strax að skjálfa og
42 Vikan