Vikan - 16.02.1999, Blaðsíða 44

Smásaga eftir Harry Williams
ég fann líka eitthvað volgt
renna niður lærin á mér. Ég
varð bókstaflega máttlaus af
hræðslu.
Maðurinn ýtti mér hrana-
lega inn fyrir dyrnar. Ég
skynjaði að hann beygði sig
niður og setti eitthvað í
hurðarfalsið. Kannski hefði
ég þarna átt möguleika á því
að sleppa, en ég var svo
stjörf að ég megnaði hvorki
að hreyfa legg né lið. Aftur
greip hann mig nánast í
fangið og ég fann að hann
potaði einhverju oddmjóu í
bakið á mér. Ég efaðist ekki
um að það væri byssuhlaup.
Síðan stjakaði hann mér á
undan sér inn ganginn og í
gættina að afgreiðslunni.
Það voru fáir í afgreiðslu-
salnum. Gjaldkerarnir voru
enn í stúkum sínum og voru
að afgreiða síðustu við-
skiptavinina. Dyravörðurinn
stóð við útidyrnar, albúinn
að hleypa fólkinu út þegar
það hafði fengið afgreiðslu.
“Þetta er rán - leggist öll á
gólfið eða ég gríp til minna
ráða, drep fyrst dræsuna og
síðan ykkur öll!” kallaði
maðurinn nánast upp í
eyrað á mér.
Það tók eitt andartak fyrir
fólkið í afgreiðslunni að átta
sig. Kona sem stóð við eina
gjaldkerastúkuna rak upp
hljóð en áttaði sig strax á
því að það var nákvæmlega
það sem hún mátti ekki
gera. Ég sá að allur litur
hvarf úr andliti hennar og
hún bar hönd fyrir höfuð
sér, rétt eins og hún teldi að
það þýddi eitthvað ef mað-
urinn léti verða af hótun
sinni.
Eins og í mikilli fjarlægð
sá ég fólkið síga niður á
gólfið. Fyrstur varð borða-
lagði dyravörðurinn sem
lagðist endilangur á magann
með útréttar hendur. Síðan
einn af öðrum. Þetta gekk
svo fljótt og hljóðalaust fyrir
sig að það var engu líkara
en að fólkið væri þrautæft í
viðbrögðum sínum. Ég fann
að maðurinn sem enn hélt
hálfpartinn utan um mig
titraði og skalf. Hann var
líka skelfingu lostinn.
Þegar allir voru komnir á
gólfið hratt hann mér frá
sér.
“Þú líka!” hvæsti hann.
“Leggstu á gólfið, dræsa!”
Það var ekki fyrr en ég
var komin í gólfið og mað-
urinn stökk yfir borðið til
þess að komast að gjaldker-
astúkunum sem ég sá hann.
Hann hafði hulið höfuð sitt
með einhverju sem líktist
lambhúshettu en var það þó
ekki þar sem klæði þetta
náði honum niður undir
mitti. Ég sá að hann var í
strigaskóm og bláum galla-
buxum. Þegar hann nánast
steig ofan á gjaldkerana og
byrjaði að róta í peninga-
skúffunum gaf hann frá sér
hljóð sem líktist meira ýlfri í
hundi en rödd í mennskum
manni. Þótt ég sæi ekki
hvað hann var að gera, vissi
ég það. Hann var að róta
peningunum upp úr skúff-
unum í eitthvert ílát sem
hann hélt á í hendinni.
Þótt mér fyndist sem at-
hafnir hans í gjaldkerastúk-
unum tækju óratíma munu
þær ekki hafa tekið nema
brot úr mínútu. Orðalaust
sveiflaði hann sér síðan aft-
ur yfir borðið og um leið og
hann kom niður úr stökkinu
rak hann upp hljóð sem
varð til þess að allir sem á
gólfinu lágu hrukku í kúl.
Síðan hraðaði hann sér í átt
að bakdyrunum - gekk þó
aftur á bak og það leyndi sér
ekki að hann hafði sagt satt.
Hann var með byssu í hend-
inni.
Ég sá greinilega ílátið sem
hann hafði sópað peningun-
um í. Það var slitin segl-
dúkstaska. Hana hafði ég
oftsinnis séð áður. Ég vissi
hver ræninginn var og á ör-
skotsstundu gerði ég mér
grein fyrir því að hann
myndi líka vita að ég vissi
hver hann væri. Það flaug í
gegnum huga minn að ég
væri sú eina sem vissi hver
hann væri og að nú myndi
hann drepa mig.
En maðurinn var farinn á
braut. Við heyrðum öll
skellinn þegar hurðin skall í
lás og í sömu andrá var eins
og allir vöknuðu af Þyrni-
rósarsvefni. Allir spruttu á
fætur og ég greindi að allir
gjaldkerarnir hömuðust á
neyðarhnöppunum við
borðin sín. Dyravörðurinn
reyndi að rífa útidyrnar upp
en óðagotið á honum var
svo mikið að hann gleymdi
að snúa lyklinum í skránni.
Þegar ég stóð upp sá ég út
um gluggana að það var
mikið fjaðrafok utandyra.
Fólk hljóp frá bankanum
sem fætur toguðu og reyndi
greinilega að skýla sér. Mér
datt strax í hug að maðurinn
hefði skotið einhvern eða
ógnað einhverjum með
byssunni. Alla vega var Ijóst
að þeir sem verið höfðu við
bankann vissu hvað um var
að vera.
Það leið ekki nema ör-
skotsstund þangað til lög-
reglan var komin á vett-
vang. Ég frétti síðar að einn
gjaldkerinn hafði náð að ýta
á neyðarhnappinn áður en
hann lagðist í gólfið og svo
vel vildi til að lögreglubíll,
skipaður þremur þrautþjálf-
uðum lögreglumönnum, var
þarna rétt undan og var
hann að koma á vettvang í
sömu svifum og maðurinn
smeygði sér út úr bankan-
um. Sjálfsagt áttu lögreglu-
mennirnir von á því að mað-
urinn kæmi út um aðaldyrn-
ar og sneru sér því að þeim
og það tafði eftirför þeirra
um nokkrar sekúndur.
Lætin og ringulreiðin
næstu klukkustundirnar
voru þannig að ekki verður
með orðum lýst. Heill her
lögreglumanna streymdi í
bankann. Okkur var til-
kynnt að enginn mætti yfir-
gefa staðinn fyrr en lögregl-
an leyfði. Boðin var áfalla-
hjálp sem einhverjir þáðu og
síðan átti að taka skýrslu af
hverjum og einum. Ég gaf
mig strax fram við lögreglu-
varðstjóra og kvaðst vera
viss um hver ræninginn væri.
Sagði ég síðan eins nákvæm-
lega frá samskiptum okkar
og mér var unnt og dró ekk-
ert undan. Náunginn átti
ekkert inni hjá mér, hann
hafði leyft sér að kalla mig
dræsu, ekki bara einu sinni,
heldur tvisvar. Allt sem ég
sagði var vandlega skráð
niður og áður en langt um
leið birtist varðstjóri sem
hélt á tölvu undir hendinni.
Hann kveikti á henni og á
skjánum tóku að birtast
myndir af karlmönnum. Ég
einblíndi á myndirnar og
lögreglumennirnir einblíndu
á mig.
Ég veit ekki hversu marg-
ar myndir höfðu runnið yfir
skjáinn er ég hrópaði upp
yfir mig að þetta væri hann.
Það var ekki um að villast.
Rauðhærður og dálítið
tjásulegur. Það var meira að
segja glott á vörunum, svip-
að því sem var á honum
þegar hann byrjaði að fylgj-
ast með mér.
Lögreglumennirnir litu
hver á annan og spurðu
hvort ég væri alveg viss. Það
var ég sannarlega. Ég spurði
þá hver þetta væri og fékk
það svar að þessi maður
væri stórhættulegur. Hann
hefði áður komið við sögu
bankarána sem enduðu ekki
eins vel og þetta. Þeir taut-
uðu eitthvað um að hann
væri í liði sem stundaði rán
og fjármagnaði hryðjuverk
IRA í Englandi. Um leið og
þeir voru að segja mér þetta
skynjaði ég að þeir voru að
senda út upplýsingar um
manninn og giska á hvar
hans væri helst að leita.
Lögreglan ók mér heim á
gistiheimilið að lokinni yfir-
heyrslunni og gat þess að
varðstaða yrði fyrir utan
það um nóttina. Varðstjór-
inn sagðist reyndar ekki bú-
44 Vikan