Vikan - 16.02.1999, Blaðsíða 40

Smásaga eftir Harry Williams
Eg heillaðist strax af
Lundúnaborg. Þótt
hún hefði sannarlega
yfirbragð og eðli stórborga
fann ég að hún var samt ein-
hvern veginn allt öðru vísi
en heimaborg mín, New
York. Það tók mig nokkra
daga að átta mig á því í
hverju munurinn lá. Það var
einfaldlega fólkið sem var
allt öðru vísi. Það var ein-
hvern veginn bæði rólegra
og virðulegra. Hinn venju-
legi maður, sem tekinn var
tali úti á götu, gaf sér meira
um það að um langan aldur
hefði það tíðkast að fyrir-
tækið sendi fólk milli landa í
kynnisferðir og að það
þyrfti ekki að þýða neitt sér-
stakt.
Það var fyrst þegar kom
að ferðinni sem ég áttaði
mig á því hversu fáa vini og
kunningja ég átti. Ég þurfti
fáa að kveðja og enginn
virtist láta sig það neinu
skipta þótt ég væri að fara í
svo langan tíma. Einstaka
starfsfélagi lét þess getið að
hann öfundaði mig af “frí-
En viðhorf mín voru fljót
að breytast. Maðurinn sem
tók á móti mér í aðalstöðv-
unum var hinn alúðlegasti
og lét sem ég skipti miklu
máli. Hann hélt heilan fyrir-
lestur um hversu mikilvægt
það væri að fá ungt og dug-
legt fólk frá útibúunum fyrir
vestan. Það flytti með sér
ferskan andblæ, sagði hann
og bætti því við að ekki
veitti þeim af því að fá að-
stoð við svolitla naflaskoð-
un við og við. Og hann
spurði mig margra spurn-
og mér var þegar sagt hvað
ég ætti að aðhafast alla dag-
ana meðan ég dveldi þarna.
Fyrstu þrjá dagana átti ég
einungis að fylgjast með
starfsfólki útibúsins og í
framhaldi af því átti ég að
setja saman greinargerð og
flytja fyrirlestur um mismun
starfa í bankaútibúum í
Bandaríkjunum og Bret-
landi. Aðalverkefnið átti
síðan að vera eins konar
markaðsrannsókn. Ég átti
að fara með spurningalista
út á götu, spyrja vegfarend-
TAFLIÐ JAFNAÐ
að segja tíma til þess að tala
við mann og verkefnið sem
mér hafði verið falið reynd-
ist því miklu auðveldara við-
fangs en ég hafði gert ráð
fyrir. Stundum fannst mér
það meira að segja sjálfri
svolítið broslegt hvað fólk
setti sig í miklar stellingar
þegar það svaraði spurning-
um mínum. Það var eins og
því fyndist að miklu varðaði
hvernig það svaraði.
Ég varð ekki upprifin þeg-
ar mér var tilkynnt að ég
ætti að fara í náms- og kynn-
isferð til höfuðstöðvanna í
Lundúnum. Evrópa var eitt-
hvað sem var svo óralangt í
burtu og ég varð að viður-
kenna með sjálfri mér að ég
vissi nákvæmlega ekkert um
þessa borg annað en það að
fólkið þar talaði sama
tungumál og ég. Dagana
fram að ferðinni notaði ég
vel til að afla upplýsinga um
borgina og segja sjálfri mér
að ég mundi lifa af þennan
mánuð sem mér var ætlað
að dvelja þar. Ég gerði mér
líka vonir um að ferðin
táknaði eitthvað annað og
meira, kynni að vera upphaf
að frama mínum innan fyrir-
tækisins. Starfsfélagar mínir
upplýstu mig þó fljótlega
inu” en ég fann að hugur
fylgdi ekki máli. Þeim var
alveg sama hvort ég var kyrr
eða fór. Ég hringdi til
mömmu og pabba sem áttu
heima í miðríkjunum -
langt, langt í burtu, og jafn-
vel þau létu það sig ekki
miklu varða þótt ég væri að
fara, enda hafði ég ekki haft
mikil samskipti við þau eftir
að ég flutti til stórborgarinn-
ar. Það hvarflaði meira að
segja að mér, þegar ég var
að láta niður í töskurnar fyr-
ir brottförina, hvort nokkur
myndi spyrja eftir mér ef ég
týndist í ferðinni, eða kæmi
ekki aftur einhverra hluta
vegna.
Það tók heldur enginn á
móti mér þegar ég kom til
Lundúna. Eina veganestið
sem ég hafði voru nöfn á
gistiheimili og manni sem
átti að taka á móti mér í
höfuðstöðvunum daginn eft-
ir. Ég var orðin lítil í mér
þegar ég loks komst á
áfangastað og það sem mér
fannst alvitlausast af öllu
var að ég átti von á að koma
þangað um miðja nótt, en
þegar til kom var þar þá
miður morgunn og allt á
fullri ferð. Þetta var allt svo
snarruglað.
inga um hvað væri að gerast
hjá okkur vestra, rétt eins
og hann héldi að yfirmenn
mínir þar hefðu mig með í
ráðum við ákvarðanir sínar.
Ég gat ómögulega sagt
manninum að deildarstjóri
væri æðsti maðurinn sem ég
hefði séð í fyrirtækinu og
gat ekki svarað öðru en því
að ég vissi ekki betur en að
allt gengi að óskum og við
værum í stöðugri sókn á
markaðinum.
Maðurinn fylgdi mér síð-
an í útibúið þar sem ég átti
að vera meðan á Lundúna-
dvölinni stæði. Þar var mér
jafnvel enn betur tekið. Það
var eins og fólkið væri að
hitta gamlan kunningja. All-
ir tóku í höndina á mér og
buðu mig velkomna og ein-
hvern veginn fannst mér
eins og fólkið meinti það
sem það var að segja.
Heima hefði verðandi sam-
starfsfólk gert slíkt hið sama
en auðvelt hefði verið að
lesa úr svip þess í leiðinni
skilaboð um að ég skyldi
passa mig á því að vera ekki
fyrir því eða abbast upp á
einkaviðskiptavini þess.
Það sem kom mér þó
mest á óvart var að koma
mín hafði verið undirbúin
ur um þarfir þeirra og við-
horf til bankaþjónustu og
þegar ég væri búin að afla
ákveðins fjölda svara átti ég
aftur að setja saman grein-
argerð og kynna starfsfólk-
inu hana. Mér var tjáð að
einn starfsmanna útibúsins
hefði verið sendur til heima-
borgar minnar þar sem hann
átti að fara í gegnum ná-
kvæmlega eins ferli, og í lok
námsdvalar minnar í Lund-
únum og hans vestra átti að
bera skýrslur okkar saman.
Mér fannst ég vera eins og
illa gerður hlutur fyrsta dag-
inn sem ég fór út á götu
með spurningalistann. Ein-
hvern veginn hafði ég gert
mér það í hugarlund að það
væru aðeins Grænfriðungar
eða trúarofstækismenn sem
hefðu sig í það að snúa sér
að bláókunnugu fólki, biðja
það að staldra við og svara
spurningum. Ég var því
lengi að koma mér að verki.
Ég mældi út væntanlegt
fórnarlamb úr fjarlægð og
ákvað að snúa mér að því
þegar það gengi framhjá. En
þegar það nálgaðist ákvað
ég að þetta væri ekki rétta
manneskjan og ákvað að
velja mér annan. Þannig
gekk um stund, eða þar til
40 Vikan