Vikan - 16.02.1999, Blaðsíða 7

Texti: Þórunn Stefánsdóttir
Myndir: Björn Blöndal
verða að setjast niður og
hanna eitthað til þess að
geta sofið á nóttunni. Ann-
ars má segja að skúlptúr sé
næsti bær við hönnun.
Skúlptúrinn er meira á til-
finningalegu línunum,
hönnunin er meira lögð út
frá notagildi. Ég er á þeirri
skoðun að það ætti að gera
meira að því að samræma
list og nytjahluti. Mig
langar til þess að fara
í framhaldsnám
þegar náminu
Yerðlaunaskórnir. Guðrún
Margrét er á leiðinni til
Kína til þess að fylgja hönn-
un fyrsta skóparsins eftir.
í MHÍ lýkur og snúa mér þá
meira að hönnuninni. Ég er
mikið að spá í því sambandi
og eins og er langar mig
helst að læra í Barcelona
eða Prag. í báðum þessum
borgum eru mjög góðir
skólar og margt spennandi
að gerast í listum og hönn-
un. Við sem búum á lítilli
eyju verðum að fá tækifæri
til þess að ferðast og fylgj-
ast með því sem er að ger-
ast annars staðar í heimin-
um. Fá að þreifa á hlutun-
um og koma við þá.”
Nú höfum við séð út-
færslu Guðrúnar Margrétar
í skóm, bíl og kjól. Ef til vill
fáum við í framtíðinni að
sjá krónupening hannaðan
af henni. Krónan hefur
nefnilega sérstakan sess í
huga hennar. „Daginn fyrir
Facett keppnina fann ég
krónu á götunni. Auðvitað
tók ég hana upp, því
mamma kenndi mér á sín-
um tíma að króna, sem
maður finnur á götunni, sé
happapeningur, daginn eftir
stóð ég uppi sem sigurveg-
ari í keppninni.”