Vikan - 14.06.1999, Blaðsíða 9

grenninu. Á þessum slóðum
voru múhameðstrú og kristni
algengustu trúarbrögðin. Mú-
hameðstrúarmenn eiga marg-
ar konur en sú fyrsta nýtur
ákveðinnar virðingar. Bílstjór-
inn minn var sonur fyrstu
konu og því arftaki föður síns.
Móðir hans var hins vegar dá-
inn og kona númer tvö sat
orðið í hennar sæti. Hún
hataði hann og hann forðaðist
í lengstu lög að móðga hana
þar sem að hún gæti sagt við
hann að Allah myndi refsa
honum fyrir ósvífnina og hún
gæti síðar byrlað honum eitur
án þess að það yrði nokkurn
tíma rannsakað. Hjátrúin er
svo mikil á þessum slóðum að
langflestir tryðu því að þetta
hefði orðið að áhrínsorðum.
Fólkið hefur mikla trú á töfra-
læknum og leitar sér ekki
hjálpar vestrænna lækna fyrr
en það er í raun dauðvona.
Höfðingjar eru taldir hafa
mátt umfram aðra og í hvert
sinn sem bflstjóri minn brá sér
af bæ lét hann pabba sinn
blessa sig og þá trúði hann að
sig myndi ekki henda neitt illt.
Eg fékk að sannreyna ég
þetta. Ég setti upp litla versl-
un þarna og keyrði 300 km til
að kaupa lager. Bílstjórinn ók
mér og venjulega fór hann
ekki undir 160-170 km hraða.
Ég var alltaf að biðja hann um
að hægja á en þá var jafnan
viðkvæðið að ég þyrfti ekkert
að óttast við nytum sérstakrar
verndar vegna blessunar föður
hans. Við vorum á heimleið
eitthvert sinn þegar einhver
ökuþór svínaði fyrir bflinn hjá
okkur. Bílstjóranum tókst
með naumindum að afstýra
slysi og stöðvaði. Hinn gerði
slíkt hið sama og þegar hann
steig út úr bílnum var þetta
ógurlegur rumur, stór og mik-
ill. Undir venjulegum kring-
umstæðum hefði þetta endað
með slagsmálum en bflstjórinn
minn var svo öruggur með sig
og sagði hinum að vernd föð-
ur hans hefði bjargað sér. Sá
stóri gerði þá ekki meira en að
bugta sig og beygja og biðjast
afsökunar.
Þegar verkefninu í Ukpilla
var lokið fluttum við til Port
Harcourt sem er hafnarborg
og stendur við stórt fljót. Þar
var viðhorf fólksins til hvítra
annað. Stundum var maður
kallaður hvítt svín í stórmark-
aðnum enda varla nema von
að svertingjunum þætti erfitt
að sjá hina hvítu með fullar
innkaupakörfur þegar þeir
sjálfir höfðu varla efni á að
kaupa sér smjörstykki. Síðar
fluttum við okkur um set til
Overri sem er hundrað kfló-
metrum norðar í landinu.
Á flótta undan
mannætum
í Nígeríu tíðkast mannát
enn, þrátt fyrir að það sé
bannað með lögum og réttar-
kerfið reyrti að sporna gegn
því eftir frémsta megni. í
kringum Pprt Harcourt eru
mannætuslæði, þar sem
mannshvörf voru tíð og hættu-
legt að vera á ferli eftir að
skyggja tók. Einu sinni ákváð-
um við og nokkrir vinir okkar
að eyða gamlárskvöldi á
ströndinni. Við fórum á hrað-
bátum niður fljótið og komum
okkur fyrir með mottur og
teppi á ströndinni. Sandflugur
gerðust þá svo aðgangsharðar
Vikan 9
Texti: Steingerður Steinarsdóttir
Myndir: Gísli Egill Hrafnsson og úr einkasafni