Vikan - 14.06.1999, Blaðsíða 44

Fmmhaldssagan
HÆTTULEGUR LEIKUR
1.KAFLI
Viktoría beit sig í vörina
til blóðs. Það var kækur sem
hún hafði haft síðan hún var
barn og enn ekki tekist að
venja sig af. Hún gerði þetta
svo ómeðvitað að hún hefði
eflaust ekki tekið eftir því ef
gamla konan, sem sat á móti
henni í rútunni, hefði ekki
starað á hana. Viktoría velti
því fyrir sér hvort hún ætti
að þakka henni eða að stara
á hana á móti. Hún gerði
hvorugt en þurrkaði blóðið
af vörinni og horfði út um
gluggann. Þau voru komin
til Boston. Hún leit á klukk-
una og sá að ferðin frá New
York hafði tekið nákvæm-
lega fimm klukkustundir.
Hún var kvíðin. Hún var
komin heim aftur eftir sex
ára fjarveru. Heim. Þar sem
Rósalía bjó. Hún hristi höf-
uðið. Hún mátti ekki hugsa
svona. Hún mátti ekki að-
skilja sig frá henni eins og
hún og Rósalía væru ekki
ein og sama persónan.
Lækninum hafði tekist vel
upp með andlitið á henni.
Hún hafði valið besta lýta-
lækninn í New York. Hún
opnaði töskuna sína, tók
upp spegil og virti fyrir sér
andlit sitt, fyrst framan frá
og síðan frá hlið. Hún var
þess meðvituð að gamla
konan starði á hana allan
tímann.
Það er ekkert að hökunni
á þér, hafði læknirinn sagt
fyrir aðgerðina en hún stóð
fast á sínu. Ég er ekki sam-
mála, hafði hún sagt.
Hún hafði skoðað myndir
í hundraðatali. Hún hafði
sagt stelpunum á skrifstof-
unni að þetta væri líkast því
að panta sér nýtt andlit eftir
verðlista. Engin hló að
brandaranum. Þær áttu oft-
ast í erfiðleikum með að
skilja brandarana hennar.
Ég skil ekki af hverju þú
ert að þessu, hafði ein þeirra
sagt. Ég gæti ekki hugsað
mér að sjá ókunnugt andlit í
hvert sinn sem ég lít í spegil-
inn. Ekki það að mér komi
við hvað þú gerir, en per-
sónulega finnst mér þetta al-
veg út í hött.
Rósalía var á öndverðri
skoðun. Hún hafði farið í
aðgerðina og viti menn!
Rósalía Salino hvarf fyrir
fullt og allt og í hennar stað
birtist Viktoría Louisa. Nýtt
andlit, hárið litað aðeins
dekkra en það var áður, lil-
aðar linsur og umfram allt,
nýr líkami. Á einu ári hafði
hún lést um 45 kíló. Ef
mamma gæti bara séð hana
núna.
Mamma. Hún hafði aldrei
sætt sig við það þegar dóttir-
in ákvað að flytja til New
York um leið og hún útskrif-
aðist úr menntaskólanum.
En hennar álit skipti ekki
máli. Viktoría hafði verið
ákveðin í því að fara burt og
flýja vondar minningarnar
frá unglingsárunum. Ekki
það að það hafi tekist. Hún
uppgötvaði það fljótlega að
enginn flýr fortíðina. Þótt
hún ferðaðist kringum
hnöttinn yrði hún alltaf
sama feita, ljóta stelpan.
Fyrir ári síðan hafði
mamma hennar fengið
hjartaslag og dáið samstund-
is.Viktoría, sem var einka-
erfingi foreldra sinna, var
allt í einu auðug kona. Það
var þá sem hún fékk hug-
myndina um breytinguna og
í eðlilegu framhaldi af því
ákvað hún að fara aftur
heim. Það var ekkert annað
en kaldhæðni örlaganna.
Húsið og allar milljónirn-
ar. Henni hafði brugðið þeg-
ar lögmaðurinn hringdi og
sagði henni upphæðina. Eft-
ir lát föður hennar kom í
ljós að hann var líftryggður
fyrir háa fjárhæð en móðir
hennar hafði aldrei hreyft
við peningunum. Hún hafði
haldið áfram að leigja frú
Miller herbergi og lifað af
leigutekjunum og vöxtunum
af líftryggingunni.
Viktoría stakk speglinum
aftur í töskuna og tók upp
úr henni svarta, innbundna
bók. Hún virti fyrir sér
myndina á fyrstu blaðsíð-
unni með hatursglampa í
augum. Ellefu andlit. „Klík-
an" sem útskrifaðist 1981.
Neðst á blaðsíðuna var skif-
að með rauðu tússi: „Partí?
Minntist einhver á partí?"
Hún rétti úr sér og horfði
tómlega fram fyrir sig. Já,
hugsaði hún. Svo sannarlega
verður haldið partí. En í
þetta skipti ætlaði hún að
skipuleggja það og hún
skyldi sjá til þess að það yrði
öðruvísi en öll önnur partí.
Hún virti aftur fyrir sér
myndina. Rauður hringur
var dreginn utan um eitt
andlitið. Henni leið betur
þegar hún horfði á það.
Rustý. Hún hafði annað í
huga varðandi hann.
Hún sá útundan sér að
gamla konan hallaði sér for-
vitin fram í sætinu. Viktoría
sneri sér að henni og horfði
beint í augun á henni. Lang-
ar þig að sjá? spurði hún og
rétti fram bókina. Konan
roðnaði og flýtti sér að líta
undan.
Klukkan var orðin níu
þegar rútan stansaði á enda-
stöðinni. Gamla, forvitna
konan hraðaði sér út í októ-
bermyrkrið. Viktoría glotti
með sjálfi sér. Það hafði
ekki verið mikill vandi að
koma henni úr jafnvægi.
Aðeins yfirlætislegt augna-
ráð og nokkur vel valin orð.
Það hafði tekið Viktoríu
mörg ár að læra að sýna
fólki í tvo heimana. Þegar
hún var barn þjáðist hún af
feimni. Það þurfti ekki ann-
að en að einhver horfði á
hana til þess að hún byrjaði
að roðna og stama, nema ef
þessi „einhver" var leigjand-
inn, frú Mills. Við hana var
hún svo ókurteis að það var
með ólíkindum. Það furðu-
lega var að frú Mills reiddist
henni aldrei og kvartaði
aldrei undan henni við
mömmu hennar.
Viktoría lokaði töskunni.
Nú átti hún aðeins eftir að
ná í farangurinn og taka
leigubíl til Bradly. Þessa
dagana hafði hún efni á því.
Valley Road númer
sautján. Viktoría stóð með
töskurnar við fætur sér og
horði á eftir gula leigubíln-
um hverfa niður götuna.
Hún hafði ekki einu sinni
komið til heimabæjarins til
þess að vera viðstödd jarð-
arför móður sinnar. Hún
sneri sér varlega við og virti
fyrir sér stórt húsið.
44 Vikan