Vikan - 06.07.1999, Blaðsíða 25

Ástin mín eina.
Þar sem ég hef átt svo
erfitt með að ná til þín und-
anfarið ákvað ég að skrifa
þér bréf til að leggja við
hjarta þitt. Ég hef verið að
horfa til baka og rifja upp
okkar fyrsta fund. Hann
stendur mér ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum þótt ára-
tugirnir séu orðnir rúmlega
þrír. Frá þeirri stundu sem
augu okkar mættust fyrsta
sinni vissum við að ekki yrði
aftur snúið. Við hreinlega
runnum saman, ein sál, einn
líkami. Við vorum bara
krakkagrey, galopin og
varnarlaus fyrir afli ástar-
innar og kunnum ekkert
annað en að hleypa öllu
beint inn að hjartarótum.
Tókum örlögum okkar opn-
um örmum. Og víst voru
þetta bjartir dagar og heitar
nætur. Þú brást þér í líki
Rómeós, söngst eins og
breima köttur undir glugg-
anum, baðaðir mig í rósum
og þreyttist aldrei á að
greiða ljósu lokkana mína.
Við fléttuðum okkur svo
þétt saman á fermingar-
beddanum að við hefðum
hæglega getað gróið saman.
Ég valhoppaði daginn út og
inn og hjartað var svo
barmafullt af gleði að mér
fannst blóm vaxa út um eyr-
un.
Það er gott að eiga góðar
minningar og það er gott að
hafa átt þig að í öll þessi ár.
Ég verð að játa að ég veit
ekki alveg hvernig ég á að
bregðast við í fjarveru karl-
mennsku þinnar, þessi víð-
átta er eitthvað svo flá. Ég
kann betur við þröngan
stakk og skýrar reglur. Ég
veit ekkert í hvorn fótinn ég
á að stíga við þessa gnótt
gapandi vega sem liggja til
allra átta. Mér líður eins og
stefnulausri hryssu með
slakan taum. Mér fer miklu
Vikan 25