Vikan - 20.07.1999, Síða 29

reyndi að bera hönd yfir
höfuð mér hljómaði ég eins
og gömul nöldurskjóða.
Hún hætti að fara út að
skemmta sér og það varð til
þess að við Tómas áttum
sjaldan stundir í einrúmi. Ég
varð að horfast í augu við
það að samband okkar var
alls ekki eins og mig hafði
dreymt um og að Kata var
aðalástæða þess að svo var
ekki. En hvað gat ég gert?
Hún tók því illa ef ég reyndi
að tala um þetta við hana.
Hún hélt því fram að ég væri
eigingjörn og afbrýðisöm og
vildi eiga Tómas með húð
og hári. Ég fékk samviskubit
og leið eins og grýlunni sem
hún sagði mig vera.
Tómasi fannst Kata sæt og
skemmtileg. Ég sagði við
sjálfa mig að ég yrði að taka
mig saman í andlitinu og
gleðjast yfir því að mikil-
vægasta fólkinu í lífi mínu
kæmi svona vel saman. Því
hefði getið verið öfugt farið.
Ekki hægt að misskilja
Síðar kom í ljós að það
voru örlagarík mistök af
minni hálfu að líta á Kötu
sem barn. Ég taldi mér trú
um að samskipti þeirra væru
saklaus en ég hefði ekki átt
að loka augunum fyrir kyn-
þokka hennar. Ég hefði ekki
átt að vanmeta aðdráttarafl
ungrar, ástfanginar stúlku.
Kata fór að klæða sig á
áberandi hátt. Ég man
hvernig hún gekk ögrandi
um húsið, hvernig hún
horfði á Tómas hungruðu
augnaráði og var alltaf að
snerta hann. Þegar hún kom
úr sturtu gekk hún um húsið
með pínulítið handklæði um
sig miðja og átti alltaf erindi
þar sem Tómas komst ekki
hjá því að sjá hana.
Og hvernig brást Tómas
við? Ég man ekki til þess að
hann hafi nokkru sinni kom-
ið með athugasemdir um
hegðun hennar. Ég man aft-
ur á móti hvernig hann elti
hana með augunum þegar
hún gekk um í handklæðinu
einu saman, man hvernig
hann brosti til hennar og
horfði í augun á henni þegar
þau töluðu saman. Hann
andmælti aldrei þegar ég
sagðist ætla að fara snemma
í rúmið. Og hann hvatti mig
til þess að fara út með vin-
konum mínum. Það var eftir
eitt kvöld, úti með vinkon-
unum, að ég gat ekki lengur
lokað augunum fyrir því
sem var að gerast fyrir fram-
an augunum á mér. Ég kom
fyrr heim en ég ætlaði mér
og kom dóttur minni og
sambýlismanni mínum á
óvart þar sem þau lágu í sóf-
anum. Það var ekki nokkur
leið að misskilja það sem
þar fór fram. Þau voru rjóð í
kinnum og með úfið hár.
Peysan hennar lá á gólfinu
og skyrtan hans var frá-
hneppt.
Grátur og uppgjör
Fyrstu viðbrögð mín voru
reiði. Ég tók upp bók sem lá
á stofuboðinu og grýtti
henni í áttina til þeirra eins
fast og ég gat. Ég sá ekki
hvar bókin lenti því ég hljóp
út úr húsinu. Ég gekk
stefnulaust um göturnar
klukkutímum saman. Ég
grét og bölvaði Tómasi,
Kötu og sjálfri mér fyrir að
hafa látið þetta viðgangast.
Þegar ég kom til baka var
Tómas farinn og Kata var
búin að læsa sig inni í her-
berginu sínu. Ég skipaði
henni að opna dyrnar en
hún svaraði mér ekki. Ég fór
inn í baðherbergið og henti
öllu sem tilheyrði Tómasi.
Fötin hans lét ég í svartan
ruslapoka og henti honum
út á gangstéttina.
Nú eru tveir mánuðir síð-
an þetta gerðist. Tómas hef-
ur nokkrum sinnum reynt
að hafa samband við mig en
ég neita að tala við hann.
Við Kata búum ennþá undir
sama þaki en hún er sjaldan
heima. Hún rýkur á dyr í
hvert sinn sem ég reyni að
tala út um hlutina við hana.
Samband okkar er verra en
það hefur nokkru sinni ver-
ið. Við forðumst hvor aðra
eins og heitan eldinn.
Ég er komin yfir versta
áfallið og ég veit að hlutirnir
geta ekki gengið svona.
Þrátt fyrir allt erum við
mæðgur og verðum á ein-
hvern hátt að ná sáttum. Ég
er að vissu marki tilbúin til
þess að fyrirgefa henni. Hún
er aðeins táningur og gat
ekkert að því gert að hún
varð ástfangin af Tómasi.
Ég veit ekki hvernig ég
get fengið hana til þess að
tala við mig. Astandið er
óþolandi og ég treysti mér
ekki til þess að tala við hana
meðan hún horfir á mig hat-
ursfullum augum. Ég verð
bara að vona að tíminn
vinni með okkur og það
komi að því að okkur takist
í sameiningu að leysa þenn-
an erfiða hnút.
lesandi segir
Þórunni
Stefánsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
meö okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þínu? Þér er velkomið að
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Ildniilisfanj>ið er: Vikan
- „Lífsreynslusaga“, Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Neifang: vikan@frocli.is