Vikan - 20.07.1999, Blaðsíða 57

inni í garðinum. Hér áður
fyrr höfðu börn gaman af að
slíta upp túnfífla og flétta úr
þeim hálsfestar og armbönd,
en sá leikur er eitthvað á
undanhaldi að því er mér
virðist. Kannski er það
vegna þess hve ötullega við
foreldrarnir göngum fram
við að losa okkur við bless-
aðan fífilinn úr okkar nán-
asta umhverfi. Túnfífill get-
ur verið til mikilla vandræða
og erfitt er að uppræta hann
vegna þess hve sterk og
mikil stólparótin er sem
hann vex upp af. Ekki er
nóg að taka í blöðin sem
komin eru upp og draga
þannig upp rótina. Hún situr
nefnilega undantekningarlít-
ið eftir í jarðveginum og við
höldum á blöðum og leggj-
um í hendinni, sama hvað
við höfum reynt að fara fag-
lega að.
Fíflabaninn er hand-
hægur
Til er eitur sem á að drepa
fífla og reyndar er til hvers
kyns illgresiseyðir í eitur-
formi en mörgum þykir
betra að losa sig við illgresið
á náttúrulegan hátt. í því til-
viki kemur svokallaður fífla-
bani sér vel. Þetta er létt
og þægilegt
verkfæri sem
nota má bæði
til að útrýma fíflum og
öðru illgresi úr gras-
flötinni, og meira að
segja úr blómabeðunum
líka. Fíflabaninn er 95
sentímetra löng járnstöng
með handfangi á öðrum
endanum en þremur pinn-
um á hinum. Pinnun-
um er stungið niður í
jörðina, utan um
plöntuna, og svo er
handfanginu snúið.
Þegar verkfærið er
dregið upp tekur það
með sér plöntuna sem
við vildum losa okkur
við. Sérlega þægilegt
er að nota fíflabanann
því að við þurfum ekk-
ert að vera að bogra
heldur getum staðið
upprétt á meðan við
berjumst við óvininn.
Um leið og við drög-
um illgresið upp úr
moldinni eða grasflöt-
inni verður eftir svolít-
il hola. Ef mikið hefur
verið af fíflum í flöt-
inni lítur hún vissulega
út eins og golfvöllur
með ótal holum, en
þessar holur eru ótrú-
lega fljótar að fyllast.
Til þess að flýta fyrir
fyllingunni er hægt að
leyfa grasinu sem til
fellur við túnsláttinn
að fara niður í holurn-
ar svona um leið og
við rökum því saman.
En víkjum aftur að
illgresi og þá fyrst og
fremst því sem vex í
blómabeðunum.
Besta vörnin gegn
því að það komi upp
aftur og aftur er að
slíta það upp með rótum í
eitt skipti fyrir öll. Illgresi,
sama hvaða nafni það nefn-
ist, má alls ekki fá tækifæri
til þess að blómgast og
mynda fræ því þá getum við
átt von á því að sjá það
Fíflabaninn er ein-
falt tæki en gagnlegt
en við fundum hann
hjá fyrirtækinu Gull
og grænir skógar.
Kröftugur túnfifillinn sem fengið hefur að vaxa í þessu gróskumikla
beði er reyndar ekki lcngur í blóma en hann kcmur til með að sá sér.
Fyrir framan hann er eyrarrós með bleikum blómum og fyrir aftan fífil-
inn er önnur fíflategund, sem ekki flokkast undir illgresi. Hann er kall-
aður geinsufiTdl. (Ljósmynd: Sigurjón Ragnar)
spretta upp næsta sumar og
þá engu minna en árið á
undan. Takist garðeigandan-
um hins vegar að hreinsa
garðinn sæmilega vel í tvö
eða þrjú sumur verður ill-
gresisvandamálið ekkert
vandamál lengur. Blóma-
beðin þurfa aðeins á smá
„viðhaldshreinsun“ að halda
rétt eins og allt annað sem
vel er hugsað um, sama
hvort það er húsið eða garð-
urinn.

Stingið nið-
ur í miðja
plöntuna.
Snúið einn
eða tvo
hringi.
Dragið upp
og plantan
og rótin
fylgjast að.
Ýtið á hnapp í
handfanginu miðju
og plantan losnar úr
klóm fíflabanans.
Vikan 57