Vikan - 30.07.1999, Qupperneq 6

Texti: Margrét V. Helgadóttir
Myndir: Baldur Bragason
Langaði margoft að

Nina Björk Árnadóttir er að jafna sig eftir mesta áfall lífs síns 1 1 ln u n
og sagði: „Má ég bjóða þér
íbúð?“ „Hvaða íbúð?“ spurði ég.
„Hjá mér,“ svaraði hún.
Ég flutti nú ekki til hennar þar
sem ég var komin niður í Dyngju
og búin að koma mér fyrir þar.
Ég var í eins konar taugaáfalli
þegar ég þurfti að pakka niður og
flytja út af heimilinu mínu. Tveim-
ur dögum áður en ég átti að flytja
út kom nágrannakona mín, hún
Bessý, og pakkaði fyrir mig. Ég
gat ekki gert neitt, sat bara og
reykti. Anna Agnars vinkona mín
kom til mín og Elísabet Þorgeirs-
dóttir kom líka og hún keyrði mig
í Dyngjuna með dótið mitt.
Ég man óljóst eftir fyrstu dög-
unum þar. Ég spurði Jóa for-
stöðumann: Hvernig var ég þegar
ég kom hingað? og hann sagði:
Þú varst mikið veik, Nína mín.
Núna leigi ég góða íbúð hjá
Öryrkjabandalaginu og það hefur
reynst mér vel.“
Önnur kona í spilinu
Hjónin Nína Björk og Bragi
þóttu sérstök hjón og margir
höfðu á orði að þau litu út fyrir að
vera ákaflega samhent og and-
legir jafningjar.
„Ég væri ekki sá rithöfundur
sem ég er í dag ef Braga hefði
ekki notið við. Ég missti mikið.
Hann studdi mig alveg gífurlega,
það hefðu ekki allir karlmenn ver-
ið tilbúnir að gera. Við vorum
miklir félagar.
Hann las yfir allt sem ég skrif-
aði og alltaf þegar hann fann að
ég þurfti að fara í burtu og ein-
angra mig, þá gekk hann í málið.
Ég hef skrifað mikið í klaustri í
Danmörku og þótt ekki væru til
peningarfyrirfarmiðanum, þá
birtist hann með miðann handa
mér.
Bragi er sjálfur mjög góður
penni, hann hefur skáldaæð. Það
er í rauninni synd að hann skrifi
Lífinu er gjarnan líkt við veðráttuna, í því skiptast á skin og skúrir. Að und-
anförnu hefur mikið rignt í lífi Nínu Bjarkar Árnadóttur. Þrjátíu og tveggja
ára hjónabandi hennar og Braga Kristjónssonar er lokið. Endalok þess voru
ákaflega sársaukafull; önnur kona tók völdin í lífi hans.
Asama tíma urðu miklar
sviptingar í lífi hennar.
Landsbanki íslands átti
húsnæðið sem þau bjuggu í og á
svipuðum tíma og hjónabandinu
lauk var þeim gert að yfirgefa
húsið. í ofanálag varð ekkert af
uppsetningu Þjóðleikhússins á
verki eftir Nínu Björk. Verki sem
búið var að leiklesa fyrir áhorf-
endur í sal sem tóku því mjög
vel.
Nína Björk hefur farið á botn-
inn í leit sinni að sálarró. Hún
byrjaði aftur að misnota lyf eftir
áfallið og endaði inni á Vogi í
meðferð en hún hefur áður farið í
meðferð af sömu ástæðu. Að
henni lokinni átti Nína ekki í nein
hús að venda því heimili hennar
6 Vikírn
var horfið. Öllu sem henni var
kærast var svipt í burtu á sama
tíma. Nína er í mikilli ástarsorg.
Hún er að upplifa afbrýðisemi og
höfnun í fyrsta skipti á ævinni.
„Við Bragi giftumst árið 1966 í
Skálholtskirkju og vorum gefin
saman af séra Sigurði Pálssyni.
Bragi var mér óskaplega góður
og við áttum saman
35 ár í blíðu og
stríðu.
Saman eigum við
þrjá syni. Elstur er
Ari Gísli, svo Val-
garður og yngstur
er Ragnar Isleifur.
Ari Gísli á yndislega
telpu, Ragnheiði
Björk, sem ég lifi
fyrir.
Mig langaði
margoft að deyja
eftir að þetta kom
upp og ég hugleiddi
það alvarlega. Til-
hugsunin um hana
Ragnheiði mína hélt
í mér lífinu á þeim
tírna."
Nína Björk hefur
upplifað að sumir
vinir hafa horfið en
aðrir staðið sem
klettar með henni á erfiðum tím-
um.
„Þeir eru nokkrir sem hafa
reynst mér vel. Þar vil ég helst
nefna Ragnhildi Pálu Ófeigsdótt-
ur vinkonu mína. Eitt kvöldið
hringdi ég í Jón Proppé og hann
ásamt Guðrúnu konu sinni voru
komin innan hálftíma. Fólkið á
Reykjalundi hefur líka reynst mér
vel.
Anna Margrét Magnúsdóttir,
sembal- og píanóleikari, er góð
vinkona mín og mér mikill stuðn-
ingur. Gömul skólasystir mín,
Anna Agnars, og kona sem bjó í
næsta húsi við mig á Sólvallagöt-
unni, kölluð Bessý, reyndust mér
sérlega vel þegar ég þurfti að
flytja út af Sólvallagötunni.
Þegar ég var húsnæðislaus
var Þórarinn Tyrfingsson læknir
mér afskaplega góður. í mínum
huga er hann Ijósberi sem vinnur
á vegum æðri máttar. Hann vinn-
ur alveg dásamlegt starf. Ég var
á Vogi fárveik í langan tíma og
lenti í millitíðinni inni á hjartadeild
því ég er með hjartagalla. Ég var
langt leidd, fékk ákaflega mikla
köfnunartilfinningu og allir héldu
að ég væri að deyja. Synir mínir
og Bragi komu til mín en mér leið
vel þegar ég hélt að ég væri að
skilja við. Þegar læknunum tókst
að bjarga mér fór ég að hágráta.
Þegar ég var aftur komin inn á
Vog leyfði Þórarinn mér að liggja
í rúminu í fimm sólarhringa. Hann
sagði við mig að ég hefði engan
lífskraft. „Þú verður hjá mér
þangað til að þér líður betur,“
sagði hann.
Ég spurði hann hvert ég ætti
að fara þegar ég myndi missa
húsið mitt í október. Þórarinn
svarði því til að hann myndi koma
mér fyrir á áfangaheimili sem og
hann gerði. Ég flutti í Dyngjuna
sem er áfangaheimili fyrir konur.
Það var ein manneskja sem
bauð mér að búa hjá sér. Vigdís
Grímsdóttir hringdi til mín fyrsta
kvöldið sem ég var í Dyngjunni
„Mig langaði
margoft að deyja eft-
ir að þetta kom upp
og ég hugleiddi það
alvarlega. Tilhugsun-
in um hana Ragn-
heiði mína hélt í mér
lífinu á þeim tima.“