Vikan - 31.08.1999, Blaðsíða 55

að fíflast og grínast frekar
en að berja frá mér. Ég var
alltaf fremstur í flokki þegar
átti að setja upp leikrit,
keppa í spurningaleikjum,
segja brandara og vera
skemmtilegur. Oft fékk ég
að heyra að ég væri efni í
skemmtikraft og að ég ætti
að fara í leiklistarskóla.
Svona gekk líf mitt öll
unglingsárin. Ég var stoð og
stytta mömmu, verslaði, eld-
aði handa okkur, hjálpaði
bróður mínum að læra,
skemmti kennurum og
skólafélögum .. og laug.
Ég var fremur bráðþroska
líkamlega, en inni í þessum
stælta skrokk var drengur
sem var mjög lítill í sér. Ég
hló og spaugaði við alla, en
innra með mér ólgaði sorgin
sem mér fannst stundum
vera að springa inni í mér.
Þegar neyðin er
stærst...
Það var ekki fyrr en ég var
orðinn sautján ára að mér
barst hjálp á mjög undarleg-
an hátt. Þá kom bróðir
minn, sem mér fannst eigin-
lega að væri fósturbarnið
mitt, fullur heim. Lögreglan
mætti með hann heim á
dyrapallinn, illa til reika og
hálfmeðvitundarlausan. Það
var ég sem tók á móti hon-
um því mamma var að
vinna, en á þessum tíma af-
greiddi hún í sjoppu í ná-
grenninu þrátt fyrir drykkj-
una.
Ég ætlaði að brjálast úr
reiði. Bróðir minn var ekki í
neinu ástandi til að svara
fyrir sig svo ég henti honum
bókstaflega í rúmið og lét
hann liggja þar. Um morg-
uninn þegar ég ætlaði að
vekja hann og senda hann í
skólann var hann enn blind-
fullur og búinn að pissa und-
ir. Ég fékk mikið áfall. Þessi
atburður gerði mig bæði
skelfdan og reiðan og mér
fannst heimurinn vera að
hrynja yfir mig. Ég gat ekki
hugsað mér að bróðir minn
yrði sama fyllibyttan og
mamma og ég var á barmi
örvæntingar. Ég vissi að
bróðir minn hafði smakkað
vín áður, en það var nokkuð
sem ég gerði aldrei. Ég hafði
alltaf vonað og trúað að það
yrði honum ekki til trafala í
lífinu, en nú sá ég fram á
annað. Þetta atvik var að
vísu einstakt, en bróðir
minn hélt áfram að drekka
og hann hætti að koma heim
á næturnar til að þurfa ekki
að mæta mér. Ég vissi að
hann réð heldur ekki við
áfengisneyslu sína og ég
vissi líka að nú gæti ég ekki
leikið þykjustuleikinn minn
lengur. Það var ekkert til að
lifa fyrir, allt í einu var líf
mitt í rúst, fjölskylda mín
var farin í hundana.
En einmitt þegar hugarvíl
mitt var sem mest komst ég í
samband við mann sem
sjálfur var óvirkur alkó-
hólisti. Það var hann sem
benti mér á að leita mér
hjálpar og hætta að lifa fyrir
mömmu og bróður minn því
það yrði hvorki þeim eða
mér til góðs. Ég sem undan-
farin ár hafði verið hrókur
alls fagnaðar alls staðar og
hvergi banginn var nú eins
og sprungin blaðra; máttlaus
og einskis nýtur. Ég fór þó
að leita aðstoðar hjá öðrum
aðstandendum alkóhólista
og lærði fljótlega að það var
ekki í mínum verkahring að
passa annað fullorðið fólk.
Ég sagði þeim báðum frá
því að ég væri hættur þessu,
héðan í frá yrðu þau að bera
ábyrgð á sér sjálf, ég ætti
nóg með sjálfan mig því mér
liði líka illa.
f fyrstu hafði þetta engin
áhrif á þau, en það hafði
mikil áhrif á mig. Ég sveifl-
aðist milli sektarkenndar og
einhvers konar sæluvímu
yfir mínu nýfengna frelsi.
hún ekki þurr nema nokkra
mánuði, en núna hefur hún
ekki drukkið í meira en ár.
Er á meðan er. Tilfinningar
mínar sveiflast mikið ennþá
og stundum er ég reiður og
sár yfir því að enginn skyldi
Stundum fannst mér ég vera
illmenni að hugga ekki
mömmu, ljúga í símann fyrir
hana og hugsa ekki einn um
heimilið. Mér fannst ég líka
vondur bróðir að reyna ekki
að draga hann út úr sollin-
um og vaka yfir honum. En
svo komu þeir tímar sem ég
hugsaði með mér; nú er ég
loksins ég sjálfur, ég er ekki
að leika mömmu fyrir allan
heiminn.
Sem betur fer varð þessi
hugsun ofan á og nú er ég
farinn að lifa mínu eigin lífi.
Bróðir minn er langt kom-
inn með að drekkja sér í
brennivíni en mamma er
búin að fara tvisvar í með-
ferð. í fyrra
skiptið var
Lesandi segir Jóhönnu Harðardóttur sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með okkur? Er eitthvað sem hefur haft mikil áhrif á þig, jafnvel breytt lífi
þínu? Þér er velkomið að skrifa eða hringja til okkar. Við gætum fyllstu nafnleyndar.
bjarga mér frá þessari æsku.
Hvers vegna gerði enginn
neitt? Kannski var það af
því að mamma vann alltaf
og aldrei kvörtuðum við
bræðurnir. Ég var alltof góð
móðir.
Ég er samt að mestu leyti
sáttur við líf mitt eins og það
er núna. Ég lifi þetta af. Ég
vil bara ekki að önnur börn
upplifi það sem ég mátti
þola. Ég vona að foreldrar
sem eru alkóhólistar lesi
þetta og geri eitthvað í sín-
um málum. Ég vona líka að
ef einhver verður vitni að
svona sálarmorði á barni láti
hann það ekki viðgangast.
Það er ekki víst að allir geti
staðist það eins og ég gerði.
Hcimilisfungiö er: Vikan
„Lífsreynslusaga**, Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@frodi.is