Vikan


Vikan - 14.09.1999, Síða 28

Vikan - 14.09.1999, Síða 28
Móðir bekkjarbróður míns lagði mig í einelti Ég er tólf ára en þegar ég var ellefu datt mér og vinkonu minni það í hug að hefna okkar á strák sem var bekkjar- bróðir okkar þann vetur því hann hafði logið upp á okkur að mömmu sinni. Hann sagði henni að við hefðum verið að stríða honum á Ijótum vörtum sem hann var með út um allt á hönd- unum en það var alls ekki satt. Ég hef sjálf átt við sama vandamál að stríða og dytti aldrei í hug að stríða neinum vegna slíks. Mamma hans hringdi heim til mín eftir að hann sagði þetta við hana og öskr- aði i símann ókvæðis- orð og kallaði mig öll- um illum nöfnum. Við vildum ekki gera neitt hræði- legt eða vont, enda vorum við ekkert voðalega reiðar, svo við ákváðum að gera símaat. Við hringdum og böbluðum við hann ein- hverja vitleysu og svo skellt- um við á. Þetta þótti okkur óskaplega fyndið og spenn- andi svo við hringdum aftur. í þetta sinn svaraði mamma hans og var alveg brjáluð, 28 Vikan hótaði að hringja á lögregl- una og fleira í þeim dúr. Við þetta espuðumst við um all- an helming og hringdum nokkrum sinnum í viðbót. Þá sagðist hún vera með númerabirti og alveg vita hverjar við værum. Við urð- um skíthræddar og hættum strax að hringja. Seinna um daginn fórurn við í myndmennt í skólanum og þá kom gangavörðurinn og sagði að vinkona mín ætti að fara og hitta þessa konu. Vinkona mín var smeyk og vildi ekki fara en ég sagðist ætla með henni. Við rædd- um þetta og komumst að þeirri niðurstöðu að best væri að við færum því þá væri þetta búið og gert. Vin- kona mín var lengi treg og hélt að við gerðum bara illt verra með því að fara en ég sagði að ef við færum ekki léti hún okkur aldrei í friði og ég myndi fara hvort sem hún kæmi eða ekki. Vin- kona mín sagði þá að hún myndi aldrei láta mig gera þetta eina svo við ákváðum að fara báðar en fórum þó heim til mín fyrst. Pabbi var heima og við sögðum honum alla söguna nema ég þorði ekki öðru en að ljúga að við hefðum ekk- ert hringt í konuna, það væri bara misskilningur í henni. Pabbi sagði okkur bara að drífa okkur og fara til að leiðrétta þetta. Allir kynnu að meta slíka kurteisi. Við fórum síðan og bönkuðum upp á hjá konunni. Hún dró okkur strax inn í húsið og skipaði okkur að fara fram í eldhús. Þar öskraði hún á okkur hverja spurninguna á fætur annarri og barði stöðugt í borðið um leið og hún gargaði: „Svariði mér, ha!“ En hún gaf okkur aldrei tækifæri til að segja neitt heldur hélt alltaf áfram að öskra fleiri spurningar. I eitt skipti byrjaði ég að tala og ætlaði að svara henni en þá öskraði hún að ég ætti að þegja hún væri ekki búin. Síðan hélt hún áfram að garga. Svo tók hún í fötin okkar og dró okkur upp úr stólunum að símanum. Þar byrjaði hún að leita á núm- erabirtinum og sýndi okkur símanúmerin okkar og heimtaði að við játuðum að hafa hringt í hvert sinn sem þau birtust. Við játuðum og játuðum en það var ekki nóg. Við vissum ekkert hvað hún vildi að við gerðum en þorðum ekki að segja neitt. Að Iokum sagði hún að við ættum að láta son henn- ar í friði, þreif í axlirnar á okkur og henti okkur út. Við fórum báðar að hágráta þegar við komum út og grét- Við fórum báðar að hágráta þegar við komum út og grétum heillengi áður en við þorðum heim. Við vorum samt fegnar að þetta var afstaðið og héldum að nú myndi ekkert meira gerast um heillengi áður en við þorðum heim. Við vorum samt fegnar að þetta var af- staðið og héldum að nú myndi ekkert meira gerast. Einum og hálfum mánuði seinna var ég í bankanum þegar hún kom inn. Ég flýtti mér út þegar ég sá hana en hún elti mig og hrækti á eftir mér. Ég lét sem ég sæi þetta ekki og hljóp bara heim eins hratt og ég gat. Alltaf þegar ég sá hana horfði hún ógeðslega illilega á mig og hún var líka búin að klaga mig í skólanum og allt. Skömmu síðar var ég fyrir utan búðina að reyna að hugga lítið barn sem grét í vagninum sínum. Þá kom hún út og labbaði að bílnum sínum. Hún bakkaði út úr stæðinu, skrúfaði niður rúð- una, keyrði alveg upp að mér og hrækti í áttina til mín. Ég varð alveg brjáluð, hljóp á eftir bílnum og öskr- aði eins hátt og ég gat: „Ætlarðu aldrei að hætta og láta mig í friði?“ Svo „gaf ég henni putta“ en ég veit að það er ógeðslega dónalegt, ég var bara svo reið. Þá sneri hún bílnum við, rauk út og öskraði á mig að ég væri skíthæll og óþverri. Ég veit að ég var ekki saklaus þá, búin að sýna henni svona mikla ókurteisi, en ég öskraði bara á móti. Ég upp- nefndi hana ekki en sagði að hún gerði ekki rétt í að láta svona við mig. Ég hefði ekki verið að stríða syni hennar

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.