Vikan - 25.01.2000, Síða 7

„Það þarf eínfaldlega tvo til.
Það eru gestirnir sem gefa
tóninn og siðan dönsum við
saman. Gestirnir bera
ákveðna ábyrgð á eigin
vellíðan og upplifun. Njoti
beir út í ystu æsar bess sem
boðið er upp á er notaleg
stund næstum bvf guli-
tryggð.“
þessarar jarðvistar."
Veikindi Herdísar Birnu
reyndust mun alvarlegri en
ættingjar hennar og vinir
töldu. Henni hrakaði mjög
hratt á stuttum tíma. „Ör-
lögin höguðu því þannig til
að Dísa lést aðeins tveimur
dögum áður en ég kom
heim. Það var mér mikið
áfall. Þetta var í byrjun
marsmánaðar og var eins og
náttúran öll kenndi til. Veð-
ur voru válynd og þrír skip-
skaðar urðu á svipuðum
tírna. Eitt þeirra skipa sem
fórust var Víkartindur með
búslóðina mína innanborðs.
Fréttir af strandinu bárust
mér í flugvélinni á leiðinni
til íslands. Þetta fannst mér
grátbroslegt."
Auk þess að vilja vera við
hlið vinkonu sinnar bjó son-
ur Unnar Ásu á íslandi.
Hann hafði aðeins búið hjá
henni skamman tíma í Nor-
egi. „Mér var mikið í mun
að sinna honum og fannst
hann þurfa á mömmu sinni
að halda. Ég sé aldrei eftir
því að hafa tekið þessa
ákvörðun."
Samskiptin burfa
að vera góð
Unnur Ása hefur mikla
ánægju af samskiptum við
fólk og það sést best á
veitingastaðnum
hennar. Gleðin er í
fyrirrúmi og virðist
sem bæði Unnur Ása og
samstarfsfólk hennar sé
fremur í leik en starfi. „Mér
líður alltaf best innan um
annað fólk og heillar mann-
legi þátturinn í ferða-
mennskunni mig mjög. Þar
reynir á innsæið. Samskiptin
eru aðalþáttur þjónustunnar,
en í mínum huga
er þjónusta
byggð á sam-
skiptum og sam-
vinnu. Ég legg
mikið upp úr því
að hafa ands-
rúmsloftið á veitingastaðn-
unt afslappað og án tilgerð-
ar. Það geri ég til að gestirn-
ir njóti sem best, en ekki
síður til þess að mér og
starfsfólki mínu líði vel í
vinnunni. Vellíðan er algert
lykilatriði. Allir þurfa að fá
að njóta sín og vera þeir
sjálfir hvort sem um er að
ræða gesti eða starfs-
menn. Þetta byggist
meira á tilfinn-
Eitt beirra skipa
sem fórust uar
UíKartindur með
búslóðina mína
innanborðs.
Unnur Ása tekur fram að
hún sé fráleitt að finna upp
hjólið en vill meina að til
staðar þurfi að vera ákveðin
samvinna á milli gesta og
starfsmanna. „Það þarf ein-
faldlega tvo til. Það eru gest-
irnir sem gefa tóninn og síð-
an dönsum við saman. Gest-
irnir bera
ákveðna ábyrgð
á eigin vellíðan
og upplifun.
Njóti þeir út í
ystu æsar þess
sem boðið er
upp á er notaleg stund næst-
um því gulltryggð. Við reyn-
um svo á móti að gera okkar
besta til að uppfylla óskir
gestanna. Allt er þetta
spurning um gagnkvæma
virðingu."
Margir hafa tekið eftir því
að Unnur Ása á það til að
hrósa fólki fyrir
mgu en
tækni.”
hafa verið góðir gestir. „Ég
hika ekki við að ávarpa gesti
mína ef þeir hafa verið
óvenju skemmtilegir, yndis-
legir eða notalegir á ein-
hvern hátt. Þetta kemur
sumurn á óvart, öðrum þó
alls ekki og finnst það jafn-
vel bara sjálfsagt. Það skipt-
ir miklu rnáli fyrir veitinga-
stað að þangað komi fólk
sem hefur ánægju af því að
vera til og leyfi öðrum að
njóta þeirrar tilfinningar
með sér. "
Féll kylliflöt fyrir staðnum
í raun var það tilviljun
sem réði því að Unnur Ása
tók að sér veilingahússrekst-
ur á Stokkseyri.
„Við heimkomuna var
mér boðið að taka við hótel-
stjórastöðu úli á landi en ég
hafði starfað sex sumur sem
hótelstjóri. Ég ákvað að
taka ekki
boðinu því
mér fannst ég
þurfa að gera
eitthvað eftir
mínu eigin höfði.
Um svipað leyti
hringdi Rut
Gunnarsdóttir,
jl!
irTLr
JIlÞ