Vikan - 03.10.2000, Page 38

Texti og myndir: Sigríður Víðis Jónsdóttir
Síödegissólin sendi geisla sína yfir appelsínugulan trukkinn þar sem hann kleif sífellt hærra eftir torförnum vegarslóöa. Hann hristist og skókst
enda þurr moldarvegurinn eins og þvottabretti. Ferðinni var heitiö í eina af perlum Afrikuríkisins Malawi; þjóðgaröinn Nyika Plateau. Á aöra hönd
voru tignarleg fjöll, hinum megin víöáttumiklir akrar. Brosandi fólk horföi eftirvæntingarfullt á bílinn keyra hjá og veifaöi. Ég lyfti hendi á móti og
naut feröarinnar þrátt fyrir hristinginn enda leiðin afskaplega falleg. Þaö átti eftir aö taka okkur fjóra tima aö keyra sextiu kílómetra.
Strákofunum fækkaði eft-
ir því sem við komurn
ofar og sífellt varð kald-
ara. Við tóku grasigrón-
ar sléttur og við horfðum agn-
dofa á blóðrautt sólarlagið.
Stuttu seinna stoppuðum við og
settum upp búðir. Eftir að hafa
borðað hrísgrjónarétt eldaðan á
gasi kveiktum við varðeld. Við
drukkum heitt kakó og yljuðum
okkur við eldinn. Ut úr myrkrinu
stigu nokkrir innfæddir drengir.
Okkur varð starsýnt á klæðaburð
þeirra og tókum ósjálfrátt stór-
an sopa af heitu kakóinu því þeir
voru berleggjaðir og í stutterma-
bolum. Við buðum þeim að setj-
ast í hlýjuna hjá okkur og
heilsuðum á ensku. „Hello“
(halló) sögðum við en þeir svör-
uðu að bragði „I'm fine“ (ég hef
það gott). Við spurðum hver
tengsl þeirra væru, hvort þeir
væru bræður eða bara vinir. Eft-
irnokkurthikkomsvarið;já. Eg
einfaldaði spurninguna, benti á
tvo þeirra og spurði hvort þeir
værubræður. Annar svaraði ját-
andi, hinn neitandi. Við
komumst aldrei að sannleikan-
um en ég var forvitnari að vita
hvort þeim væri ekki kalt svona
léttklæddum. Ég lagði ekki í
frekari samræður en leit þess í
stað á handleggina á þeim.
Hvernig sem ég hvessti augun
greindi ég enga gæsahúð.
Kannski voru þeir bara svona
svartir að ég sá hana ekki.
Kóngar í ríki sínu
Næsta dag borðuðum við
morgunmat klukkan sex og
ókum síðan inn í sjálfan þjóð-
garðinn. Veðrið var yndislegt.
Við hækkuðum okkur um þús-
und metra og horfðum agndofa á
það sem fyrir augu bar. I fjarska
sáust fjallgarðar en nær voru hól-
ar og hæðir sem ýmist voru
grasigrónar eða þaktar trjám.
Sólin skein í gegnum laufin og
græni liturinn var svo sterkur að
ég hafði aldrei séð annað eins.
Þegar upp var komið tjölduðum
við og borðuðum hádegismat. Á
gresjunum sáum við margar teg-
undir af antilópum vappa um.
Okkur leið eins og kóngum í ríki
okkar þar sem við sátum og
horfðum yfir víðáttuna.
Um kvöldið stóð okkur til
boða að fara í ökuferð á jeppa
með kastljósi á toppnum. Fyrir
fimmtán bandaríska dollara á
mann keyrir þjóðgarðsvörðurinn
um garðinn og leitar uppi spenn-
andi dýr. Hlébarði, blettatígur og
fleiri stór dýr eru best séð á næt-
urnar þar sem þau halda kyrru
fyrir á daginn. Þegar ljósið frá
bílnum lýsir í augu dýranna snar-
stoppa þau og standa grafkyrr.
Kvöldleiðangur sem þessi er því
gott tækifæri til að virða dýrin
fyrir sér. Við höfðum ekki enn
séð hlébarða og ákváðum því að
slá til. Allir f hópnum utan einn-
ar konu gerðu það sömuleiðis.
Hún sagðist varla tíma að borga
fimmtán dollara fyrir dýr sem
hún hefði oft séð áður og rölti af
stað upp á tjaldstæði. Við létum
okkur dreyma um alla hlébarð-
ana sem við myndum sjá meðan
við biðum eftir bílstjóranum.
Metsölumyndir
Eftir um klukkutíma urðum
við vör við umgang. Þar var þá
konan komin aftur og var nokk-
uð niðri fyrir. Við spurðum hana
hvort eitthvað hefði gerst og hún
svaraði að hún hefði mætt hlé-
barða. Augu okkar stækkuðu urn
helming og hakan seig niður á
bringu. Við byrjuðum að tafsa.
Haaaaa... hvaðsegirðu...bíddu
nú við ...haaa ... m... mætt....
hlébarða?????!!! Síðan áttuðum
við okkur, hristum hausinn og
hlógum. Við brostum í kampinn
og sögðum borginmannleg að
hún þyrfti ekki að vera svona öf-
undsjúk þótt við værum á leið í
ökuferðina en ekki hún.
En nú kom öll sólarsagan.
Konan var síður en svo afbrýð-
isöm enda engin ástæða til. Hlé-
barðasagan var enginn uppspuni!
Hún hafði gengið af stað í átt að
tjaldstæðinu en villst og farið of
langt. Skyndilega hafði stórt
pardusdýr skriðið undan trjá-
þyrpingu og lallað yfir veginn.
Það yrti ekki á hana þrátt fyrir
þriggja metra fjarlægð en gekk
sallarólegt sína leið. Við sátum
hljóð eftir þessa sögu. Mann-
eskjan sem tímdi ekki að borga
fimmtán dollara fyrir að sjá hlé-
Sundurtættur vatnsbrúsi
eftir árás hýenanna!
38 Vikan