Vikan - 03.10.2000, Síða 46

bílstjóri væri líka góður elsk-
hugi. Bevan hafði unun að því
að aka sportbílnum sínum allt
of hratt og hann var bæði
óþolinmóður og tillitslaus bíl-
stjóri. Þeir tveir gætu varla
verið ólíkari, hugsaði
Charlotte með sér þegar
Daniel stöðvaði bílinn til þess
að hleypa ungri konu með
barnavagn yfir götuna.
Hjúkrunarheimilið, þar
sem John Balfour, bjó var að-
eins fyrir utan þorpið. Þegar
þau runnu í hlaðið sá
Charlotte gamalt fólk ganga
um í garðinum. Inni var þægi-
leg setustofa þar sem fólk
spilaði á spil, spjallaði saman
eða horfði á sjónvarpið.
„John gæti komið hingað
niður í hjólastólnum og setið
hjá hinu fólkinu ef hann
kærði sig um. Það er leiðin-
legt hvað hann er þrjóskur.
Hann vill ekki viðurkenna að
hann þurfi á félagsskap að
halda eins og hver annar.“
„Kannski líður honum best
einum," sagði Charlotte. Ein-
hverra hluta vegna fannst
henni hún þurfa að verja
gamla manninn.
„Ef til vill,“ sagði Daniel og
benti henni að fylgja sér upp
stigann.
Charlotte varð að viður-
kenna fyrir sjálfri sér að það
væri undarlegt að John væri
alltaf að senda eftir Daniel,
undir því yfirskyni að það yrði
að breyta erfðaskránni, ef
hann kysi eingöngu eigin fé-
lagsskap. Hún gaut augunum
út undan sér á Daniel en það
var ekkert í svip hans sem svo
mikið sem benti til þess að
hann langaði að benda henni
á þá staðreynd. Hún lyfti
brúnum. í hans sporum hefði
hún örugglega gert það.
En hún var ekki hann. Og
ef svo væri hefði hún eflaust
efni á því að vera göfuglynd
við vesalings, misheppnaða
aðstoðarmanninn og leyfa
honum að hafa rétt fyrir sér.
Þetta göfuglyndi fór í taug-
arnar á henni. Henni hefði
þótt það skömminni skárra ef
hann hefði bent henni á að
hún hefði rangt fyrir sér.
Á efri hæðinni var gangur
til beggja hliða. Charlotte
beygði ósjálfrátt til hægri og
Daniel klappaði á öxlina á
henni.
„Við förum í hina áttina,“
sagði hann og benti til vinstri.
Hún snerist á hæli. Hann
stóð allt of nálægt henni og
hreyfði sig ekki úr sporunum.
Hún leit spyrjandi á hann.
„Ég var fyrst núna að upp-
götva hvað þú ert lágvaxin,"
sagði hann til skýringar.
„Ég er einn sextíu og
fimm,“ sagði hún og rétti úr
bakinu.
Hann kipraði augun og hún
sá að hann barðist við hlátur-
inn.
Sennilega þóttu honum
meira varið í hávaxnar kon-
ur eins og Patriciu Winters.
„Það er líklega þess vegna
sem þú gengur um á þessum
hlægilega háu hælum.“
„Charlotte kreppti hnefana
og sendi honum reiðilegt
augnaráð.
„Það er ekkert athugavert
við skóna mína,“ sagði hún
kuldalega. Satt að segja voru
þetta rándýrir skór, þeir einu
sem hún kæmi til með að
eignast á næstunni. Og þótt
skórnir væru ekki hlægilegir
varð hún að viðurkenna að
það sama væri ekki hægt að
segja um draktina, hugsaði
hún döpur í bragði. Hún
strunsaði á undan honum eft-
ir ganginum án þess að líta
um öxl.
Hvernig hafði henni dottið
í hug að henda öllum gömlu
fötunum sínum? Núna hefðu
þau komið sér vel þótt þau
hefðu verið svolítið púkaleg.
Mamma hennar hafði lyft
brúnum þegar Charlotte kom
niður um morguninn og
Charlotte hafði þá fyrst gert
sér grein fyrir því að ef til vill
væru þrönga pilsið, jakkinn
og kremlitaða silkiblússan,
sem hún hafði valið til þess að
vera í þennan daginn, svolít-
ið áberandi.
Dragtin var úr mjúku ull-
arkrepi og jakkinn silkifóðr-
aður. Hún hafði staðið í þeirri
trú að hún væri settleg og
virðuleg en mamma hennar
hafði sagt þurrlega að hún
væri fegin að pabbi hennar
hafi verið kominn á eftirlaun
áður en þessi sídd komst í
tísku.
„Þetta er ekkert,“ sagði
pabbi hennar hlæjandi. „Þú
hefðir átt að sjá pilsin sem
ungu konurnar klæddust á
sjöunda áratugnum. Við urð-
um að kaupa nýja skjalaskápa
vegna þess að í hvert sinn sem
stúlkurnar teygðu sig upp í
efstu hilluna sást í...“
„Þetta er nóg, George,"
greip mamma hennar fram í
þessar endurminningar.
Gangurinn var klæddur ol-
íudúk, sennilega til þess að
auðveldara væri að þrífa
hann. Charlotte leit um öxl
þegar hún heyrði ekki leng-
ur fótatak Daniels. Hún gekk
til hans og beið meðan hann
bankaði á einar dyrnar og
opnaði.
„Halló, John,“ sagði hann.
„Ég kom með góðan gest
með mér í dag.“
Hann hélt dyrunum opnum
fyrir henni. Herbergið var
stórt og fallega búið húsgögn-
um. Fyrir framan rúmið stóð
hjólastóll. Maðurinn sem sat
í stólnum var hvíthærður,
andlitið þakið hrukkum og
hendurnar hnýttar af liðagigt.
„Það verður að viðurkenn-
ast að þetta er fallegur gest-
ur,“ sagði John Balfour þurr-
lega og virti Charlotte fyrir
sér. „Er þetta nýja kærastan?“
Charlotte lét þetta sem
vind um eyru þjóta. I gegn-
um tíðina hafði hún haft
marga skjólstæðinga af karl-
kyninu og gerði sér grein fyr-
ir því að þeir ætluðu sér ekki
að móðga hana með fram-
komu sinni. Satt að segja var
þetta oft þeirra leið til þess að
slá henni gullhamra.
„Nei, Charlotte er lögmað-
ur. Hún er nýbyrjuð að vinna
hjá okkur.“
„Lögmaður? Ja, hérna.
Hún er nú ekkert lík Lydiu.“
„Ekki í útliti, en satt að
segja eru þær að mörgu leyti
mjög líkar,“ sagði Daniel,
Charlotte til mikillar undrun-
ar. „Charlotte sleppti matar-
tímanum sínum til þess að
koma hingað. Þú ættir að
hringja bjöllunni og panta
handa henni tebolla."
John Balfour tautaði eitt-
hvað um að þetta væri hans
herbergi og hann væri fullfær
um að panta te handa þeim
öllum án þess að honum væri
sagt að gera það.
„Ég dreg það frá reikningn-
um sem þú sendir mér fyrir
erfðaskrána," sagði hann um
leið og hann hringdi bjöllunni
fyrir ofan rúmið. Þrátt fyrir
tautið fann Charlotte að hann
var glaður að hafa fengið
ástæðu til þess að lengja
heimsóknina.
Daniel var greinilega ekk-
ert að flýta sér að koma sér að
efninu. Hann spjallaði á ró-
legum nótum við John um
nýjar skipulagsbreytingar í
þorpinu og neitaði að láta
draga sig inn í deilur við
gamla manninn, sem sagði að
skipulagsfræðingarnir væru
að eyðileggja þorpið og
myndu ekki linna látum fyrr
en enginn maður gæti hugs-
að sér að búa þar.
„Ég sé að þú ert á bílnum
hennar Lydiu,“ sagði hann og
horfði út um gluggann. „Hún
var góð kona hún frænka þín.
Faðir þinn komst ekki með
tærnar þar sem hún hafði hæl-
ana. Og hvað þig varðar... ég
vona að þú ofmetnist ekki af
allri frægðinni."
„Það vona ég líka,“ sagði
Daniel rólega.
Ung kona kom með te,
samlokur og kökur á bakka.
Daniel spratt á fætur til þess
að aðstoða hana og Charlotte
tók eftir því að stúlkan roðn-
aði og brosti til hans.
„Ég þakka Guði fyrir að þú
baðst hana ekki um að hella
í bollana. Hún hefði hellt því
út um allt,“ sagði John þegar
hún var farin fram.
„Ertu enn þá með ekkju
Winters garnla?" spurði
hann. Hann vissi greinilega
46
Vikan