Vikan - 31.10.2000, Blaðsíða 19

„Við skiljum hvertannaðogget-
um leitað hverttil annars 1 neyð.
Aðrir bæjarbúar umgangast
okkur ekki, það mætti halda að
við værum með smitandi sjúk-
dóm,“ segir hún.
Janet, vinkona Isobel, býr í
sama hverfi. Hún er 23 ára og
móðir ársgamallar stúlku. Hún
er gift sjómanni og er heima-
vinnandi og notar álíka stóran
skammt af heróíni á viku og Is-
obel.
Janet er smávaxin með dökkt
stuttklippt hár og hún gengur í
dýrum unglingatískufatnaði.
Hún ilmaraf dýru ilmvatni oger
vel snyrt. Það er engin leið að
sjá á Janet að hún sé fíkill og
það eina sem vitnar um að ekki
sé allt í lagi er flóttalegt og
reikult augnaráð.
Þær vinkonurnar, Isobel og
Janet, hittast stundum heima
hjá annarri hvorri þeirra á kvöld-
in og fá sér skammt saman.
„Ég byrjaði á þessu fljótlega
eftir að ég eignaðist barnið. Ég
var mikið ein heima og maður-
inn minn, Mike, fór að koma
með efnið heim þegar hann var
í landi. Hann og félagar hans
höfðu notað það í eitttil tvö ár,“
segir Janet. „Við förum ekki
mikið út saman, en Mike bauð
mér fyrst heróín hér heima því
hann sagði að það væri meira
gaman að kynlífinu svoleiðis. Ég
fann reyndar engan mun á því,
en ég fæ mér skammt á hverju
kvöldi og við neytum heróíns
saman þegar hann er heima.
Þaðtók migaðeins nokkra daga
að verða háð þessu."
Janet er mjög vel stæð en
segir að það sé komin viss
stöðnun í lífsgæðakapphlaupið
hjá þeim hjónunum. „Við eig-
um alltsem við þörfnumst; hús,
bíl og fallegt innbú. Við getum
alltaf borgað reikningana þótt
stór hluti af laununum fari í
heróínið. Heróínið gengur fyrir
öllu öðru en þetta bjargast með-
an ekkert kemur fyr-
ir. Við ætlum ekki að
eignast fleiri börn því
þaðerof mikil ábyrgð
þegar maður er í
þessari neyslu, mað-
ur veit aldrei hvað
getur komið upp á.
Ég verð stundum
mjög kvíðin og
hrædd og ég veit vel
að þetta getur ekki
gengið svona til ei-
lífðar, einhvern tíma
verð égað leita hjálp-
ar til að komast út úr
þessu. Ég get bara
ekki hugsað mér að
gera það strax.“
Það eru margar ungar konur
sem standa í sömu sporum og
þær vinkonurnar. Færri ungir
karlar en konur ánetjast heróín-
inu í Frazerburg og talið er
sennilegt að það sé svipað í öðr-
um bæjum þar sem lítið er við
að vera og ungtfólk veður í pen-
ingum sem það veit ekki hvað
það á að gera við.
Svo virðist sem þessar konur
geti haldið áfram að lifa með
heróíninu um einhvern tíma
áður en illa fer og haldið heim-
ilum sínum gangandi en sífellt
fleiri konur koma þó í endur-
hæfinguna hjá Sandy Wisely illa
haldnar.
„Þessar ungu konur missa
sjálfsvirðinguna með tímanum
og það endar alltaf með því að
þær gefast upp og hætta að
sinna sjálfum sér, heimilinu og
börnunum. Ég hef fengiðtil mín
margar konur sem hafa reynt að
fyrirfara sér með eitulyfjunum
vegna þess að þær eygja enga
aðra von út úr þessu. Flestar
reyna ekki að hætta fyrr en þær
hafa brennt allar býr að baki sér,
eru orðnar öreigar og búnar að
leggja llf sitt í rúst. Við erum
að reyna að fá þær ti I okkar fyrr,
en því miður er eitrið sterkara
en við,“ segir Sandy að lokum.
Vikan
19