Vikan - 31.10.2000, Blaðsíða 47

Þórunn Stefánsdótlir þjddi
el þegar hann sá að Charlotte
virti fyrir sér málverkið.
Það var ekki erfitt að sjá ætt-
arsvipinn, þótt andlitsdrættir
Lydiu væru mýkri. Málverkið
hafði greinilega verið málað
þegar Lydia var ung. Hún var
með sama dökka háralitinn og
Daniel, sama nefið og sterklegu
kjálkana.
,,Þú ert mjög líkur henni,“
sagði hún.
„Kannski í útliti, en ég er
hræddur um að ég hafi ekki erft
frá henni framsýnina ogákveðn-
ina. Ég efa það að ég gæti gert
allt það sem hún kom í verk.
Og ég hefði aldrei getað fært svo
stóra fórn.“
,,Fórn?“ spurði Charlotte
undrandi.
,,Já. Hún fórnaði öllu til þess
að sanna mál sitt, sanna að hún
væri jafn fær lögmaður og hvaða
karlmaður sem var. Hún vildi
ekki giftast vegna þess að hún
var hrædd um að eiginmaðurinn
krefðist þess að hún lokaði
skrifstofunni. Hún stóð í þeirri
trú að það væri ekki hægt að
vera allt í senn, lögmaður, eig-
inkona og móðir. Á þeim tíma
datt engum í hug að hugsa
þannig."
Hann sagði þetta svo reiði-
lega að Charlotte sneri sér undr-
andi frá málverkinu og virti
hann fyrir sér.
„Hvað heldur þú? Heldur þú
að það sé mögulegt?"
Hann horfði á hana.
„Égheldaðallirverði aðvelja
og hafna, hvort sem það eru
karlmenn eða konur sem eiga í
hlut. Við verðum alltaf að fórna
einhverju. John Balfour elskaði
Lydiuogmiggrunaraðhún hafi
elskað hann. Þegar við vorum í
herberginu hans í dag komst
ég ekki hjá því að verða hrygg-
ur þegar ég hugsaði um hvern-
ig þau sóuðu lífi sínu. Þau elsk-
uðu hvort annað en hún sneri
viljandi baki við ástinni."
Charlotte starði á hann. Hún
hafði ekki búist við að heyra
þessi orð úr munni hans. Aldrei
hefði Bevan dottið í hugaðgefa
út slíkar yfirlýsingar.
Daniel opnaði dyrnar og benti
henni að fylgja sér.
Herbergið var stórt og þægi-
lega búið húsgögnum. Á ein-
um veggnum voru stórir glugg-
ar. Logarnir úr eldinum í arnin-
um spegluðust í trégólfinu og
lamparnir, sem voru á víð og
dreif um herbergið, gáfu frá sér
notalega birtu.
Charlotte kom auga á flygil í
einu horninu.
„Lydia átti hann," sagði
Daniel þegar hann sá að hún
virti flygilinn fyrir sér. „Þegar
hún var að alast upp þótti sjálf-
sagt að börn lærðu að spi la á pí-
anó. Hún vildi að ég lærði að
spila en ég er hræddur um að
ég hafi aldrei náð lengra en að
komast nokkurn veginn skamm-
laust í gegnum fingraæfing-
arnar."
Tveir þægilegir sófar, klædd-
ir röndóttu áklæði, stóðu við ar-
ininn. Á gólfinu voru fallegar,
handofnar mottur.
Daniel stillti hjólabakkanum
upp fyrir framan arininn.
Charlotte sá að það var hægt
að stækka hann þannig að hægt
væri að nota hann sem borð.
„Við skulum borða meðan
maturinn er heitur,“ sagði Dani-
el.
Charlotte fékk sér sæti. Hún
fékk sér á diskinn þótt enn þá
væri hún ekki beint svöng. Hún
hristi höfuðið þegar Daniel
spurði hvort hún vildi meira vín.
„Þaðervissaraaðsleppa því,
ég á eftir að keyra heim," sagði
hún.
Hann brosti til hennar. „Fyr-
irgefðu, ég var búinn að gleyma
þvf. “
Hann hætti við að hella í glas-
ið sitt og enn einu sinni gat
Charlotte ekki varist þeirri hugs-
un hversu tillitssamur hann
væri. Hún hafði ekki kynnst
mörgum karlmönnum sem voru
gæddir þeim eiginleikum. Til-
litssemi hafði verið víðsfjarri í
Bevanstilfelli. Þaðvar langtsíð-
an hún hafði komist að þeirri
niðurstöðu að karlmenn væru
upp til hópa sjálfselskir þótt
þeir reyndu að fara vel með það
í návist kvenna.
Charlotte borðaði eins mikið
og hún gat en hún var ekki
hálfnuð með matinn þegar hún
varð að viðurkenna að hún gæti
ekki borðið meira.
Hún gaut augunum til Dani-
elsogsá sértil undrunarað hún
virtist ekki vera ein um það að
hafa litla matarlyst.
„Hefur þú ekki lyst á matn-
um?“ spurði hann.
Hún hristi höfuðið. „Nei, mér
þykir það leitt, en það lítur ekki
út fyrir það."
Andrúmsloftið var þannig að
Charlotte fannst hún ekki geta
verið þarna öllu lengur. Hún
stóð snögglega á fætur og svim-
aði um leið og hún stóð í fæt-
urna.
Daniel ýtti borðinu til hliðar
og flýtti sér til hennar.
„Charlotte ..."
„Charlotte," endurtók hann
rámri röddu.
Charlotte leit á hann. Hún gat
ekki annað þegar hún heyrði
biðjandi rödd hans. Hann horfði
í augun á henni. Hjarta hennar
sló allt of hratt. Hana langaði að
draga djúpt að sér andann og
róa sig niður en virtist alls ófær
um það.
Hún horfði hjálparvana á
Daniel og lokaði augunum þeg-
ar hann kyssti hana.
Það var svo ótal margt sem
hún hefði getað gert, það voru
ótal auðveldar leiðir til þess að
koma sér undan því sem var að
gerast. í þessstaðstóð hún ein-
faldlega í sporunum og beið ...
og þráði það ókomna. Úr þögn
hennar mátti lesa bæði hvatn-
ingu og samþykki.
Hann kyssti hana varlega,
næstum því hikandi. Hann hélt
andliti hennar milli handa
sinna. Hún fann spennuna í lík-
ama hans, heyrði þungan and-
ardrátt hans og vissi hvað hann
þráði.
Hann þráir líkama minn, það
er allt og sumt, sagði hún við
sjálfa sig. En hún lét þau varn-
aðarorð sem vind um eyru þjóta.
Líkami hennar brást við atlot-
um hans um leið og hann snerti
hana. Ef hún átti að vera alveg
heiðarleg hafði hún þráð þessa
snertingu lengi.
Hann snerti hana blíðlega og
varlega, eins og hún væri úr
brothættu postulíni. Tilfinning-
ar hennar svöruðu þeim skila-
boðum þótt skynsemi hennar
reyndi að segja henni eitthvað
allt annað. Til þess þráði hún
hann og elskaði allt of mikið.
Ef til vill hefði hún verið fær
um að láta skynsemina ráða ef
hann hefði snert hana frekju-
lega og græðgislega. En snert-
ingu hans var allt öðru vísi far-
ið. Líkami hennar skalf og hún
var hjálparlaus þegar hann
strauk háls hennar með lotn-
ingu og heitar varir hans fóru í
könnunarferð eftir hörundi
hennar. Kossarnir urðu meira
krefjandi og þegar hann þrýsti
henni að sér gat hún fundið
hversu mikið hann þráði hana.
Hún var föst í gildru eigin til-
finninga og þrár.
í gegnum huga hennar þutu
myndir af líkömum þeirra hlið
við hlið og höndum hans á lík-
ama hennar. Hún hafði enga
stjórn á þessum myndum, ekki
frekar en hún gæti spornað við
þessum tilfinningum. Varir
hans kæfðu stunurnar í hálsi
hennar.
Aldrei hafði hún upplifað
neitt þessu líkt. Aldrei fyrr hafði
hún þarfnast þess svo að verða
hluti af annarri manneskju. Hún
vildi vera laus við allar hömlur,
snerta hann og finna hendur
hans á beru hörundi sínu. Hún
hafði aldrei verið svo meðvituð
um líkama sinn, svo meðvituð
um að vera kona. Geirvörturnar
voru stinnar, magavöðvarnir
spenntirog líkaminn mjúkurog
rakur. Það var eins og sálin og
líkaminn væru fínstillt saman í
fallegan samhljóm.
Hún var jafnmeðvituð um lík-
ama Daniels. Líkami hans æsti
hana upp. Hjartsláttur hans var
ör og hún fann lyktina af heit-
um líkama hans. Lyktin var karl-
mannleg og hrein. Hún óskaði
einskis heitar en að vera um alla
eilífð í faðmi hans, strjúka og
finna saltbragðið af rökum,
heitum líkama hans, renna
tungubroddinum niður eftir
honum og drekka í sig blæbrigði
áferðar, lyktar og bragðs.
Hún hafði aldrei upplifað
slíka nautn, samstilltar tilfinn-
ingar og hungur.
Vikan
47