Vikan - 31.10.2000, Blaðsíða 58

. ____ ___
Náqranni mmn
Nagr
ÞoVd
i mig ekki
Ég var ófrísk að
seinna barninu mínu
þegar við hjónin
keyptum stærra hús-
næði. íbúðin sem við
bjuggum í fyrir var lítil
þriggja herbergja íbúð
í lítilli sex íbúða blokk.
Þar hafði okkur liðið
afskaplega vel og
eignast marga ná-
granna okkar að vin-
um. Nýja íbúðin var í
stórri blokk með
mörgum stigagöngum
og átta íbúðum í
hverjum. Við höfðum
bæði búið í sambýli
við aðra alla tíð og
kviðum því alls ekkert
fyrir því að fá fleiri ná-
granna en áður.
Sonur minn var á sjö-
unda ári, kátur og lífs-
glaður drengur. Hann
var kurteis og prúður
en líkt og önnur börn átti hann
ofttil aðgleyma sérogvera með
mikinn hávaða. Fljótlega eftir
að við fluttum inn urðum við vör
við að maðurinn á neðri hæðinni
sýndi okkur mikinn kulda og
leiðindi. Hann tók varla undiref
við buðum góðan dag á göngun-
um ogef hann mætti drengnum
einum átti hann til að skamm-
ast í honum fyrir eitthvað sem
yfirleitt var lítið sem ekki neitt.
Eitt af því sem virtist fara mjög
í taugarnar á honum var ef
skólataska drengsins slóst utan
í handriðið og eins ef hann dró
hana á eftir sér upp stigann. Af
þessu hlaust auðvitað hávaði en
yfirleitt stóð hann mjög stutt
yfir. Drengurinn svaraði venju-
lega engu þegar hann réðst að
honum á þennan hátt og hlust-
aði kurteis þar til maðurinn
hafði rutt úr sér. Barnið sagði
mér þó alltaf frá fundum þeirra
og ég varð sífellt pirraðri og
meira undrandi á að maðurinn
Við þessa óvæntu mót-
stöðu mína hunskaðist
hann niður stigann taut-
andi blótsyrði, hótanir og
bölbænir.
skyldi kjósa að sitja fyrir barn-
inu í stað þess að tala við mig
ef hann hefði undan einhverju
að kvarta.
Dag nokkurn sendi ég strák-
inn svo út í hverfisverslunina,
sem lokaði klukkan sjö, rétt fyr-
ir lokun vegna einhvers hráefn-
is sem vantaði í matinn. Barn-
ið vissi að tíminn var naumur
ef það átti að ná í búðina og
flýtti sér sem mest það mátti.
Á útidyratröppunm mætti
drengurinn hins vegar „vini okk-
ar“af hæðinni fyrir neðan og
maðurinn stöðvaði hann til að
kvarta undan því að plastklæðn-
ing á handriðum hússins væri
farin að losna. Hann vildi meina
að sonur minn hefði orsakað
þetta með því að renna sér á
handriðinu. Drengurinn hafði
átt það til nokkrum sinnum að
flýta fyrir sér með þessu al-
þekkta sporti sem enginn hef-
ur náð betri árangri í en Mary
Poppins. Við vorum hins vegar
ekki búin að búa í húsinu nema
tvo mánuði og því ógerlegt að
barnið hefði getað eyðilagt neitt
á þeim tíma. Auk þess varstiga-
gangur hússins illa farinn og til
stóð að gera hann allan upp
þannig að þetta var óþarfa raus.
Drengurinn reyndi að losa sig
frá manninum með því að segja
honum að nú lægi sér lífið á að
komast í búðina fyrir mömmu
en maðurinn greip þá í hand-
legg barnsins og hélt því föstu.
Barnið varð hrætt og reyndi að
slíta sig laust en maðurinn herti
bara takið. Viðskiptum þeirra á
tröppunum lauk þannig að
barnið varð of seint í sendiför-
ina og kom háorgandi upp til
mfn bæði hrætt og svekkt.
Tjáði sig með urri og
hnussi
Ég velti því lengi fyrir mér eft-
ir þetta hvort ég ætti að tala við
manninn en ákvað að það væri
ekki til neins. Nokkrum vikum
seinna voru sonur minn og vin-
ur hans á leið út og gengu af
stað frá íbúð minni hlæjandi og
masandi fullir tilhlökkunar að
komast út með boltann sinn.
Dyrnar uppi hjá mér voru opn-
ar og þeir voru varla búnir að
stíga nema tvö skref niður stig-
ann þegar ég heyrði dyrnar á
neðri hæðinni opnast og ná-
granna minn æða fram. Hann
öskraði á börnin: „Haldiði
kjafti!" ogskellti síðan hurðinni
á eftir sér. Þetta var klukkan
fjögur í eftirmiðdaginn og ég
vissi að þessi maður vann ekki
vaktavinnu svo sú afsökun að
hann þyrfti að sofa á daginn átti
ekki við. En nú var mér nóg boð-
ið. Ég gekk niður, hringdi hjá
manninum og sagði honum að
mér þætti ámælisverðara að
fullorðið fólk missti stjórn á sér
og réðist að börnum með slík-
um ofsa og leiðindaorðbragði en
að börn gleymdu sér og töluðu
hátt þegar lífsgleðin gripi þau.
Ég sagði enn fremur að hefði
hann eitthvað upp á son minn
að klaga kysi ég að hann talaði
við mig en léti barnið í friði á
göngunum eftirleiðis. Maðurinn
svaraði mér engu, heldur urraði
eitthvað sem ég skildi ekki og
skellti á mig hurðinni.
Ég ræddi þessi mál við mann-
inn minn en það undarlega var
að nágranninn geðilli var ekkert
nema elskulegheitin við hann
og virtist eingöngu þurfa að fá
útrás fyrir skapsmuni sína þar
sem ég og barnið vorum ann-
ars vegar. Um hríð var þó kyrrt
á milli okkar að öðru leyti en
því að maðurinn sýndi mér
megnustu fyrirlitningu í hvert
skipti sem ég var svo óheppin
að rekast á hann á ganginum.
Á Þorláksmessukvöld ári eftir að
við fluttum inn vildi svo til að
sonur minn kom til mín og sýndi
mér jólaskyrtuna sína útataða í
blettum eftir jólaballið í skólan-
um. Hann hafði viljað forðast
skammir þegar hann kom heim
af ballinu og stungið skyrtunni
58
Vikan