Vikan - 31.10.2000, Qupperneq 59

rEFfín íHTiETm hfh
inn í skáp og mundi síðan ekki
eftir að ræða þetta við mig fyrr
en þarna. Nú voru góð ráð dýr.
Ég reyndi að handþvo úr skyrt-
unni en tókst ekki að ná öllu
klístrinu með því móti og app-
Ragnið í ná-
granna mínum ^
glumdi um stiga-
ganginn og þegar
kom að íbúðinni
hjá mér rak hann
bylmingshögg í
hurðina.
að íbúðinni hjá mér rak hann
bylmingshögg í hurðina.
Ég fór til dyra og byrjaði á að
reyna að biðja manninn afsök-
unar og útskýra hvernig í mál-
inu lá. Hann hafði engan tíma
til að hlusta á mig og
vildi aðeinsfá að ryðja
úr sér óhroðanum yfir
mig. Hann hélt því
blákalt fram að ég
þvæi helst aldrei þvott
nema á næturnar,
nokkuð sem ég kann-
aðist ekki við þar sem
ég svaf oftast svefni
hinna réttlátu á þeim
tíma, og hann ætlaði
aðtaka það upp á hús-
fundi hversu óþolandi
égværi í umgengni. Ég
svaraði honum fullum
hálsi þegar ég heyrði
þetta og sagði upp í
opiðgeðið á honum að
þessi orð hans væru
Maðurinn hafði ekki
nokkurn rétt til að hegða
sér svona því að þótt í fjöl-
býlishúsum sé ætlast til til-
litssemi og góðrar um-
gengni þá er einnig til nokk
uð sem heitir ofurvið-
kvæmni.
elsínblettir voru sérlega fastir.
Ég lagði hana því í klór og stakk
henni í þvottavélina til að skola
úr henni. Ég var svo upptekin
við verkið að ég tók ekki eftir
að klukkan var farin að nálgast
miðnætti. Þegar þvottavélin hóf
að vinda heyrðum við að dyrn-
ar opnuðust á neðri hæðinni og
nágranni okkar æddi upp stig-
ann bölvandi eins og mannýgt
naut. Ragnið í honum glumdi
um stigaganginn og þegar kom
hrein lygi og hann
mætti gjarnan taka
málið upp á húsfundi.
Ég vissi að ég átti
stuðning fólksins í
húsinu vísan því karl-
inn „vinur rninn" var
vægast sagt alls ekki
vel liðinn. Við þessa
óvæntu mótstöðu mína
hunskaðist hann niður stigann
tautandi blótsyrði, hótanir og
bölbænir.
Ásökuð um leti
Um vorið var haldinn hús-
fundurog mértil mikillar undr-
unar minntist nágranni minn
ekkert á ónæði það sem hann
taldi sig hafa mátt þola af minni
hendi. Þess í stað reyndi hann
mikiðtil aðtroða uppá mig bók-
haldi húsfélagsins sem ég neit-
aði að taka að mér bæði vegna
þess að ég hafði einfaldlega of
mikið að gera til að geta sinnt
því vel og einnig vegna þess að
mér voru málefni hússins ekki
nægilega vel kunn og fyrir lá að
gera áætlun um viðgerðir. Hann
sakaði mig þá um leti og blés
sig mikið út við aðra á fundin-
um yfir því hversu latt unga
fólkið væri. Hann hefði mátt
vinna sólarhringunum saman á
sínum yngri árum en samt ekki
vílað það fyrir sér að sjá um bók-
hald ogskipulagningu fyrir hús-
félagið. Ég varstórmóðguð þeg-
ar ég heyrði þetta og tilkynnti
fundargestum að varla gæti ná-
granni minn dæmt mig, mann-
eskju sem hann þekkti ekki
neitt og vissi mest lítið um að-
stæður hjá. Á þessum tíma var
ég ífullu námi í Háskólanum og
vann aukavinnu sem spyrill hjá
Gallup, tók auk þess að mér
þýðingar og ýmsa
textavinnslu og var
að mestu ein með
tvö börn því maður-
inn minn var á sjó.
Sonur minn var um
þetta leyti átta ára
en yngra barnið
tveggja.
Eitthvað sljákkaði
íkarli þegarég benti
á þessar staðreynd-
ir og aðrir sem viðstaddir voru
kímdu í barminn. Húðarleting-
inn ég sat hins vegar sár og
svekkt því það sauð enn á mér
yfir því að hafa þurft að þola
leiðindi karlsins. En sennilega
hefur hann fundið á andrúms-
loftinu sem þarna ríkti að vin-
sældir hans voru ekki miklar því
hann lét mig í friði lengi vel eft-
ir þetta. Á gamlárskvöld árið eft-
ir dró heldur en ekki til tíðinda.
Yngra barnið okkar veiktist og
við urðum að gefa því hitalækk-
andi lyf. Barnið var þriggja ára
og kraftmikið og ákveðið. Það
var því ekki á því að foreldrarn-
ir fengju að koma stílunum fyr-
ir og orgaði af öllum lífs og sál-
arkröftum og barðist um. Við
reyndum að halda því, enda
vissum við af reynslunni frá því
nóttina áður að lítið yrði hægt
að sofa ef ekki væri eitthvað gert
til að bæta líðan barnsins.
Krakkinn var hins vegar háll
sem áll og smaug úr greipum
okkar aftur og aftur. Við eltumst
við hann lengi og allaf jukust
lætin í krakkanum. Þá vitum við
ekki fyrri til en rekið er rokna
högg í loftið á neðri hæðinni.
Hávaðinn bergmálaði um svefn-
herbergið en barninu brá svo
mikið að það snarhætti látun-
um og lá kyrrt nægilega lengi
til að mér tókst að koma stíln-
um fyrir.
Daginn eftir mætti ég ná-
grannanum og þá tilkynnti ég
honum að ég kynni ekki við
þessar aðferðir hans við að
koma skilaboðum til mín. Ef
hann hefði eitthvað undan mér
eða minni fjölskyldu að kvarta
gæti hann komið og rætt við
okkur málin eins og maður við
mann en sem fyrr svaraði hann
ekki, hnussaði bara og skellti
hurðinni. Stuttu síðar fréttum
við að hann hyggðist selja íbúð-
ina sína og það var mikill dýrð-
ardagur þegar hann flutti loks
út. f stað hans komu hjón á
svipuðum aldri og við, með ung
börn, og nú brá svo við að eng-
inn hafði nokkuð undan mér
eða börnunum mínum að
kvarta. Seinna frétti égað mað-
urinn hefði ekki haft nokkurn
rétt á að hegða sér svona því
að þótt í fjölbýlishúsum sé
vissulega ætlasttil tillitssemi og
góðrarumgengni þá ereinnigtil
nokkuð sem heitir ofurvið-
kvæmni og sé verið að kvarta
undan því sem telst eðlileg um-
gengni, t.d. ef barn hlær eða
grætur eru það einfaldlega ekki
gildar kvartanir.
Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lifi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
I leiiiiilisl'aii^iO er: Vikan
- ..l.ílsrL'\iisliisii”a". Scljave^ur 2,
1(11 Reykjavík,
Netfang: v ikun@fruili.is