Vikan - 14.11.2000, Side 45

Þórunn Slefánsdóitir þýddi
hún hafi notfærtsér aðstöðuna
og boðað Daniel á þessa fundi
til þess að ræða málin þegar í
rauninni... en svo kynntist hún
þessum manni. í fyrrakvöld
hringdi hún í Daniel ogsagðist
vera reiðubúin að eftirláta Gor-
don fyrirtækið en það yrði að
gerast strax. Hún væri að fara
með manninum til Flórída og
vissi ekki hvenær þau kæmu til
baka. Það lítur út fyrir að hann
stundi einhver viðskipti þar.
Daniel tókst að fá Patriciu til
þess að skrifa undir skjölin í
gærmorgun. Þess vegna fór
hann svona snemma heim til
hennar. Þau höfðu greinilega
talað út um málin kvöldið áður
og svo fór hann heim og vélrit-
aði samninginn upp sjálfur.
Hann hefur sennilega ekki þor-
að að bíða með neitt ef henni
skyldi snúast hugur.
,,Ég ... ég skil,“ sagði
Charlotte. ,,Ég býstviðað Dani-
el hafi létt mikið og það liggi vel
á honum."
,,Það væru eðlileg viðbrögð,“
sagði Anne. ,,En satt að segja
finnst mér eins og eitthvað sé
að angra hann. Reyndar á að
jarða John Balfour í dag, þess
vegna er Daniel ekki við. Hon-
um þótti mjög vænt um gamla
manninn."
,,Já, það er rétt,“ samþykkti
Charlotte.
Hún var beinlínis veikaf sam-
viskubiti og iðrun og það sem
verra var, hún kvaldist af vit-
neskjunni um að hún væri búin
að eyðileggja allt...
En Daniel hefði getað útskýrt
fyrir henni málið ... hann hefði
getað sagt henni ...
Hún beit sig í vörina og við-
urkenndi að allt ætti þetta upp-
tök sín í vantrausti. Hann treysti
henni ekki sem lögmanni og
hún hafði ekki treyst honum
sem karlmanni. Kannski var
þetta fyrir bestu, án gangkvæms
trausts gæti aldrei skapast
traust samband á milli þeirra.
Þrátt fyrir það gat hún ekki
annað en velt því fyrir sér hvað
þetta vantraust hafði kostað
hana. Ef hún hefði ekki verið
svo fljót að komast að niður-
stöðu, ef hún bara hefði beðið
þolinmóð, hlustaðogtrúað hon-
um þegar hann sagði að Pat-
rica væri enn þá skjólstæðing-
ur hans, að hann hefði verið að
segja sannleikann.
Ef hún aðeins hefði þagað í
gærmorgun ... kyngt stoltinu og
látið vera að koma með þessa
hræðilegu lygi.
Það fór hrollur um hana þeg-
ar hún rifjaði upp hvað hún
hafði sagt og hvernig hann hafði
brugðist við.
Daniel var kominn í vinnuna.
Hann hafði svarað henni stutt-
aralega þegar hún spurði um út-
för John Balfour. Þótt dyrnar á
milli skrifstofanna væru opnar,
jafnvel þótt hann héldi áfram að
koma og standa við skrifborðið
hennar meðan hann ræddi við
hana um vinnuna, var ekkert
eins og áður.
Hann stóð aldrei nálægt
henni og horfði aldrei á hana
eins og fyrr. Þar sem áður ríkti
hlýja var nú tómarúm.
Það var eins og hann hefði
viljandi dregið sig til baka. Það
voru ósýnilegir veggir á milli
þeirra sem gerðu henni ómögu-
legt að svo mikið sem að brydda
upp á því sem hafði gerst kvöld-
ið sem þau vörðu saman. Hann
gaf henni ekki tækifæri til þess
að segja honum hvers vegna
hún hafði brugðist við á þenn-
an hátt.
Hún hafði gert eina tilraun
til þess að opna fyrir umræðuna
með þvíað óska honumtil ham-
ingju með hvernig mál Gordons
þróuðust.
„Málið var hæpið lagalega
séð,“ sagði hann stuttlega. ,,Ég
vildi verða við síðustu ósk Pauls
og gerði mér grein fyrir að ég
gæti orðið sakaður um að reyna
að beita Patriciu þrýstingi.
Erfðaskráin sem hann skildi eft-
irsig varfullkomlega löglegen
ég vissi hvað hann vildi og sú
ósk varsanngjörn, aðGordon ...
En ég er bara lögmaður, en ekki
Guð almáttugur, og það er alltaf
hættulegt að reyna að fara í
kringum lögin. Ég lagði mikla
áherslu á það að öll afskipti mín
af málinu kæmu sér ekki ekki
illa fyrir skrifstofuna, þess
vegna varð þetta allt að fara
með algjörri leynd.
Éggatekki einu sinni ráðfært
mig við Richard. Hann hefði ef-
laust varað mig við að blanda
mér í málið. Ég hefði gert það
sama í hans sporum. En sem
beturferfór þetta allt vel að lok-
um.“
Hann horfði á hana kald-
Vikan
45