Vikan - 14.11.2000, Qupperneq 46

1121
wm
HfW
hæðnislega. „Þetta erekkigott
fordæmi og égget ímyndað mér
að Lögmannafélagið myndi ekki
líta þetta mildum augum."
„Það er rétt, “ sagði
Charlotte. ,,0g ef Patricia hefði
ákveðið að kæra þig ..."
„Einmitt," sagði Daniel.
„Eins og ég sagði þá ætti eng-
inn lögmaður að leyfa sér að
flækja sig í svona mál. En hvað
um það, varðandi Hellier málið
Charlotte fann að hann vildi
skipta um umræðuefni og tók
við möppunni sem hann rétti
henni.
Hún varð að viðurkenna fyrir
sjálfri sér að hún hafði haft
hann fyrir rangri sök. Sennilega
var skynsamlegt af honum að
treysta henni ekki faglega.
Hanadreymdi hvaðeftirann-
að þessar mikilvægu mlnútur
þegar hann talaði við Patriciu í
símann ... munurinn var sá að
í draumunum vissi hún að hann
var að segja sannleikann þegar
hann sagðist þurfa að ræða um
viðskipti við Patriciu. I
draumunum faðmaði hún hann
að sér í stað þess að hafna hon-
um og hvíslaði að honum að
hún myndi bíða hans ... að hún
þráði hann ... að hún elskaði
hann.
En draumar eru allt annað en
raunveruleiki og í vikulok
neyddist hún til þess að viður-
kenna að hún væri búin að eyði-
leggja allt það sem hugsanlega
hefði getað þróast á milli þeirra.
Hún heimsótti systur sína um
helgina.
„Hvað er að?“ spurði Sarah
blíðlega meðan þær undir-
bjuggu hádegismatinn.
Charlotte hlífði sér ekki þeg-
ar hún sagði systur sinni allt af
létta. „Ég er alveg ráðþrota, ég
veit ekki hvað ég á að gera,"
sagði hún að lokum.
Sarah lyfti brúnum. „Þú hlýt-
ur að gera þér grein fyrir því að
það er aðeins eitt sem þú get-
urgert. Þú verðuraðfaraogtala
við hann. Þú verður að útskýra
allt, viðurkenna að þú hafir haft
rangt fyrir sér, viðurkenna að þú
hafirskrökvaðvarðandi Bevan."
„Það gæti ég aldrei gert,“
sagði Charlotte. „Honum er líka
alveg sama. Hann er svo kulda-
legur við mig, Sarah."
„Hefðir þú ekki brugðist eins
við í hans sporum?" spurði
Sarah og bætti svo við. „Char,
við vitum báðar að þú elskar
hann. Gottogvel, kannski hafn-
ar hann þér. Það getur vel ver-
ið að hann segist ekki lengur
hafa áhuga fyrir þér. En það
hlýtur að verða þess virði að
reyna að laga hlutina. Settu þig
í hans spor. Hvernig liði þér ef
hann hefði sagt eitthvað þessu
líkt við þig? Það er ekki nema
eðlilegt að hann sé kuldalegur
við þig.“
„Hvað á ég að gera ef hann
neitar að hlusta á mig ... hvað
á ég að gera ef..."
„Char, ég er ekki að reyna að
stjórna lífi þínu," sagði Sarah.
„Ég er bara að segja að í þín-
um sporum myndi ég ekki snúa
baki við ástinni svo auðveld-
lega. Hvað er það sem heldur
afturafþér? Hverju hefur þú að
tapa?“
„Engu, nema því litla sem
eftir er að stoltinu," sagði
Charlotte. Þegar hún ók heim-
leiðisseinna um daginn gat hún
ekki gleymt orðum systur sinn-
ar og í stað þess að beygja í átt-
ina að húsi foreldra sinna ók
hún beint áfram eftir veginum
sem lá gegnum bæinn og í átt-
ina að þorpinu þar sem Daniel
bjó.
Charlotte var að því komin að
missa móðinn og snúa við, en
svo minnti hún sjálfa sig á það
sem Sarah hafði sagt og hversu
mikið hún elskaði Daniel.
Það hlaut að vera þess virði
að reyna. Reyna hvað? spurði
hún sjálfa sig í örvæntingu. Að
grátbiðja hann um að elska
hana? Nei, það gat hún ekki.
Hún vissi ekki einu sinni hvort
hann hefði nokkru sinni borið
einhverjar tilfinningar til henn-
ar nema ef vera kynni líkamlega
löngun.
Hvað gæti hún gert ef hann
vildi ekki hlusta á skýringar
hennar? Hvað gæti hún gert ef
hann væri í raun og veru feg-
inn því hvernig hlutirnir hefðu
þróast á milli þeirra? Hvað gæti
hún gert ef...?
Það var of seint að snúa við,
húsið var í augsýn og það sem
meira var, Daniel var að vinna í
garðinum.
Hann hafði líka séð hana.
Daniel fylgdist með bílnum
og þegar hún stöðvaði bílinn
kom hann gangandi I áttina til
hennar. Hann var í gömlum
gallabuxum, gúmmístígvélum
og köflóttri skyrtu með upp-
brettar ermar. Hann var mold-
ugur í framan.
Hún steig varlega út úr bíln-
um. Hjarta hennar var fullt ást-
ar til hans og hún var full von-
leysis.
„Charlotte."
Það varengin hlýja í röddinni,
ekkert bros í augunum og litli
vonarneistinn sem hafði brunn-
Internet ráögjöf
www.simnet.is 800 7575 Ármúli
25
ið í brjósti hennar slokknaði og
dó.
Hún hefði sest aftur upp í bíl-
inn ogekiðaf staðef hann hefði
ekki staðið í veginum.
Þetta var vonlaust. Hún sá
það núna að það hafði verið
rangt af henni að koma. Hana
langaði mest að koma sér í
burtu einsfljótt og mögulegt var
en vissi að hún gæti ekki farið
án þess að segja eitthvað.
Hún var búin að gleyma öllu
því sem hún hafði æft sig í að
segja á leiðinni til hans. Dani-
el horfði á hana kuldalega og
af þvílíku áhugaleysi að hún
flýtti sér að segja: „Ég verð að
segja þér svolítið."
Það var ekki hægt að segja
að augnaráð hans væri vingjarn-
legt. „Þaðer nefnilega það. Eft-
ir svipnum á þér að dæma gæti
égtrúað því að mig langaði ekki
að heyra hvað það er.“
Hann sneri við henni baki.
Hún sá að hann ætlaði ekki einu
sinni að gefa henni tækifæri til
þess að útskýra mál sitt. Hún
fylltist allt í einu krafti, hljóp
til hans og þreif utan um hand-
legginn á honum. Hún lét sem
hún sæi ekki hörkusvipinn á
honum þegar hann sneri sér að
henni.
„Gerðu það, Daniel," sagði
hún biðjandi. „Ég verð að tala
við þig. Það er mjög mikilvægt."
Eitt hræðilegt andartak hafði
hún það á tilfinningunni að
hann ætlaði að reka hana í
burtu en svo snerist honum
hugur. Hann horfði til himins á
svörtskýin sem héngu yfir höfði
þeirra. „Þá er eins gott að við
komum okkur inn, það lítur út
fyrir að það ætli að fara að
rigna."
SÍMINNinterneí'
-tengir þig viö lifandi fólk