Vikan - 28.11.2000, Page 39

Texti: Steingerður S t e i n a r s d ó 11 i r
Viðhorf fólks til lífsins ráða oft mestu um
þess við aðstæðum. Flest þekkjum við einhverja fyr-
irhyggjumenn sem virðast vel undir allar ágjafir bún-
ir og ávallt hafa nokkuð góða hugmynd í upphafi um
lyktir hvers máls. Sjálf er ég svo bjartsýn að jaðrar
við heimsku og trúi stöðugt að eitthvað muni mér
leggjast til áður en allt verði í óefni komið. Sjaldnast hafa nú
stórkostleg höpp orðið mér til bjargar, frekar að svona hversdags-
legt juð hafi að lokum skilað sér, en ekkert virðist það þó slá á
bjartsýnina eða kenna mér ögn meiri fyrirhyggju. Enn fleygi ég mér
út í hringiðuna án þess að velta mikið fyrir mér hvar ferðin muni
enda, rétt eins og gamla konan sem ævinlega túlkaði drauma
sína á þann veg að nú ætti einhver hennar nánustu von á happ-
drættisvinningi. Þegar það brást var ekkert verið að sýta það
heldur beðið eftir næsta drætti því fyrst það brást í fyrsta sinn
var það gulltryggt í annarri tilraun og svo auðvitað ekki allt var
fyrr en þrennt var orðið og fullreynt í fjórða. Hún tók það svo sem
ekkert nærri sér þótt biðin eftir þeim stóra lengdist stöðugt eftir
því sem á ævina leið því hún naut þó alltaf ánægjunnar af til-
hlökkuninni.
Margir hafa viljað skipta mönnum í tvo hópa eftir því hvort
hægt er að kalla þá hálftómt-menn eða hálffullt-menn. Skipting-
in byggir á gömlu sögunni um drykkjumennina sem horfðu á
sama glasið og annar taldi glasið hálftómt en hinn sagði það
hálffullt. Þeir sem almennt líta björtum augum á lífið og virðast
trúa statt og stöðugt að hvernig sem allt velti muni þeir koma
niður á fæturna eru þessir hálffullt-menn en hinir sem gegn svo
mörgu sem guð þeim sendir gera kvíðann að hlíf eru hálftómt-
menn.
Sumum finnst einhver vörn í að búast alltaf við hinu versta því
þá komi svo þægilega á óvart ef hlutirnir einhvern tíma ganga
vel. Þeim þykir jafnvel fró í að spá hinum verstu óförum í byrjun
hverrar atburðarásar. Ég kannast vel við einn slíkan bölsýnis-
mann og þegar fréttir bárust af því á dögunum að
spámaður nokkur hefði séð fyrir endurfæðingu
Krists í Þrándheimi á tilteknum degi ogtiltekn-
um tíma fylgdumst við í fjölskyldunni spennt
með hvort af þessum merkisatburði yrði.
Bölsýnismaðurinn tók lítinn þátt í vanga-
veltum hinna en þegar lát varð á skvaldri
okkar kvað hann skyndilega upp úr eins
manns hljóði: „Þið þurfið nú ekki að velta
endukomu Krists mikið fyrir ykkur, fæðist
hann í Þrándheimi verða þeir búnir að kross
festa hann áður en hann kemst til Óslóar.“
Ratar aldrei um borð í fiugvélina
Þessi sami maður fylgdi eitt sinn
barnabarni sínu í flugtil Danmerkur. Eft-
ms
irforspár um týndan flugmiða, glatað-
an farangur, gleymt vegabréf og önn-
ur óhöpp sem hent gætu áður en um
borð í vélina væri komið virtist allt ætla
að ganga stórslysalaust og hann horfði
á eftir drengnum upp rúllustigann í
flugstöð Leifs Eiríkssonar tuldrandi:
„Tjah! Hann skilar sér ábyggilega aldrei
um borð í vélina."
[ dag er okkur sagt að viðhorf okkar
til lífsins skipti miklu um hvort menn
nái markmiðum sínum eða líði almennt
vel. Bölsýni og svartagallsraus ættu sam-
kvæmt því aðeins að skila mönnum óham-
ingju en þeir bölsýnismenn sem ég þekki
virðast oftast ákaflega ánægðir I sinni
svartsýni og hreinlega oft hafa gaman af
því að setja saman alverstu óhapparöð sem
hægt er að ímynda sér. Þeir eru þó alls
ekki ánægðir þegar hrakspár þeirra rætast
heldur almennt jafn miður sín og aðrir.
Já, sennilega er í þessu sem öðru vandratað
meðalhófið og áreiðanlega best að vera fyrirhyggju-
maður sem stígur varlega til jarðar en lætur ekki
kvíða eða hrakspár aftra sér frá því að reyna sig
hlutina.