Menntamál - 01.02.1948, Blaðsíða 33

menntamál
27
baki sér. Bezt væri að það vísu, að komið væri, að svo miklu
leyti sem kostur er, í veg fyrir, að unglingar leiddust á
villigötur, en það er naumast sanngjarnt að ætlast til, að
svo vel sé séð fyrir málum í jafnungu bæjarfélagi.
Hitt vekur furðu, hversu litlar ráðstafanir bæjarfélagið
gerir til bjargar þeim unglingum, sem í ógæfuna hafa
ratað. Að vísu er nokkurri fjárhæð varið til verndar barna
og unglinga samkvæmt reikningum bæjarins eða rúmlega
218 þús. árið 1946. Og ekki skal í efa dregið, að barna-
verndarnefnd og starfslið hennar vinni störf sín af mestu
kostgæfni.
Samt er niðurstaðan þessi eins og segir í skýrslunni, að
af 20 stúlkum innan 16 ára aldurs, sem full þörf var að
koma úr bænum vegna lauslætis, tókst ekki að koma nema
12 fyrir, og 9 þeirra komu aftur, sumar eftir nokkura
daga, aðrar eftir nokkura mánuði. „Hinum 8 var alls ekk-
ert hægt að hjálpa, og sumar þeirra eru nú ýmist heima
hj á sér, á Keflavíkurflugvellinum eða á upptökuheimilinu.“
Ef litið er til drengjanna, er sagan litlu glæsilegri. 84
drengjum þurfti að ráðstafa úr bænum að áliti nefndar-
innar, 13 þeirra var útvegað heimili og af þeim komu
4 í bæinn eftir tiltölulega skamma dvöl. „Hinum — 21
dreng — var ekki hægt að ráðstafa og fengu því að leika
lausum hala hér í bænum og fremja sjálfir ýmiss konar
afbrot og spellvirki og leiða auk þess aðra drengi út á
sömu braut.“
Það er ekki vandséð af þessu, að barnaverndarnefndin
á þess lítinn kost að sinna þeim verkefnum, sem henni
eru ætluð. Aðeins tiltölulega lítill hluti þeirra barnaogungl-
inga, sem mestrar verndar þarfnast, nýtur hennar. Um
mikinn meirihluta er ekkert sinnt. Þjóðfélagið lætur skeika
að sköpuðu um það, hvað verður um þessi ógæfusömu börn
sín, sem rata á villigötur oft og einatt af þeim óskiljan-
legum og óviðráðanlegum ástæðum og ber jafnan æ lengra
af réttri leið, ef skynsamlegar ráðstafanir eru ekki gerðar