Menntamál - 01.02.1948, Blaðsíða 29

MENNTAMÁL
23
ég hann til þess að aka með mig til nokkurra markverðra
staða, að hans dómi, í og við borgina. Ég flutti mig í fram-
sætið til hans, og röbbuðum við um heima og geima. Þetta
var allra viðkunnanlegasti náungi — miðaldra. Hann sýndi
mér það eitt, sem vert var að sjá. Að því búnu skilaði bíl-
stjórinn mér í gistihúsið, og fór hvor sína leið ánægður
vel. En ánægja mín breyttist í gremju við sjálfan mig.
Ég gleymdi sem sé vitinu í bílnum — eða öllu heldur
skjalatösku, sem í voru ýmis skjöl og upplýsingar, sem ég
ætlaði að melta síðar. Þvílíkt ástand! — og lestin mín
átti að fara eftir tæpa klukkustund. Ég athugaði ekkert
númerið á bílnum og hann leit út eins og fjöldi annarra
bíla. Ég mundi auðvitað þekkja bílstjórann aftur, en
hversu lengi mundi ég þurfa að leita að honum í öllum
þessum sæg? Nú voru góð ráð dýr, því að ekki vildi ég
breyta áætlun þeirri, er British Council gerði — og fram-
hald hennar var í töskunni. Ég ætlaði að ráðfæra mig við
hótelstjórann. En viti menn! 1 sömu andránni hringir sím-
inn, og mér er sagt, að niðri bíði mín maður, sem óski við-
tals við mig. Ég hraða mér niður, og þá stendur bílstjórinn
minn þar grafalvarlegur með hendur fyrir aftan bak og
spyr, hvort ég hafi gleymt nokkru í bílnum. Mér lá við
að faðma karlinn og var ekki seinn til svars. Hann bað
mig að lýsa töskunni og var alvarlegur eins og rannsóknar-
dómari. Ég lýsti töskunni og greindi frá ýmsu, er í henni
var. Hann hafði ekki litið í töskuna, en gerði það nú og
sá þá m. a. plögg með mínu nafni og nafni hótelsins. Þá
breyttist svipur hans, og virtist mér hann ekki síður
ánægður að afhenda mér töskuna en ég að fá hana. Kvödd-
umst við svo með virktum, og og ég át miðdegisverð með
góðri lyst.
Ég gætti töskunnar betur eftir þetta.
Svo fór ég á tilsettum tíma til Leeds mjög ánægður
með dvölina í Nottingham.
Framh.