Menntamál - 01.08.1961, Qupperneq 72

150
MENNTAMÁL
kennaraskólana sé unnt að velja eingöngu þá hæfu, en allt
til þessa hefur það ekki verið unnt.
Eigi að ræða spurninguna um agann nánar, erum við
neyddir til að gera það á þeirri forsendu, að flestir kenn-
arar séu ekki gæddir heilsteyptri skapgerð fremur venju-
legu fólki, sem er þjáð af erfiðleikum hversdagsstritsins.
Það er auk þess hagkvæmt að takmarka umræðurnar við
tiltekið atriði.
í fyrsta lagi verður að leggja áherzlu á þýðingu þess, að
uppeldis- og sálfræðileg þjónusta verði aukin eins fljótt
og mikið og auðið er. Á þeim vettvangi er auðveldast að
leysa þau vandamál, sem torvelda eðlilegan aga í skólum.
Gagn skólans af þess háttar starfsemi er mjög háð því, að
stofnanir þær, sem þessa þjónustu annast, hafi nægilega
fjölmennt, sérmenntað starfslið. Enn fremur er gildi
hennar bundið við það, að unnt sé að framkvæma þau ráð,
sem gefin kynnu að verða, einnig þegar þau tækju til
meiri háttar aðgerða eins og t. d. flutnings barns í athug-
unardeild, sérskóla o. s. frv. Það er mikilvægt, að barn,
sem þjáist af óheilbrigðum hneigðum, fái bót meina sinna
eins fljótt og kostur er. Einnig er það þýðingarmikið fyrir
starf bekkjarins, að þeir einstaklingar, sem valda ókyrrð,
séu fjarlægðir áður en afleiðingarnar af hátterni þeirra
verða mjög víðtækar.
En þrátt fyrir allt þetta munu jafnan skapast vanda-
mál, sem sérfræðiþjónustan á örðugt með að hindra. Eins
og bent hefur verið á áður í þessu riti, stafar ekki allt mið-
ur gott atferli af sjúklegum viðbrögðum. Stundum á það
hreint og beint rót sína að rekja til gáleysis. Eigi að síður
getur það haft alvarlegar afleiðingar, ef ráðstafanir kenn-
arans eru virtar að vettugi.
Hvað á kennari að gera, ef svo ber undir?
I gamla daga ríkti vöndurinn. Enginn óskar hans á ný.
Samt eru í skólanum mörg börn, sem vita miklu meira
um það, sem kennari má ekki gera, en hvað börnum er