Menntamál - 01.08.1961, Síða 113

MENNTAMÁL
191
fyrir þeirri fullkomnun, sem auðið er að ná við samningu slíkrar
bókar. Hins vegar getur tæpast talizt sanngjarnt að ætlast til, að
prófessorar, sem alla tíð eru önnum kafnir við rannsóknir og vísinda-
störf, hafi tíma aflögu til að setja saman kennslubækur fyrir börn
og unglinga. Og þá vaknar einnig önnur spurning: Ef kennarar mega
ekki sjálfir reyna krafta sina á því sviði — fyrir hverju má þá eig-
inlega trúa þeim? Eiga þeir aðeins að liúka í sætum sínum eins og
nautsljóir heyrarar og bíða eftir því, að hvað eina sé rétt upp i
hendurnar á þeim?
Enn segir ritdómarinn: „Bókmenntasaga handa skólum á að vera
miðuð við ákveðnar lesbækur, annars er hætt við, að hún missi marks
að einhverju leyti.“ — Ég hélt, að ekki þyrfti glöggan lesanda til að
sjá, að bók sú, sem hér um ræðir, er miðuð við ákveðna lestrarbók,
og á ég þá að sjálfsögðu við íslenzka lestrarbók eftir prófessor Sig-
urð Nordal. Röð höfunda er að vísu ekki sú sama, þar sem ekki varð
komizt hjá að skipa þeim að nokkru eftir bókmennta- og menning-
arstefnum þeim, sem minnzt er á í bókmenntasögunni. Einnig var
örfáum höfundum sleppt og öðrum bætt við, og voru þá liafðar í
huga aðrar textabækur, sem lesnar eru á unglinga- og gagnfræða-
stigi. Þá var og bætt við örfáum yngri höfundum, sem þegar liafa
hlotið almenna viðurkenningu og telja má sennilegt, að teknir verði
upp í lestrarbækur í framtíðinni. Þessi frávik eru ekki stórvægi-
leg, þegar á heildina er litið. Þó má kalla vangá, að þessa skyldi ekki
vera getið í formála bókarinnar.
Athugasemdir Ingólfs Pálmasonar um fjármál Ríkisútgáfu náms-
bóka tel ég illa rökstuddar, að ekki sé meira sagt.
Erlendur ]ónsson.