Menntamál - 01.04.1965, Side 50

44
MENNTAMÁL
og spennandi. Það þarf bara að hafa það nógu stutt og
breyta olt til, svo að þau verði aldrei leið. Þetta kom eigin-
lega ósjálfrátt. Núna, þegar ég er að leggja inn hljóðsögu
eða tala við þau um eitthvað, þá eru aldrei nein vandræði,
þau taka eftir því, sein ég segi. Það verður líka alltaf að
vera eitthvað til að hlakka til, eitthvað sem á að fram-
kvæma daginn eftir. Þau föndra nú orðið ekki eins mikið
og áður, en ég hef gert meira af því að láta þau búa til
einhverja heild, til dæmis þorp eða sveitabæ. Þá búa þau
kannske til einn hlut á dag, Iiest einn daginn, kú næsta
dag. Þau klippa þetta og lita, — og svo raðast þetta allt sam-
an á einn flöt. Þau byggja þannig upp smám saman heila
sveit eða dálítið þorp — og þetta gerist dag frá degi. Þau
vita, að þau eiga að halda áfram með þetta, og hlakka til
að koma næsta dag. Seinasti tíminn ler oft í eitthvað svona.
Ég skal segja þér, að það er byrjað að spyrja um leið og
komið er inn í stofuna: Eigum við núna að gera kúna —
fáum við að gera lambið í dag? Þau mæta ákaflega vel,
aldrei nokkurn, sem vantar.
— Finnst þér hegðun þessara barna nokkuð öðru vísi en
þú átt að venjast af sjö ára börnum?
— Það kom mér á óvart, hvað þau eru stillt og hvað hægt
er að treysta þeim. Ég bið þau til dæmis að sitja kyrr, ef
ég þarf að skreppa frá — og venjulega eru sjö ára krakkar
það ærslafengnir, að þeir fara úr sætunum og fljúgast á og
hamast — en þessi sitja alltaf eins og ljós. Mér linnst þau
eitthvað svo fjörlaus. Þau eru ekki eins tápmikil og sjö
ára börn eru venjulega.
— Hefurðu haft gagn af fundunum, sem Jónas Pálsson
hefur liaft með ykkur kennurunum?
— Já, það finnst ntér. Sérstaklega hafi hann komið með
eitthvað í beinu sambandi við kennsluna, til dæmis föndr-
ið og lesturinn, frásögn af ])ví, hvernig hægt er að skipu-
Ieggja starfið. En það er minna á því að græða, þegar hann
tekur fyrir einstök börn. Ég hefði þó haldið, að þetta þyrfti