Vorið - 01.03.1947, Síða 9

V O R I Ð
5
inn mikill að finna hlutinn, endaði
leitin venjulega með því að það,
sem leitað var að, fannst alls ekki,
nema rífa allt upp úr tunnunni og
fleygja öllu innihaldinu á gólfið. Ef
hluturinn fannst svo eftir langa og
erfiða leit niður við botn á tunn-
unni, þurfti þar á eftir að koma
hinu öllu í tunnuna aftur, og koma
henni á sinn stað. Þetta var nokkuð
erfitt fyrir Helgu og Rósu, sem ekki
voru nógu sterkar til að velta tunn-
unni á ldiðina, en voru hins vegar
svo litlar, að þær náðu rétt upp fyr-
ir tunriubarminn. Vegna þessa urðu
þær að ná sér í stól, klifra upp í
tunnuna og leita þannig. En það,
sem í tunnunni var, varð hvorki
þrifalegra né betra eftir en áður.
Adolf og Elísa reyndu oft að færa
það í tal við stjúpmóður sína, að
þetta væri ekki sem heppilegast fyr-
irkomulag, að láta ditlu systurnar
troða svona á því, sem í tunnunni
var. En hún svaraði fáu, og brosti
aðeins, þegar litlu systurnar voru
að skríða upp úr tunnunni. En
Jretta háttalag þeirra hafði þær af-
leiðingar, að margt, sem þangað
komst, varð þannig útlítandi, að
það \rar ek'ki til annars en að kasta
því í eldinn.
,,Nú get ég ekki farið með.í
gonguförina á morgun. Ég get ekki
einu sinni farið í skólann,“ sagði El-
ísa eitt sinn hálfgrátandi, er hún
fann hattinn sinn saman hnoðaðan
og skítugan í tunnunni. „Hann er
alveg ónýtur, ég get aldrei framar
sett hann upp,“ kveinaði hún.
„Verkfallið þitt, Adolf, hefur vald-
ið okkur margfalt meiri skaða og
erfiði, en okkur óraði fyrir. Og ég
vildi óska, að ég hefði aldrei tekið
þátt í þessari vitleysu. Mér væri
sönn ánægja að því að kveikja í
þessari andstyggðar ruslatunnu og
Itrenna hana með öllu, sem í henni
er. Ég vildi, að ég þyrfti aldrei að
heyra hana nefnda framar.“
,,Já, ég verð að viðurkenna, að ég
er líka að verða nokkuð þreyttur á
öll'U því erfiði, sem fylgir þessari
tunnu,“ sagði Adolf. „Hvernig
væri nú að gera verkfall aftur til að
losna við tunnuna?"
„Já, já, við skulum gera verkfall
aftur,“ hrópaði Helga himinlifandi.
,.Ég veit bara ekkert, hvar flöggin
okkar eru. Það er svo gaman að gera
verkfall."
„Æ, ég veit ekki,‘ ‘andvarpaði El-
ísa. „Fyrir mitt leyti held ég, að ég
vil ji ekki vera með í þessari bjána-
1 egu kröfugöngu. Ég vil heldur fara
beint til mömmu og biðja hana að
lofa okkur að hafa aillt eins og það
vár, áður en við gerðum þetta verk-
fall og fengum þessa ruslatunnu."
„Það er bezt að við förum öll til
hennar og biðjum hana að breyta
þessu, því að við vorum öll með í
verkfallinu og samningnum um
tunnuna," sagði Adolf.
„Við skulum þá fara samstundis,“
bætti Elísa við. Síðan lagði hópur-